Οι γυναίκες με τα μαύρα

Μία εβδομάδα πριν, άσχετη τουρίστρια σε (χαϊχλίδοχλου) αραβικό εμιράτο, είχα κολλήσει να χαζεύω τις γυναίκες. Πιτσιρίκες με ανύπαρκτα φωσφοριζέ μπικίνι να επιδεικνύουν τα κάλλη τους στην παραλία. Μεσόκοπες Ευρωπαίες κοσμοπολίτισσες, και ατημέλητες Βόρειες με κακόγουστα εμπριμεδάκια. Κι ανάμεσά τους οι αγάπες μου: Τα σκεπασμένα κορίτσια των μουσουλμανικών χωρών. Με όλες τις διαβαθμίσεις σεμνότητας που επιβάλλει η καταγωγή και η θέση τους. Από την απλή τυπική μαντίλα, μέχρι την ολοκληρωτική μαυρίλα του ενδύματος που στην Ελλάδα αποκαλούμε (λανθασμένα) «μπούρκα».

Τα σκεπασμένα κορίτσια... με γοήτευαν, με μαγνήτιζαν. Μέσα στη ζέστη, με χιλιόμετρα μαύρων πανιών επάνω τους. Δίπλα τους πάντα ένας άντρας. Δεν κυκλοφορούν ποτέ ασυνόδευτες. Κάτω από το άχαρο πανί διέκρινα υπερμοντέρνα ρούχα, φανταχτερά διαμάντια και το συλλεκτικό παπούτσι που λάνσαρε η πρωταγωνίστρια της ταινίας «Sex and the city». Μπούρκα και εικοσάποντα χρυσά Manolos. Τι να πεις; Αβυσσος η ψυχή της γυναίκας.

Πώς είναι να ζεις ολόκληρη τη δημόσια ζωή σου σκεπασμένη; Πόσο εξωγήινα θα φαντάζουν στις κοπέλες αυτές τα δυτικά αφιερώματα στη «μέρα της Γυναίκας», τα φεμινιστικά κηρύγματα, τα δικαιώματα στην αγορά εργασίας;

Είναι αυτές οι γυναίκες σκλαβωμένες που διψούν για ελευθερία ή έχουν βρει την εσωτερική τους γαλήνη, προσαρμοσμένες στη δική τους κοινωνία; Εχουμε κατακτήσει εμείς οι «ελεύθερες» Δυτικές μεγαλύτερο ποσοστό ευτυχίας, ανάλογα με το πόσους πόντους σάρκας επιτρέπεται να επιδεικνύουμε δημόσια;

Εγώ τις χάζευα ανοιχτά - εκείνες δεν μου έριχναν ούτε μια ματιά. Δεν ξέρω αν απέφευγαν το βλέμμα μου επειδή ζήλευαν το πόσο άνετα κυκλοφορούσα μόνη. Δεν κατάλαβα αν τους έθιγε το κοντό καλοκαιρινό φόρεμά μου ή αν απλώς αδιαφορούσαν για την ύπαρξή μου, αφού το ντύσιμο -ή γδύσιμο- μιας Δυτικής δεν κρύβει για εκείνες το παραμικρό μυστήριο. Και δεν νομίζω ότι θα καταλάβω ποτέ.

Αβυσσος η ψυχή της γυναίκας - ακόμα και για μια άλλη γυναίκα.
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο Έθνος