Καλύτερα το όνομα, παρά το μάτι

Ίσως είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν έχουν καμία φωτογραφία από τη βάπτιση τους.Το album με τις φωτογραφίες χάθηκε σε μια μετακόμιση.

Έτσι είπαν οι γονείς μου.
Εκτός κι αν με υιοθέτησαν και δεν θέλουν να το μάθω ακόμα, μην πληγωθώ.

Ναι, θα πληγωθώ αν οι βιολογικοί μου γονείς κοιμούνται σε χαρτόκουτες στην Ομόνοια, αγκαλιά με τη ρετσίνα Κουρτάκη.
Αντίθετα, θα χαρώ πολύ αν οι γονείς μου κρατάνε από τους Λάτσηδες και με δώσανε για υιοθεσία από εκκεντρικότητα.

Αλλά το... θέμα μου είναι άλλο.
Όποιος σκατά με βάφτισε, αποφάσισε να με πει Ευαγγελία.
Με ρωτήσανε; Όχι.
Θα μου πεις κι αν σε ρωτούσαν θα είχες άποψη; Τσου!

Αλλά γαμώ την ατυχία μου, γιατί δεν τους ήρθε να με πουν Ελισάβετ; Ή Άννα; Ή Ιφιγένεια;
Μια χαρά ονόματα. Εύηχα.

Αυτό που με παρηγορεί, είναι πως όλα τα γυναικεία ονόματα έχουν υποκοριστικό το Τσούλα. Παράδειγμα: Μαρία, Μαριγούλα, Μαριγουλίτσα, Λίτσα, Λιτσούλα, Τσούλα.
Ακόμα και το Ελισάβετ έχει αυτό το υποκοριστικό: Ελισάβετ, Ελισαβετούλα, Ελισαβετουλίτσα, Λίτσα, Λιτσούλα, Τσούλα.
Ή, το Άννα: Άννα, Αννούλα, Ανουλίτσα, Λίτσα, Λιτσούλα, Τσούλα.
Να πάρουμε ένα δύσκολο; Αϊντα, Αϊντούλα, Ντούλα, Ντουλίτσα, Λίτσα, Λιτσούλα, Τσούλα.
Όλα λέμε.

Η μάνα μου με φώναζε Λίτσα.
Μια κλωτσιά να μου ‘ριχνε δηλαδή, στο γκρεμό της Τσούλας εγώ.
«Λίτσα έλα δω» , «Λίτσα να αλλάξουμε βρακί», «Λίτσα φάε».

Μου χτύπαγε το Λίτσα, σαν ροχάλα στο δόξα πατρί.
Ας με έλεγε Ευαγγελία, το άντεχα περισσότερο.
Μια μέρα η γιαγιά μου της έβαλε χέρι:
«Γιατί το λες Λίτσα το παιδί; Μοδίστρα θα το κάνεις;»
«Και πώς να την πω;»
«Βαγγελιώ».

Και από μοδίστρα έγινα πλύστρα.
Ένα νερό κυρά- Βαγγελιώ.
Άρχισε η μάνα μου:
«Βαγγελιώ, Λιολιώ, Βαγγελίτσα –όχι που θα ξεχνούσε το Λίτσα- κάτσε να διαβάσεις».

Ρωτούσαν το όνομα μου και ντρεπόμουν να απαντήσω.
Δεν μίλαγα και με περνούσαν για ζαβό.
«Ολόκληρο παιδί δεν ξέρει το όνομα του;…»
«Βαγγελίτσα τη λένε» με έσφαζε η μάνα μου.

Έσυρα το σταυρό μέχρι τα δεκαπέντε.
Ώσπου ήρθε η Ανάσταση.
Μια γκόμενα του αδελφού μου –να ’ναι καλά όπου κι αν βρίσκεται, ο κόσμος να απολύεται κι αυτή να προσλαμβάνεται- μου λέει:
«Καλά, σ΄ αρέσει που σε φωνάζουν Βαγγελιώ;»
«Αυτό το όνομα έχει γεμίσει μίσος την καρδιά μου και λεκανάκια με εμετούς τόσα χρόνια».
«Ωραία. Από σήμερα θα σε λένε Γκέλια».

Ξαναβαφτίστηκα δηλαδή και πάλι δεν υπάρχουν φωτογραφίες.

Η μάνα μου δυσκολεύτηκε, αλλά το χώνεψε και πήρε δυο κιλά.

Γκέλια.
Ωραιότατο, μικρό όνομα.
Και το κυριότερο: είναι το μόνο που δεν έχει υποκοριστικό το Τσούλα.
Γκέλια, Γκελιαούλα; Δεν πάει.
Άλλο: Γκέλια, Γκελιάκι, …παρακάτω;…Δεν έχει παρακάτω.
Χα! Γαμώ τα ονόματα!

Υστερόγραφο1: Μη μου ευχηθείτε, δε με λένε Βαγγελιώ είπαμε.
Υστερόγραφο 2: Ζήτω η Λίτσα! (η Ελλάδα ντε).
από tsaousa