Το «μικρό κακό» του Σαββάτου

Σάββατο απόγευμα και το κέντρο της Αθήνας ήταν πολύβουο από τα κορναρίσματα των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων. Η Σταδίου και η Πανεπιστημίου ήταν μποτιλιαρισμένες. Τα τρόλεϊ ακινητοποιημένα και λεωφορεία μπλόκαραν τις κάθετες οδούς. Στο ερώτημα «τι συμβαίνει;» κάποιοι σήκωσαν τους ώμους παραιτημένοι, άλλοι έβρισαν τη χώρα κι ένας αποκάλυψε ότι «κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο στην Ακαδημίας».

Πραγματικά! Κάποιοι είχαν στήσει τους κάδους απορριμμάτων ως τέρματα στην Ακαδημίας. Οι αυτοαποκαλούμενοι «απελευθερωτές της Λυρικής» είχαν αποφασίσει να κάνουν «ανοιχτές πολυμορφικές δράσεις στον δρόμο», μέρος των οποίων ήταν η μπάλα. Κάποιοι άλλοι έβαφαν το οδόστρωμα, άλλοι έπαιζαν μουσική και άλλοι έκαναν παντομίμα. Η αστυνομία, πάλι, συνεπικουρούσε με υπερβάλλοντα ζήλο στο «θέατρο μας ο δρόμος, τέχνη μας η εξέγερση» (όπως καταλήγουν οι προκηρύξεις των «Ελεύθερων Λυρικών») και με ερυθρόλευκες κορδέλες έκλεισε τους δρόμους.

Ετσι, λοιπόν, ένα... χάπενινγκ κατάφερε να στομώσει το κέντρο. «Μικρό το κακό», θα πουν κάποιοι. Αν και δεν ξέρουμε μήπως στο μποτιλιάρισμα των δρόμων υπήρχε ασθενοφόρο (με κάποιο επείγον περιστατικό), θα συμφωνήσουμε ότι «το κακό ήταν μικρό». Και σε έκταση και σε χρόνο: Εκλεισαν για δύο ώρες τρεις-τέσσερις δρόμοι, μποτιλιαρίστηκαν άλλοι πέντε-έξι, ταλαιπωρήθηκαν 1.000-2.000 οδηγοί και επιβάτες μέσων μαζικής μεταφοράς. Αυτό, για την Αθήνα, είναι «μικρό κακό».

Το πρόβλημα, όμως, της πρωτεύουσας δεν είναι ότι της έτυχε κανένα «μεγάλο κακό». Εγινε αβίωτη πόλη από ένα άθροισμα «μικρών κακών». Πότε κάποιος ταξιτζής σταματά στη μέση του δρόμου για να πάρει «κούρσα»· πότε κάποιος «ασυνείδητος» (όπως συνηθίσαμε να λέμε) παρκάρει στη γωνία και δεν χωρά το λεωφορείο· άλλοτε έτερος «ασυνείδητος» έχει διπλοπαρκάρει. Μερικές φορές, επειδή οι «ασυνείδητοι» φορτηγατζήδες κάνουν την τροφοδοσία των καταστημάτων όποτε τους βολεύει· άλλες φορές καμιά πενηνταριά «συνειδητοποιημένοι» κλείνουν τη Σταδίου για να διαλαλήσουν ότι «Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας είναι το δίκιο του εργάτη». Κατά καιρούς εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι που παίρνουν τον δρόμο στα χέρια τους: τοποθετούν μόνοι τους σε σταυροδρόμια ερυθρόλευκους κώνους, ώστε να ξεφορτώσουν την πραμάτεια τους ή να κάνουν τροφοδοσία μαζούτ.

Ολοι οι παραπάνω προτάσσουν τις ανάγκες τους επί του συνόλου. Ο ταξιτζής γιατί «πώς θα βγει το μεροκάματο;», όποιος διπλοπαρκάρει «πού να το αφήσω;», ο φορτηγατζής διότι «θα ανέβει το κόστος διανομής», και οι «συνειδητοποιημένοι» γιατί «πώς θα γίνουν γνωστά τα δίκαια αιτήματά μας;».

Τώρα, όμως, δεν οι πραγματικές ή επίπλαστες ανάγκες κάποιων για να δημιουργηθεί το έμφραγμα. «Ελάτε να διακόψουμε τη ροή της κυκλοφορίας προτάσσοντας τις επιθυμίες μας», αναφέρεται στην ανακοίνωση των «Ελεύθερων Λυρικών». Και οι απλούστερες επιθυμίες των υπολοίπων, όπως π.χ. να φτάσουν σπίτι τους χωρίς ταλαιπωρίες και καθυστέρηση; Για τους εξεγερμένους με τα νταούλια προφανώς δεν έχουν σημασία. Ετσι κι αλλιώς, όπως γράφουν στον απολογισμό της δράσης τους, «Απελευθερώσαμε την ΕΛΣ ως απάντηση στο πνίξιμο κάθε ελεύθερης έκφρασης, την επιβολή πλαστών επιθυμιών».

Προφανώς, μία από τις «πλαστές επιθυμίες» των Αθηναίων είναι να μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς ταλαιπωρία.
Tου Πασχου Μανδραβελη στην Καθημερινή