Ο φίλος μου ο Θεόφιλος

Θήβα, 1979. Μόνιμος λοχίας ακόμη, υπηρετούσα στην μοίρα νεοσυλλέκτων.
Μια μέρα, κοιτώντας την ονομαστική κατάσταση των στρατιωτών που περιμέναμε να καταταγούν, βλέπω μέσα στα ονόματα και ένα πολύ οικείο. Θεόφιλος Κ. από Θεσσαλονίκη.
Ρε; πλάκα έχει, λες να είναι ο κολλητός μου ο Τέο; ο συμμαθητής μου;

Με τον Τέο, για να καταλάβετε, είμασταν αχώριστοι στο γυμνάσιο. Και καθόμασταν πάντα στο ίδιο θρανίο. Πολύ ψηλότερός μου, ψυχάρα και ντροπαλό παιδί, ήσυχο., από φτωχή οικογένεια, που δούλευαν όλοι σκληρά να μπορέσουν να τον σπουδάσουν. Συνεχώς τον βοηθούσα κρυφά, ειδικά στη χημεία που δεν την καταλάβαινε με τίποτε.
Θυμάμαι μια μέρα, που σκυμμένος εγώ πάνω στο θρανίο για να μη φαίνομαι, του έλεγα τι να πει στον καθηγητή που του έκανε μια ερώτηση. Αμ έλα που με μυρίστηκε ο καθηγητής, ήρθε από πίσω δίχως να τον πάρω μυρωδιά -και πώς, αφού ήμουν σκυφτός και απασχολημένος με τον Τέο- και μου ρίχνει μια καρπαζιά στο σβέρκο, που σκοτείνιασε το φως μου. Πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο από την τρομάρα μου, μα πέτυχα με το κεφάλι μου τον καθηγητή στο σαγόνι και ..γνωστές σε όλους σας οι παρενέργειες άμα τρακάρετε με ποντιακό κεφάλι.. τον χάσαμε τον καθηγητή για την υπόλοιπη μέρα. Ζαλιζότανε λέει, και πήγε σπίτι να συνέλθει.

Έψαχνα τον... Θεόφιλο Κ. τρεις ώρες την ημέρα της άφιξής του μαζί με δεκάδες ακόμη νεοσύλλεκτους. Να εδώ ήταν λοχία, να εκεί θα είναι λοχία, άρχισε να μου τη δίνει που δεν μπορούσα να τον βρω. Όχι τίποτε άλλο, μα να δω αν όντως ήταν αυτός η κανένας άλλος με ίδιο ονοματεπώνυμο, κάτι που θα με λυπούσε όντως, τον είχα πεθυμήσει βλέπετε.

Κάποια στιγμή, μου λέει ένας δεκανέας, Λοχία; αυτός που ψάχνεις, πρέπει να είναι στο εστιατόριο, τρώνε τέτοια ώρα. Δεν έχασα καιρό, σηκώθηκα, έβαλα τα γυαλιά μου, φόρεσα το jockey, και πήγα.
Έφτασα στην είσοδο του εστιατορίου, ένα κτίσμα ημικυκλικό στην οροφή και μακρόστενο, σκεπασμένο με λαμαρίνα, λόγω του ότι το κανονικό εστιατόριο είχε πάθει ζημιές μετά τους σεισμούς στην περιοχή.
Κάθησα λοιπόν στην είσοδο, και προσπαθούσα να τον εντοπίσω ώστε μετά, διακριτικά να του πω πως είμαι εδώ, να ξέρει.

Πριν προλάβω να τον δω εγώ, με είδε εκείνος. Πετάγεται στη στιγμή επάνω με φωνές και κάνοντας σαν τρελός, τρέχοντας να με αγκαλιάσει, φωνάζοντας "πού είσαι ρε μαλάκα...σε ψάχνω τόσες ώρες να σε βρω γαμώ το κέρατό μου μέσα παλιοσειρά.."

Κόκαλο εγώ!
Έμειναν όλοι οι νεοσύλλεκτοι να κοιτάνε, σταματώντας να τρώνε. Ακούστηκαν και κάποιοι ψίθυροι "να και το γλύψιμο.." και κάτι τέτοια.
Με αγκαλιάζει λοιπόν όλος χαρά ο Τέο, μα εγώ ακίνητος, δίχως να δείχνω τη χαρά μου. Τα έκανε μπάχαλο βλέπετε ο κόπανος. Γυρνάω πάνω το κεφάλι να τον δω, είπαμε, με πέρναγε δυο κεφάλια, και του λέω.
_Με γνωρίζεις στρατιώτη;
_Και βέβαια ρε μαλάκα, σοβαρά μιλάς;
_Ποιός είμαι;
_Ο Νίκος ο Ράμμος, πλάκα με κάνεις;
_Και από πού με ξέρεις;
_Έλα ρε κόψε τις μαλακίες, τρία χρόνια στο ίδιο θρανίο, ψωμί κι αλάτι φάγαμε μαζί, ρωτάς από πού σε ξέρω;
_Τρέχα λοιπόν τώρα γύρω από το εστιατόριο να με ξεχάσεις
Έμεινε να με κοιτάζει σαστισμένος, πάγωσε, δεν περίμενε από μένα τέτοια συμπεριφορά.
_Άσε ρε τις μαλακίες, ο Τέο είμαι, δεν με γνώρισες;
_Όχι, και επειδή εγώ είμαι ο λοχίας σου στρατιώτη, τρέχα, είναι διαταγή.
Άρχισε δειλά δειλά να τρέχει, κοιτώντας πίσω, και περιμένοντας να του πω "έλα ρε, πλάκα σου έκανα.." ή κάτι τέτοιο. Αντ' αυτού όμως, εγώ του φώναξα πιο αυστηρά,
_Τρέχα είπα
Έκανε έναν γύρο, και ήρθε σταμάτησε μπροστά μου.
_Με ξέχασες;
_Όχι
_Ποιος είμαι;
_Ο Νίκος ο Ράμμος
_Συνέχισε να τρέχεις, μέχρι να με ξεχάσεις, έχεις καλό θυμητικό βλέπω εσύ.
Μέσα οι υπόλοιποι, δεν κουνούσαν ούτε τα βλέφαρά τους από την τρομάρα τους. Σίγουρα θα σκέφτονταν, "άμα τον κολλητό του κάνει καψώνια, φαντάσου εμάς τι θα μας κάνει.."
Και αυτός ήταν ο σκοπός μου στην ουσία, απλά έπρεπε να το πληρώσει ο καημένος ο Τέο.

