Δε θα περάσει

Λάβαμε μια επιστολή και πιστεύουμε ότι εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στην ψυχική υγεία. Των εργαζομένων που παρατηρούν πλέον, απογοητευμένοι, εξουθενωμένοι αλλά και χρεωμένοι, τις προσπάθειές τους να καταρρέουν τη στιγμή που οι αρμόδιοι "επιλύουν" τα προβλήματα με λόγια και ανεφάρμοστες εξαγγελίες ...τα τελευταία τρία χρόνια. Και δεν θα σχολιάσουμε τίποτα άλλο. Περιμένουμε τα δικά σας σχόλια.

"Δουλειά μου είναι η φροντίδα ατόμων που έχουν αυτό που λέμε διπλή διάγνωση. Ψύχωση και νοητική υστέρηση. Χρειάζονται αυξημένη φροντίδα.

Εδώ που δουλεύω όμως, ο κόσμος παραιτείται, παίρνει συνεχώς αναρρωτικές και όσοι έχουμε απομείνει είμαστε εξουθενωμένοι και απελπισμένοι. Έχουμε να πληρωθούμε από τον Σεπτέμβριο και λένε ότι θα πληρωθούμε Μάρτιο. Ούτε δανεικά δεν υπάρχουν πια. Αλλά η καθημερινή δουλειά συνεχίζει, πώς να κάνεις αλλιώς; Δεν μπορούμε να προσλάβουμε νέο προσωπικό. Ξέρουν, ποιος θα έρθει να δουλέψει σε τόσο δύσκολες συνθήκες και να μην πληρώνεται;

Ανησυχούμε για... τη φροντίδα των ασθενών. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις κρίσεις και τις υποτροπές, όταν στη βάρδια μένουν δέκα άτομα αντί για δεκαεπτά; Με δέσιμο ή με «χημική καθήλωση»; Όλη μας η δουλειά είναι να αποφεύγουμε αυτά τα πράγματα, να προστατεύουμε τα δικαιώματα τους, να τους δίνουμε ποιότητα ζωής. Να γυρίσουν στα ψυχιατρεία; Ας αναλάβει το κράτος την ευθύνη, το κρίμα.

Τα έφεραν από εδώ, τα έφεραν από εκεί, θα ξανανοίξουν τα ψυχιατρεία που έκλεισαν! Έκαναν προτάσεις στο ΚΕΣΥ για νέα τμήματα «δυσίατων επικινδύνων μη παρεμβατικών ασθενών». Νέος όρος που υπονοεί τη δημιουργία νέων ασύλων! Το κράτος έχει την ευθύνη της αποσύνθεσης των υπηρεσιών και στον δημόσιο και στον κοινωνικό τομέα. Εμείς μιλούσαμε για «εξατομικευμένα σχέδια φροντίδας, δικτύωση με την κοινότητα, προαγωγή ψυχικής υγείας, πιστοποίηση ποιότητας φροντίδας, εκπαίδευση, επαγγελματική και κοινωνική επανένταξη» και τα κάναμε πράξη. Έτσι που τα έκαναν, αυτά ακούγονται αστεία πια. Τι θα κάνουμε; Άλλες δομές ήδη έκλεισαν και ήταν, φαντάσου, για εφήβους. Τι λέει γι’ όλα αυτά το κράτος; Δε θέλω να τους ακούω πια. «2% τέλος ανθρωπιστικής αντίληψης από τα έσοδα των νοσοκομείων (από πότε το ακούμε αυτό;), σύμβαση με ασφαλιστικούς φορείς (το προέβλεπε και σωστά εξαρχής ο νόμος, τα ταμεία συμφώνησαν καταρχήν, αλλά στην πράξη πολλά σοβαρά προβλήματα), ειδική μονάδα ελέγχου (η μονάδα υποστήριξης και παρακολούθησης ανενεργή 2 χρόνια και τι έγινε με ό,τι παρήγαγε;), φταίει η κακοδιαχείριση στους φορείς (πότε θα μάθουμε τα αποτελέσματα των ελέγχων των ράμπο της υγείας, του πρώην ΣΔΟΕ, της διαχειριστικής αρχής, της επιθεώρησης εργασίας που επισκέφθηκαν πολλάκις τις δομές;- γιατί το υπουργείο δεν προστατεύει τους φορείς που λειτουργούν καλά και άρα τα χρήματα των πολιτών;)». Αστεία πράγματα.

