Έφτασε ο κόμπος στο χτένι

Τελικά τα έχουν καταφέρει οι πολιτικοί αυτής της χώρας, να κρατούν του πολίτες σε εγρήγορση, όχι σε σχέση με την ατομική και συλλογική πρόοδο, αλλά κυρίως για τα τεκταινόμενα εντός και εκτός Βουλής. Αυτό δεν είναι βέβαια σύγχρονο φαινόμενο. Πάντα έτσι ήταν οι Έλληνες. Άφηναν οι περισσότεροι τις δουλειές τους και τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας να τα λύσουν οι γυναίκες, ενώ οι άντρες μαζεύονταν στην αγορά (στην αρχαία εποχή) ή στα καφενεία (στα νεότερα χρόνια), για να ασχοληθούν με τα …κοινά.

Η αλήθεια είναι, ότι αυτή η συνήθεια ή αλλιώς νοοτροπία, ήταν, που έφερε στο προσκήνιο την δημοκρατία. Δεν είναι όμως κάπως οξύμωρο να ασχολούνται οι πολίτες με την πολιτική, ενώ αντίθετα οι πολιτικοί …πέρα βρέχει; Διότι μη μου πείτε πως πιστεύεται στ’ αλήθεια ότι υπάρχει πολιτικός που νοιάζεται πραγματικά για τα κοινά! Τα μόνα για τα οποία νοιάζονται, αποδεδειγμένα, είναι μόνο τα …οικογενειακά!

Αυτοί κάνουν, ακριβώς αυτό... που θα έπρεπε να κάνουν στην ουσία όλοι οι υπόλοιποι πολίτες. Τι έπρεπε να κάνουν δηλαδή; Να νοιάζονται για το σπίτι τους και τη γειτονιά τους, διότι από εκεί ξεκινάει κάποιος, για να φτάσει -όταν έχει βάλει όμως σε τάξη τα προηγούμενα- να νοιάζεται για τα …παραπέρα.

Αν πρέπει οι πολίτες να ασχολούνται νυχθημερόν με τα όσα συμβαίνουν στη Βουλή, τότε προς τι η εκλογή βουλευτών; Ποιος είναι ο δικός τους ρόλος;
Τώρα θα μου πείτε «τι ρωτάς; Δεν ξέρεις;». Σωστά, το γνωρίζω, όπως το γνωρίζουν και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες. Ο ρόλος των Ελλήνων βουλευτών έχει φτάσει να είναι, να αντιπροσωπεύουν απλά την ολιγαρχία εντός του νομοθετικού σώματος, και να φροντίζουν, ώστε να περάσουν τα ευνοϊκά νομοσχέδια για τους εντολοδόχους (σπόνσορες) τους.

Τι πρέπει να δει όμως ακόμα, επιτέλους, ο Έλληνας, για να αντιληφθεί το …δούλεμα; Τι πρέπει ακόμα να συμβεί, για να (ξανα)γίνει νοικοκύρης στον τόπο του και να κρίνει τους αντιπροσώπους του στη Βουλή με αξιοκρατικά κριτήρια και να μην αφήνει τον κάθε κατεργάρη να γελάει εις βάρος του, όταν θα έχει θρονιαστεί στην αναπαυτική καρέκλα της εκάστοτε εξουσίας;

Όλοι φωνάζουν ότι «δεν πάει άλλο» και εντούτοις, όμως, με μεγάλη ευκολία καταφέρνουν τα διάφορα παπαγαλάκια της 4ης (μήπως στο μεταξύ 1ης;) εξουσίας (ΜΜΕ), να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη κατά το δοκούν.
Ποιος είναι που δεν έχει καταλάβει τον ρόλο των διαφόρων συντεχνιών, των καρτέλ του Εμπορίου, των Τραπεζών και την διαφθορά του Δημοσίου; Ποιος δεν έχει αντιληφθεί το πλιάτσικο, που γίνεται διαχρονικά στο δημόσιο χρήμα, και γενικά την ασυδοσία που επικρατεί σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης; Και εντούτοις, ο πολύς λαός δείχνει να βρίσκεται σε κατάσταση «νάρκης». Οδηγούνται «σαν πρόβατα στην σφαγή», άφωνοι, σαν να ακολουθούν απλά την μοίρα τους.
«Ωραία μας τα είπες κι εσύ, και ξέσπασες», θα μου πουν τώρα κάποιοι, «ποια είναι όμως η λύση που προτείνεις;»

Η λύση κατά τη γνώμη μου είναι μία:

Γύρισμα της πλάτης και μαύρισμα σε όλους τους κομπογιαννίτες πολιτικούς, ώστε να σχηματιστούν νέες ουρές στα …καφενεία, από όλους αυτούς που πιστεύουν ότι είναι οι άξιοι εκπρόσωποι του λαού για την Βουλή. Ας αποτυπωθεί αυτό στις «δημοσκοπήσεις» (να μια ευκαιρία για να φανεί η δήθεν εγκυρότητά τους), ώστε να αρχίσουν να τρίζουν λίγο οι καρέκλες τους.

Τέρμα τα παραμύθια και η αποχαύνωση. Η ψήφος είναι στα χέρια του καθενός. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Για να την πάρει ο καθένας απ’ αυτούς, θα πρέπει να αποδείξει πρώτα ότι την αξίζει. Όχι άλλο πελατειακή σχέση με αεριτζήδες ή φανφαρόνους καριερίστες πολιτικούς.

Αν «δεν πάει άλλο», τότε ας σηκώσει ο ψηφοφόρος την ψήφο του από τα …σκουπίδια, όπου καταλήγει, εφ’ όσον τελικά κι αυτό έχει βγει στο φως, ότι δηλαδή τα αποτελέσματα των εκλογών «μαγειρεύονται» στο παρασκήνιο, και ας την ανεμίζει μπροστά στη μύτη των υποψηφίων, δείχνοντάς τους ότι δεν πρόκειται να την πάρει, αν δεν αποδείξει πρώτα την αξία του.

Η πολιτική κουβέντα στην αγορά ή στα καφενεία (ή στο διαδίκτυο στο μεταξύ) δεν πρέπει να αποτελεί ...«χόμπι», αλλά να γίνει κουβέντα σοβαρών νοικοκυραίων, που ενδιαφέρονται γνήσια για τα κοινά, και βάζουν κάτω τα οικογενειακά αλλά και τα συλλογικά συμφέροντα, και αποφασίζουν, με μεστωμένο νου, τις κινήσεις που θα κάνουν, για τις οποίες αυτοί οι ίδιοι θα φέρουν κατόπιν την ευθύνη και δεν θα ψάχνουν για τον εκάστοτε …υπεύθυνο!
alkimosarchive