Δεν μιλούν, κραυγάζουν

Aυτός που τα είπε, τα έλεγε σοβαρά. Μιλούσε σε πρωτοτάξιο πρωινάδικο, από το οποίο φαίνεται πως έμαθε και τα γράμματα!. Με τον τρόπο του, ο υπηρεσιακός «δημοσιογράφος» περιέγραψε σκωπτικά την απόλυτη τραγελαφική πραγματικότητα του ελληνικού κράτους. Υπήρχαν, ανέκραξε ο λειτουργός της ενημέρωσης, αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες (κρίσιμες) για τον ψυχισμό του αστυνομικού (αυτόν που πυροβόλησε αστυνομικό μέσα στο σπίτι του Αμερικανού πρέσβη) «καταγεγραμμένα προβλήματα, αλλά μόνον σε προφορικό επίπεδο». Μετάφραση: όλοι συζητούσαν ότι ο «συνάδελφος» δεν ήταν στα καλά του και οι ανώτεροι το γνώριζαν, αλλά κανείς δεν έκανε το «γραφειοκρατικό» βήμα να «καρφώσει». Μπράβο παλικάρια μου! Η διατύπωση του «αστυνομικού συντάκτη» (όχι συντάκτη θεμάτων της Αστυνομίας), προδίδει πολλά για την ποιότητα της ενημέρωσής «μας», όπως και για τη γλώσσα στην οποία συμβαίνουν όλα τούτα. Φρόντισε μάλιστα να το διευκρινίσει: «Ολοι τα γνώριζαν, όλοι τα συζητούσαν, αλλά κανείς δεν έκανε έγγραφη αναφορά».

Γιατί, όταν μιλάμε... για υπερήφανους Ελληνες (μήπως δεν θα έπρεπε;) αν κάνεις κάτι που προβλέπεται από τους κανονισμούς, από την κοινή όσο και στοιχειώδη γνώση ανθρωπίνων λειτουργιών, αλλά και από ζωώδη λογική αυτοπροστασίας, μπορεί να χαρακτηριστείς «καρφί», άκαρδος, βαλτός και διάφορα άλλα ακόμη. Κανείς δεν σκέφτεται ότι όλοι αυτοί -όχι μόνον ο διαταραγμένος- οπλοφορούν. Και έχουν μάλιστα την ελευθερία να χρησιμοποιήσουν κατά βούληση το όπλο «τους». Μάλλον θαύμα είναι ότι με τόσους πολλούς να «σκέφτονται» κατά τέτοιον αποκαλυπτικό τρόπο, δεν έχουμε ακόμη θρηνήσει περισσότερα θύματα. Κι αν τους λοιδορήσεις, υπερασπιστές και κατήγοροι βάζουν τις φωνές και σκεπάζουν την ουσία.

Η ίδια στάση και αλλού. Σιγούμε, κλείνουμε τα μάτια, αποστρέφουμε τη σκέψη. Το «βουλώνουμε» εκεί που πρέπει να συζητήσουμε με επιχειρήματα, να εφαρμόσουμε ήρεμα τον νόμο, να προστατεύσουμε τους πολλούς απέναντι σε ελάχιστους. Μετατρεπόμαστε σε κυνικούς κρυψίνοες, έτοιμοι να επικαλεστούμε ένα δήθεν πάνοπλο κράτος που δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, ιδίως όταν οι πολίτες «του» αδιαφορούν. Καβγατζής ο φονιάς του μαθητή, «τρελός» ο παραλίγο φονιάς του σεκιουριτά, παρασυρμένοι οι δειλοί της ζαρντινιέρας, με κάθε ευκαιρία αστυνομικοί και αστυνομικό σύστημα ρίχνονται στο βούρκο μιας απίθανης δικαιολογημένης χλεύης, με την κοινή γνώμη να νιώθει δικαιωμένη επειδή οι μεν «δολοφόνοι» βρίσκονται αντιμέτωποι με τις σφαίρες των άλλων δολοφόνων.

Οσο περισσότερο ο κόσμος κοιτά «αριστερά», τόσο εμείς μοιάζουμε να έχουμε χάσει τον (πολιτικό) μπούσουλα. Με την επικράτηση του αμόρφωτου και φωνακλά επί του ήρεμου και επίμονου. Την επικράτηση του μεγάλου κενού, που πλασάρει ο εξυπνάκιας στην τηλεόραση, απέναντι στον έμπειρο διαπραγματευτή κοινωνικών εξελίξεων. Περιέργως, μάλλον από ένστικτο παρά από καλό σχεδιασμό, στην πλευρά της «δεξιάς», η αντίληψη του «λαϊκού» οδηγεί ευκολότερα στην αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Λιγότερα λόγια, καλύτερες (προ)συνεννοήσεις, ελάχιστη αποτελεσματικότητα της διοίκησης που απέμεινε όρθια, κάνουν αποτελεσματικότερη τη διαχείριση των τρεχουσών υποθέσεων της μεγάλης κρίσης.

Τροπή που κάνει σφοδρότερη τη διέξοδο στη βία και καθιστά άκρως επικίνδυνο τον εφησυχασμό στη βία. Βία όσων πιστεύουν πως αρκεί η «καβάλα στην εξουσία» για να αγνοούν ότι η εφαρμογή των νόμων γίνεται στο πνεύμα του νομοθέτη και όχι με τον αστυνομικό ετσιθελισμό. Βία των άλλων που ομνύουν σε ένα άγνωστο στους κοινούς θνητούς δίκαιο που λένε πως η δήθεν δημοκρατία θέλει τις μειοψηφίες γνώμης να υπηρετούνται ανεξαρτήτως διαδικασιών, συλλογικότητας και αποτελέσματος. Η Ελλάδα σέρνεται και διασύρεται από δύο μειοψηφικές αντιλήψεις που ευπειθώς προσκυνούν τη βία, αδιαφορούν για την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, επιδιώκουν με κραυγές να σκεπάσουν το δικαίωμα του πολίτη να κρίνει. Απομονώστε τους!
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου στην Καθημερινή