Ο προηγούμενος υφυπουργός, την μία έλεγε φταίνε οι φορείς, κλέβουν (αλλά ποιος να τους κυνηγήσει τώρα) και μετά, έχετε δίκαιο, έως μέσα Ιανουαρίου θα έχετε καλυφθεί πλήρως. Μάλλον ήξερε ότι θα φύγει. Ο καινούριος, μιλάει για μέτρηση αποτελεσματικότητας (πάλι από την αρχή …απλά χρειάζονται κριτήρια, πόροι και αξιολόγηση!), κατηγορεί τους φορείς για κατευθυνόμενα δημοσιεύματα (όταν το ακούς αυτό από το Υπουργείο Υγείας σου έρχονται πολλές ελληνικές παροιμίες στο μυαλό) και εν τέλει φταίει και η παγκόσμια κρίση (μα εμείς φωνάζουμε δύο, τρία…πέντε χρόνια τώρα). Για την αρμόδια Γ.Γ. ας μην πω τίποτα. Το Υπουργείο λοιπόν έχει πάρει μέτρα, θα πάρει μέτρα, εξετάζει μέτρα. Αποτέλεσμα μηδέν. Τους εγκάλεσε ο Συνήγορος του Πολίτη. Τι ξέρει αυτός; Τους εγκάλεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και απάντησαν με νέα μέτρα, ψέματα, αλλά και απειλές. Ο πρόεδρος της επιτροπής προστασίας δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων δήλωσε σε επίσημη συνάντηση ότι άμα συνεχίσει το υπουργείο να αγνοεί τις εισηγήσεις της επιτροπής, θα τις στέλνει απευθείας σε αντίστοιχα ευρωπαϊκά όργανα.

Θα μου πεις τι κάνουν οι σύλλογοι των ασθενών, των συγγενών, τα σωματεία των εργαζομένων, οι πολίτες που στερούνται υπηρεσίες, οι δήμοι, οι τοπικές κοινότητες; Δεν θα έπρεπε να είναι συνεχώς στους δρόμους; Δεν έχουν τρακτέρ… Τους έχει αποδυναμώσει η διάσπαση που πέτυχε το υπουργείο, με υποσχέσεις από εδώ και από εκεί, ψέματα και απειλές, τα εσωτερικά τους προβλήματα και οι διαφορές, η αδυναμία να απαντήσουν σ’ ένα κατεστημένο που ελέγχει τα ΜΜΕ (τα προβλήματα δεν υπάρχουν εφόσον δεν μιλούν γι’ αυτά οι ειδήσεις δήλωσε ο υπουργός), ο αργός στραγγαλισμός που έδινε την εντύπωση ότι αντέχεις ακόμα. Έγιναν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, συναντήσεις ενημέρωσης, συλλογή υπογραφών, αλληλογραφία, δημοσιεύσεις στον τύπο, συνεντεύξεις τύπου, ημερίδες, επερωτήσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, αναφορές, νομικές κινήσεις. Και τι έγινε;

Έχουμε ξεχάσει ποια είναι η δουλειά μας. Που είναι η φροντίδα, η αποκατάσταση, η υποστήριξη, η αγάπη. Μας λένε δεν έπρεπε να είναι έτσι, είναι ακριβό, είναι λάθος. Αλλά σχεδιάζουν τα ίδια, επικαρπώνονται ό,τι νέο δημιουργείται για προσωπική προβολή ως επίτευγμα και μετά το αφήνουν στην τύχη του. Δεν ακούνε καμία πρόταση για το πώς πρέπει να είναι, πώς μπορεί να είναι, από άτομα που κάνουν αυτή τη δουλειά 25 χρόνια. Τρία – πέντε άτομα αποφασίζουν για όλους: ασθενείς, εργαζόμενους, φορείς, πολίτες. Η σοφία τους θα τους πνίξει.

Ψάχνουμε λοιπόν για την μουσική των τίτλων τέλους; Adagio του Albignoni ή Exit music των Radiohead; Ή δε θα τους περάσει;"

Παναγιώτης Χονδρός, Ψυχολόγος στο psi-action