Γυναίκες στα πρόθυρα (οικονομικής) κρίσης

Αν οι επιστήμονες ψάχνουν μια σίγουρη απόδειξη ότι άντρες και γυναίκες είναι δύο εντελώς διαφορετικά είδη, δεν έχουν παρά να τους εξετάσουν τώρα, κάτω από τις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης.

Μπαίνω σε μια παρέα: Τα αγόρια (όλων των ηλικιών), ό,τι δουλειά κι αν κάνουν, από τραγουδιστές μέχρι φαρμακοποιοί, έχουν μια γενική συναίσθηση των μεγεθών και των διακυμάνσεων της αγοράς. Μιλάνε με ποσοστά, καταλαβαίνουν, σε γενικές γραμμές, τι σημαίνει «επιτήρηση» και δανειοληπτική αξιοπιστία. Το τελευταίο τους φετίχ είναι οι «δείκτες σπρεντ» και ο Δρακουμέλ Μάντοφ. Οσο περισσότερα ξέρουν για τις κινήσεις του διεθνούς κεφαλαίου τόσο έχουν την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουν κάπως την κατάσταση.

Οι γυναίκες... τώρα: Οι δικές μας κεραίες αντιλαμβάνονται την κατάσταση με εντελώς διαφορετικό τρόπο: Σκεφτόμαστε με εικόνες, και μάλιστα συγκεκριμένες. Η λέξη «κρίση» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα στο μυαλό μας αν δεν τη συνδέσεις με ένα αντικείμενο: Ενα κοτόπουλο, ας πούμε. Τρία τέταρτα πεκορίνο. Δύο βιολογικά μπρόκολα. Ενα ζευγάρι παπούτσια συγκεκριμένης μάρκας, μοντέλου και απόχρωσης.

Στις παρέες, η «ύφεση» μας έχει χωρίσει. Στη μια μεριά του σαλονιού, οι γυναίκες μιλάμε για εξωφρενικούς λογαριασμούς σούπερ μάρκετ, σχολικά δίδακτρα-φαρμακείο και παράλογες χρεώσεις σε ένα απλό μανικιούρ (ούτε καν γαλλικό) στο συνοικιακό κομμωτήριο.

Την ίδια στιγμή, γύρω από το τραπέζι, με σβησμένα τα πούρα της ευμάρειας, οι άντρες μουρμουρίζουν κάτι ακατάληπτα πυθιακά: Μηρυκάζουν «σπρεντ», «χετζ φαντς» και στατιστικές αποκλίσεις του Ντάου.

Τους αντιμετωπίζουμε με επιείκεια: Τι ξέρουν αυτοί; Μήπως πάνε και σε κανέναν μπακάλη;

Μας αντιμετωπίζουν σαν «ούφο»: Τι ξέρουν αυτές; Έχουν ανοίξει ποτέ μια οικονομική σελίδα στην εφημερίδα;

Η ειρωνεία είναι ότι και τα δύο «είδη», άντρες και γυναίκες, μιλάμε για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Και βλέπουμε ακριβώς το ίδιο: Στην άκρη του τούνελ, ένα ακόμα πιο μακρύ τούνελ!
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο Έθνος