«Δώσαμε τη ζωή μας και μας δίνουν... ψίχουλα!»

Καθένας τους κουβαλάει τη δική του ιστορία, με τα καλά και τα άσχημά της... Βαδίζουν αργά, διστακτικά, και το βλέμμα τους προδίδει ό,τι αρνούνται να πουν τα χείλη τους. Οι περισσότεροι πέρασαν δύσκολα χρόνια παλεύοντας με την ανέχεια και επιβίωσαν σε καιρούς πολύ δυσκολότερους από τους σημερινούς. Όλοι τους υπέμειναν τα δύσκολα και ονειρεύονταν ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα αποτραβηχτούν, θα έρθει η ώρα που θα απολαύσουν όλα εκείνα τα οποία στερήθηκαν, όλα εκείνα για τα οποία πάλεψαν, ότι η ζωή και η Πολιτεία - ως όφειλαν - θα τους ξεπλήρωναν τους κόπους τους.

Στην πλειονότητά τους... αναγκάστηκαν να εργαστούν από μικρή ηλικία και καταπιάστηκαν με ό,τι έπιανε το χέρι τους για να καταφέρουν να ανοίξουν το δικό τους σπίτι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία που συναντούσαν στο δρόμο τους πάντοτε με αξιοπρέπεια. Παντρεύτηκαν, απέκτησαν παιδιά και εγγόνια και σήμερα πορεύονται, στη δύση της ζωής τους, σαν παρείσακτοι γιατί έτσι τους ξεπληρώνει το κοινωνικό κράτος τον προσωπικό τους αγώνα... Μόχθησαν και κόπιασαν στα νιάτα τους για να ζουν σήμερα με ψίχουλα, που ούτε για αστείο δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Αν και νιώθουν ότι έχουν ακόμα να προσφέρουν, αισθάνονται παραμελημένοι, αποκομμένοι από το σύστημα που τους αρνείται αυτό το δικαίωμα. Τα... περήφανα γηρατειά, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που οι κακοί χειρισμοί και η κρατική αδιαφορία τους πληγώνει την αξιοπρέπεια, νιώθουν απόκληροι βλέποντας τον αγώνα μιας ολόκληρης ζωής να εξαργυρώνεται με απαξίωση...
το διαβάσαμε στο sofoscrete