Ξανάρθε μπρος μου.
_Σου είπα να σταματήσεις στρατιώτη;
_Όχι
_Συνέχισε να τρέχεις, δεν σε είπα σταμάτα..
Τον άφησα να φέρει ακόμη δύο γύρους, και τον κάλεσα. Ήταν φανερά απογοητευμένος, και θυμωμένος όσο δεν πήγαινε άλλο.
_Έλα εδώ. Με ξέχασες τώρα;
_Ναι
_Μάλιστα λοχία θα λες
_Μάλιστα λοχία.
_Ποιος είμαι;
_Δεν ξέρω
_Δεν ξέρεις ε;
_Όχι
_Με δουλεύεις στρατιώτη; Τρία χρόνια στο ίδιο θρανίο, ψωμί κι αλάτι φάγαμε μαζί, και με ξέχασες τόσο γρήγορα; Τρέχα να με θυμηθείς.

Άρχισε πάλι να τρέχει, μην ξέροντας πλέον τι να μου απαντήσει την επόμενη φορά, ότι και να έλεγε, έτρεχε ο δόλιος. Τον σταμάτησα πάλι, βλέποντας πως ήταν πλέον στα πρόθυρα κλονισμού, έτοιμος να κλάψει, και του είπα,
_Σταμάτα, πήγαινε μέσα να φας το φαγητό σου
_Δεν θέλω να φάω, απάντησε με τρεμάμενη φωνή
_Δεν σε ρώτησα αν θέλεις στρατιώτη, σου είπα πήγαινε να φας
_Δεν πεινάω, συνέχισε την αντίδρασή του, που την περίμενα
_Πήγαινε, γιατί θα σε κάνω να φας όλο το καζάνι μονάχος και θα ξερνάς ένα μήνα.
Πήγε, σου λέει μαλάκας είναι, μπορεί και να το κάνει, οπότε ας πάω..
_Μόλις φας, να έρθεις στο γραφείο μου αμέσως, του είπα πάλι και έφυγα, με τύψεις και βαριά καρδιά.

Δεν το είχα σχεδιάσει έτσι. Ήθελα κι εγώ να τον αγκαλιάσω, να του δείξω πόσο χάρηκα κι εγώ που τον έβλεπα, να του πω πως δεν έχει να φοβάται τίποτε, ξέροντας πόσο ευαίσθητος ήταν, γιατί θα είχε εμένα εκεί, τον φίλο του, και κοίτα πως εξελίχθηκε η όλη κατάσταση.
Άμα όμως άφηνα να εξελιχθεί όπως την έκανε να φαίνεται ο Τέο, και σίγουρα το έκανε από αφέλεια, το ξέρω, θα γινόταν μπάχαλο μετά. Θα ξεθάρρευαν οι νεοσύλλεκτοι, δεν θα σέβονταν κανέναν και θα τον θεωρούσαν γλύφτη. Βαρύς χαρακτηρισμός για έναν στρατιώτη, και βαριές οι συνέπειες από τους συναδέλφους του κατόπιν, ενώ έτσι, έσωσα κάποια προσχήματα, βαριά η απόφαση μα, έστω κι έτσι κάτι σώθηκε.

Ήρθε μετά από λίγο στο γραφείο, μουτρωμένος και κακιασμένος, σκάζοντας περισσότερο που με έβλεπε χαμογελαστό.
_Ρε συ, χαμένε; του είπα φιλικά πλέον
_Ορίστε λοχία, σοβαρός αυτός..
_Άσε τα "ορίστε λοχία" τώρα που είμαστε οι δυο μας, και πες μου, κατάλαβες γιατί έτρεχες;
_Κατάλαβα..
_Πάλι καλά, έλα ρε να σε αγκαλιάσω ρε, καμηλοπάρδαλε πανύψηλε..
_Ναι; και να με βάλεις μετά πάλι να τρέχω;
_Όχι ρε συ, απλά μπροστά σε άλλους να είσαι τυπικός, τίποτε άλλο.

Τον έβαλα με τη βοήθεια του φίλου μου δόκιμου στο Κ.Ψ.Μ.
Μετά από 2 χρόνια τον συνάντησα στην Θεσσαλονίκη. Μέσα στα άλλα, μου λέει..
Με έσωσες με το Κ.Ψ.Μ., αγόρασα Autobianchi απο εκεί μέσα, μέχρι και στη μάννα μου έστελνα λεφτά αντί να μου στέλνει..χαλάλι το τρέξιμο που 'ριξα ρε Νικόλα.
Νίκος Ράμμος