Η εκδίκηση της ξανθιάς

Καλωσόρισες, Πετρούλα. Πάρ τους τα όλα, κορίτσι μου. Τα συμβόλαια, τα χαρτιά, τα λεφτά και τα σώβρακα. Πες μας τον καιρό (ποιον καιρό;) με τσαχπινιά, κούνημα, νάζι. Ρίξε το βαρομετρικό πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, με την υπόσχεση ενός μικρού, ροζ φαγώσιμου βρακιού. Ακύρωσέ τους όλους. Απόλαυσέ τους: γραβατοφορεμένοι σχολιαστές, έμπειροι πολιτικοί αναλυτές, σιτεμένες τηλεπερσόνες προσκυνούν τα ατελείωτα ποδάρια σου.

Τόνοι μελανιού χύνονται για σένα. Υποψιάζομαι ότι όλο αυτό το φαινόμενο δημοσιότητας δεν οφείλεται στον μπανάλ λόγο ότι όλοι θέλουν να σε ρίξουν στο κρεβάτι. Οχι, είναι κάτι βαθύτερο, πιο βιτσιόζικο και πιο απελευθερωτικό.

Κατά βάθος, όλοι... κρύβουμε μια Πετρούλα μέσα μας. Καιγόμαστε από τη επιθυμία να την απελευθερώσουμε. Πόσους συνταξιούχους ν αντέξουμε να μαζεύουν σάπια μαρούλια στις λαϊκές; Πόσους σκοτωμένους δεκαπεντάχρονους; Πόση κατάντια, πόση απόγνωση; Πόση αλήθεια;

Ενα δευτερόλεπτο πριν σαλτάρουμε και βγούμε με τα τάνγκα και τα εξτένσιον στους δρόμους, εμφανίστηκες εσύ και πήρες τις αμαρτίες μας επάνω σου. Είσαι η οξυζενέ βλαξ που δεν επιτρέπεται να είμαστε εμείς. Είσαι το «σκεύος ηδονής» που μπορούμε με ασφάλεια να περιπαίζουμε. Είσαι το πρόσωπο που ποτέ δεν θα ανησυχήσει τι θα απογίνει μετά το λύκειο, αν υπάρχει ζωή, δουλειά ή μια θέση στον κόσμο να την περιμένει.

Αν δεν υπήρχες, κορίτσι μου, θα έπρεπε να σε εφεύρουμε. Αν ήσουν κόρη μου, φυσικά θα σε είχα κουρέψει με την ψιλή και θα σε είχα κλείσει εσωτερική στο Μέγαρο να βλέπεις Τανχόιζερ μέχρι να κρεμαστείς με τις χορδές της μπασαβιόλας. Αλλά ευτυχώς δεν είσαι. Δεν είσαι πια κόρη, γυναίκα ή υπάλληλος κανενός. Εχεις ξεφύγει από όλες τις ιδιότητες... Είσαι ένα όνομα, ένα σύμβολο, είσαι απλά η Πετρούλα.

Ήρθες πάνω στην ώρα, γλυκιά μου. Κρεατάκι μου γυμνό και φρέσκο, μπουκίτσα στα σάλια των λιγούρηδων, σπαραχτικά κενό μου βλέμμα, καλωσόρισες στην Κόλαση.
Κάθε καιρός κι η Ελένη του.
Έθνος