Σε απόχρωση ΜΑΤ

Λίγες μέρες μετά την επίθεση στο chic Κολωνάκι και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης... Όλα μπερδεύονται γλυκά... Νεαροί κουκουλοφόροι αγκαζέ έντρομα περιπλανώμενα ντεκαπάζ. Λαμπόγυαλο οι βιτρίνες, απελπισμένοι οι καταστηματάρχες, πεταμένες οι σακούλες με τα παπούτσια Μanolo Βlahnik στους πέντε δρόμους γύρω από την πλατεία. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Κανένας ποτέ δεν κατάλαβε. Ούτε αυτοί που τα κάνανε ούτε αυτοί που τα υπέστησαν. Και η Αστυνομία, στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν καν παθητικός θεατής. Ήταν απούσα. Τόσο πολύ απλά. Ήρθε περίπου 10 λεπτά ΜΕΤΑ τα επεισόδια. Λες και περίμεναν να βεβαιωθούν ότι οι τύποι θα προλάβουν να το σκάσουν από την πλευρά της Νομικής και μετά να έρθουν να ρωτήσουν «τι καλούδια έχουμε εδώ;».

Κι επειδή αυτό είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όσο να πεις, αμφιταλαντεύεσαι. Απ΄ τη μια μεριά θυμώνεις κι εξοργίζεσαι. Απ΄ την άλλη σκέφτεσαι κι αυτούς τους ανθρώπους.

Τους αστυνομικούς. Που ο... ένας στους δέκα σού λέει έχει αλεξίσφαιρο γιλέκο. Που αν πάει άκλαυτος εν ώρα καθήκοντος, η χήρα του θα μείνει με μια σύνταξη της πλάκας. Όταν έχεις οικογένεια κι ανήλικα παιδιά γιατί να βάλεις το κεφάλι σου στον ντορβά για να προστατεύσεις το μαγαζί του άλλου; Μήπως γιατί- καλώς ή κακώς- αυτή τη δουλειά την επέλεξες; Και ήξερες από πριν τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζες; Θα μου πεις, η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει αυτούς που, με τη σειρά τους, οφείλουν να προστατεύσουν τους πολίτες. Θα σου πω, έχεις δίκιο βουνό!

ΤΩΡΑ, ΛΕΕΙ, από την ΕΛ.ΑΣ. αποφασίστηκε η σύσταση 10 ομάδων άμεσης επέμβασης με αστυνομικούς που θα περιπολούν το κέντρο της πόλης με μηχανές μικρού κυβισμού. (Δεν ξέρω γιατί μας το τόνισαν αυτό το «μικρού κυβισμού». Ότι τι; Δεν θα κάνουν θόρυβο να μας ξυπνάνε το μεσημέρι;).

Κάθε ομάδα θα έχει 11 άνδρες. Ο ένας Ζητάς και οι υπόλοιποι δυο δυο στη μικρού κυβισμού και θα κάνουν περιπολίες. Γύρω γύρω όλοι, στη μέση η κουκούλα. Με το σατανικό αυτό σχέδιο έχει υπολογιστεί ότι οι πρώτοι αστυνομικοί θα φτάνουν στο σημείο της επίθεσης μέσα σε ένα λεπτό. Σιγά, ρε παιδιά, σιγά, πολύ την γκαζώνετε την μικρού κυβισμού! Προσωπικά και με τα δύο λεπτά μια χαρά βολεύομαι. Με τα δύο χρόνια έχω ένα θεματάκι!

Και το καλύτερο; Οι αστυνομικοί, λέει, θα κάνουν επισκέψεις στους καταστηματάρχες για να τους ενημερώσουν αρμοδίως. Αχ, πρώτη φορά ήρθατε σπίτι μας και μας βρήκατε χάλια! Σούλα, σήκωσε την ταμειακή απ΄ το πάτωμα, ρεζίλι γίναμε πάλι. Δεν διευκρινίζεται από την ΕΛ.ΑΣ. αν οι αστυνομικοί θα πηγαίνουν με άδεια χέρια ή θα φέρνουν το κατιτίς τους. Ένα σοκολατάκι, ένα φοντάν, μια ορτανσία, ένα κλομπ...

