Για ποια υπευθυνότητα!

Την ώρα που την πατρίδα μας πλησιάζει απειλητικά η μεγάλη οικονομική καταιγίδα που πλήττει ολόκληρο τον κόσμο, εμείς συμπεριφερόμαστε κατά τρόπο τουλάχιστον…. σχιζοφρενικό.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι καμιά οικονομία, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να βγει αλώβητη από μια τέτοιας έντασης παγκόσμια κρίση.

Πανίσχυρες οικονομίες βυθίζονται στην ύφεση και σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ η ανεργία αυξάνεται με τρόπο εφιαλτικό.
Ενώ λοιπόν ο εφιαλτικός βηματισμός της ανεργίας γίνεται όλο και πιο έντονος υποχρεώνοντας τους πολιτικούς ,αλλά και τις κοινωνικές ομάδες σε όλες τις χώρες , σε συστράτευση και αναδεικνύοντας ως πρωταρχικό στόχο τους την σύμπνοια , εμείς εδώ σε ένα μόνο συμφωνούμε: Ότι ….δεν πρέπει να συμφωνήσουμε σε τίποτα!

Ότι λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων , προσωπικής φιλοδοξίας και ιδεολογικής πλατυποδίας θα πρέπει την συμφωνία να την αναγάγουμε σε αίρεση της Δημοκρατίας.

Κάποιοι προσποιούνται ότι δεν ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο. Έκαναν την άρνηση μόνιμη πρακτική τους μετατρέποντας τον πολιτικό και κοινωνικό στίβο σε «εθνικό ρινγκ».
Άλογοι και άνομοι «κουκουλοφορο-μαιευτήρες» υποθάλπουν τις τερατοειδείς για την Δημοκρατία , … γέννες τους.

Πολιτικά κόμματα επενδύουν στην... παραπληροφόρηση, την άρνηση, την ισοπέδωση και την καταστροφολογία. Αντιμετωπίζουν αυτή την πρωτόγνωρη και εφιαλτική διεθνή οικονομική κρίση με ανευθυνότητα, με λαϊκισμό και με δημαγωγία.
Εξασκούν με πρωτοφανή ένταση το άθλημα της υποσχολογίας γνωρίζοντας ότι οι υποσχέσεις τους είναι ανέφικτες. Υποδαυλίζουν κοινωνικές ομάδες για υπερβολικές διεκδικήσεις .

Κάποιοι άλλοι μετέρχονται τεχνασμάτων για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Άφρονες και πλεονέκτες λησμονούν ότι η οικονομική ανέχεια του καταναλωτικού κοινού θα αποβεί εν τέλει ΚΑΙ εναντίον τους.

Ορισμένοι ανεύθυνοι ,από την πλευρά των πολιτών αυτή την φορά, έχουν αναγάγει το μανιφέστο του φασισμού της σαχλαμάρας σε… «ιερό Ευαγγέλιο τους».

Καθώς λοιπόν η σημερινή Ελλάδα αναζητεί εναγωνίως την υπευθυνότητα , το ήθος και την σύμπνοια, το παρακάτω απόσπασμα από το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε: «...Άκου τι μου' λεγε ο μακαρίτης ο παππούς μου, να καταλάβεις. Όλα τα' καμε καλά ο Αλλάχ, μου' λεγε, όλα, μα μια μέρα βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά και έπλασε το Ρωμιό, μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε∙ είχε ένα μάτι, ο αφιλότιμος, που τρυπούσε ατσάλι.

“Τί να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα, ας πιάσω τώρα να κάμω τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του”.
Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι, τα μάλαξε καλά καλά, έφτιασε τον Τούρκο. Κι' ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ' ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν.

Πάλευαν, πάλευαν, από το πρωί ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλο, μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος!
“Ο διάολος να με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι, τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τί να κάμω;”

Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: “Βρήκα! βρήκα!” φώναξε.
Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, και έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος…

Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι' ακόμα παλεύουν!».

από politis-gr