Τα «αριστερά ρετάλια»

Βρίσκω εντελώς «στατικές», χωρίς βάθος, τις αναλύσεις που γίνονται για το ενδεχόμενο μιας προεκλογικής συνεργασίας Ν.Δ.-ΛΑΟΣ. Και τούτο διότι οι περισσότεροι κάνουν ένα λάθος: Περιορίζουν τη ματιά τους μόνο σε όσα μπορεί να συμβούν στο δεξιό άκρο του πολιτικού μας συστήματος.

Όποιος όμως εγκαταλείψει για λίγο τη μονοφθαλμία του, ανοίξει τα μάτια του και κοιτάξει για λίγο το σύνολο της εικόνας θα διαπιστώσει ότι οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού μας χάρτη καθιστούν περίπου υποχρεωτική μια τέτοια συζήτηση για τη Ν.Δ.
Εξηγούμαι:
Εδώ και καιρό... βρίσκονται σε εξέλιξη παρασκηνιακές επαφές μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ανανεωτικής πτέρυγας του Συνασπισμού, η οποία δείχνει να ασφυκτιά στο υπάρχον σχήμα της Αριστεράς. Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν πως ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να κάνει χρήση της δυνατότητας του εκλογικού νόμου Σκανδαλίδη περί εκλογικής καθόδου συνασπισμού κομμάτων και να αθροίσει στο ποσοστό του «αριστερά ρετάλια» προκειμένου να διασφαλίσει την τωρινή πρωτιά του. Γι’ αυτό άλλωστε απέρριψε την πρόταση της Ν.Δ. για άμεση εφαρμογή του νόμου Παυλόπουλου, ο οποίος απαγορεύει τις προεκλογικές συμπράξεις.

Ο εμφύλιος που ξέσπασε λοιπόν στο Συνασπισμό όχι μόνο δεν είναι άσχετος με αυτούς τους σχεδιασμούς, είναι ίσως και «προπαρασκευαστικός». Νομίζω ότι ο ΣΥΝ δεν θα αποφύγει την προεκλογική διάσπαση που θα οδηγήσει τους ανανεωτικούς σε μια προεκλογική σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και ο Αλέκος Αλαβάνος επιλέγει την ακατανόητη στο ευρύ κοινό λογική της ιδεολογικής καθαρότητας (ξεκαθάρισμα ψηφοδελτίων εθνικών και ευρωπαϊκών εκλογών).

Οι διεργασίες στην Κεντροαριστερά οδηγούν (κατά τη γνώμη μου) τη Ν.Δ. να επανεξετάσει την ανύπαρκτη για την ώρα πολιτική συμμαχιών της και να διαθέτει εναλλακτικά σενάρια. Αν δεν θέλει να πάει άκλαυτη στις εκλογές βεβαίως. Η περίφημη δήλωση Καραμανλή για τα «άκρα», που όλοι επικαλούνται σήμερα, έγινε, άλλωστε, το Σεπτέμβριο του 2007. Από τότε ο κόσμος έχει γκρεμιστεί δύο φορές, στη «Μέκκα του καπιταλισμού» γίνονται κρατικοποιήσεις, γενικώς τα αδιαπραγμάτευτα δόγματα καταρρέουν.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα δεν είναι δυνατόν λοιπόν εμείς να ψάχνουμε αν ο Καρατζαφέρης είναι «άκρο» και μάλιστα όταν με την πολιτεία του μόνο αυτό δεν μας έδειξε. Ακόμη κι αν ήταν, όμως, τι θα προτιμούσαμε; Μια Ακροδεξιά ανεξέλεγκτη και διχαστική ή μια Ακροδεξιά ενσωματωμένη μέσα σε ένα μεγάλο κόμμα;
Σκεφτείτε το και τα ξαναλέμε!;
Μανόλης Κοττάκης στον Ελεύθερο Τύπο