Το σίγουρο είναι ότι μετά την επίσκεψη θα τους δώσουν, λέει, και τα τηλέφωνά τους. Σας το ορκίζομαι, δεν το βγάζω απ΄ το μυαλό μου, το λέει η ανακοίνωση. Σταθερό ή κινητό, δεν καθίσταται σαφές. Αλλά αφού έχει τελειώσει η βεγγέρα και περάσαμε αξέχαστα, βρε παιδιά, με τα καλαμπούρια μας, με τις πλάκες μας, με τα όπα μας, να μην ανταλλάξουμε τηλέφωνα για να το επαναλάβουμε; Ρε πώς περνάει η ώρα άμα έχεις καλή παρέα!

Από τη στιγμή που στις σχέσεις μας με την Ελληνική Αστυνομία εντάσσονται και τα φιλολογικά σουαρέ, προτείνω να διανθίσουμε τα μέτρα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Π.χ.:

ΟΤΑΝ Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ δίνει το τηλέφωνό του στον πολίτη, να μην το γράφει έτσι ξερά στην ανάποδη του τιμολογίου. Θα μπορούσε να τραγουδάει ο Ζητάς στον έμπορο κάτι σε Μανώλη Χιώτη: «Πάρε με στο τηλέφωνο κι απ΄ το γλυκό σου στόμα, θέλω ν΄ ακούσω να μου πεις πως μ΄ αγαπάς ακόμα. Πάρε με στο τηλέφωνο λιγάκι να τα πούμε και δώσε μου ένα ραντεβού για να συναντηθούμε». (Το φέρνει με τρόπο ο αστυνομικός, κατάλαβες; Σου λέει «δώσε πρώτα ένα ραντεβού φιξ! Όχι όποτε φανεί του Λωλοστεφανή, μαύρα μεσάνυχτα αν μπουκάρουν πάλι κουκουλοφόροι να βαράς τα κουδούνια!).

Όταν ο πολίτης τηλεφωνεί χωρίς ανταπόκριση, του αφιερώνουμε εξαιρετικά της Άννας Βίσση το «Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα»: «Μες του μυαλού μου το αβάσταχτο κενό, μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό. Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό. Δώδεκα κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ΄ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό...».

Ύστερα από την απέλπιδα προσπάθεια του πολίτη να βρει την εξουσία στο τηλέφωνο, αλλά βουίζει αυτή τώρα, το ρεπερτόριο αλλάζει προς Κραουνάκη μεριά: «Μόνο μια φορά έκλαψα για σένα πικρά, κι ύστερα κανόνισα και δεν σου τηλεφώνησα ούτε μια φορά! Μόνο μια φορά, κρίμα στη χαρά, θα ΄ρθουνε κι οι φίλοι μου να δούνε το ρεζίλι μου!».

ΚΙ ΟΤΑΝ ΠΛΕΟΝ χαθεί κάθε ελπίδα, ο κουκουλοφόρος στο ΄χει κάνει λαμπόγυαλο και η μικρού κυβισμού δεν εμφανιστεί ποτέ, τότε μέσα στα ερείπια, τα σπασμένα γυαλιά της τζαμαρίας: «Ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις, ούτε και για μένανε ρωτάς, λες και είμαι ξένος μ΄ αποφεύγεις, τα όνειρά μου καις και τα σκορπάς, καλά να είσαι αγάπη μου όπου πας!» Αυτά για σήμερα. Άργησα και πάω να αλλάξω. Να βάλω τη χρυσή παγιέτα για το λαϊκό πρόγραμμα με τις ζεϊμπεκιές και τα μεγάλα γλέντια! Θα τα σπάσουμε κι απόψε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Γεια σου, ΕΛ.ΑΣ. με τα κλαρίνα σου!
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ στα ΝΕΑ