Αδιάκριτοι, συκοφάντες και λαϊκοί δικαστές.

Είμαστε αδιάκριτοι. Δεν θα τοποθετήσω τον εαυτό μου ανάμεσα στους «αδιάκριτους», αν και ομολογώ ότι πολλές φορές με έχω «πιάσει στα πράσα» να γαργαλίζομαι να μάθω περισσότερα για κάποιο κουτσομπολιό που έτυχε να ακούσω. Γινόμαστε αδιάκριτοι και με κάθε ευκαιρία, χώνουμε το κεφάλι μας στο παράθυρο του διπλανού για να «δούμε» τι κάνει στην προσωπική του ζωή και για να μάθουμε πως το κάνει αυτό που νομίζουμε ότι κάνει. Η λογική της κλειδαρότρυπας. Εύκολα το κάνουμε και ακόμα πιο εύκολα διαδίδουμε και κοινοποιούμε τα όσα είδαμε ή τα όσα νομίζουμε ότι είδαμε λαθροκοιτάζοντας. Το κάνουμε ελαφρά την καρδία, αδιαφορώντας για το ότι παρανομούμε και για το ότι μπορεί εκείνη τη στιγμή να προξενούμε πρόβλημα σε κάποιον άνθρωπο που δεν μας έφταιξε σε τίποτα.

Γιατί οι άνθρωποι... καταφεύγουν σε αυτές τις τακτικές; Τι κερδίζουν με το να λαθροκοιτάζουν από τις κλειδαρότρυπες; Κι όταν δεν βλέπουν τίποτα, γιατί προχωράνε στην κατασκευή «ειδήσεων»; Τι είναι αυτό που κάνει έναν ξένο να ενδιαφέρεται ξαφνικά για τη δική σου ζωή και να αναζητεί εναγωνίως να ανακαλύψει και να αποκαλύψει τις «αμαρτίες» σου; Μήπως η ανάγκη του να ηρεμήσει την συνείδηση του για τις δικές του αμαρτίες; Μήπως η ανάγκη του να κρύψει δικά του λάθη που δεν θα ήθελε να φανούν, φοβούμενος και μόνο την πιθανότητα αποκάλυψης του;

Συνυφασμένη με την αδιακρισία είναι η συκοφαντία. Άλλοτε προϊόν λαθροκοιτάγματος κι άλλοτε προϊόν της φαντασίας χωρίς κανένα ιδιαίτερο ερέθισμα. Κατανοώ ως ένα βαθμό, αυτόν που στην ανάγκη του να κερδίσει κάτι, όπως εύνοια, χρήματα, να προστατέψει τα ένοχα μυστικά του κ.α., καταφεύγει στην συκοφαντία. Σε καμία όμως περίπτωση δεν τον επικροτώ και δεν τον δικαιολογώ. Αυτόν όμως που δεν μπορώ ούτε και να τον κατανοήσω, είναι αυτόν που στρέφεται συκοφαντικά εναντίον κάποιου χωρίς να αποβλέπει σε κανένα κέρδος. Ίσως μόνο στην ικανοποίηση της αρρωστημένης του ανάγκης να κάνει κακό χωρίς λόγο.

Κλειδαρότρυπα και συκοφαντία, τροφοδότες «ειδήσεων»

Κάντε μια σύντομη βόλτα στα κανάλια, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, σε διάφορα site και blogs και θα διαπιστώσετε σε αρκετά από αυτά, το κύριο στοιχείο τροφοδότησης των περιεχομένων τους, είναι οι κλειδαρότρυπες και οι συκοφαντίες. Όλα αυτά τα μέσα, επιζούν από αυτά τα δύο στοιχεία. Το χειρότερο όλων που κάνουν, είναι ότι «καταρρακώνουν» κάποιον και αν αυτός ο κάποιος αποδειχτεί «αθώος των κατηγοριών που του επέβαλαν οι λαϊκοί δικαστές των ΜΜΕ», δεν βγαίνουν να αποκαταστήσουν την αλήθεια. Όλα αυτά τα μέσα που ασχολούνται με το δίαθλο κλειδαρότρυπα-συκοφαντία, επιζούν ακριβώς γιατί το «κοινό» διψάει να μάθει αυτά που δεν έχει καμία δουλειά να γνωρίζει και γιατί θέλει να γίνει δικαστής στη θέση του δικαστή.

Θα επανέρθω στο πιο πρόσφατο και πιο «πιπεράτο» ροζ περιστατικό της πρόσφατης ιστορίας μας, στην υπόθεση «της 35χρονης και του παρ’ ολίγον αυτόχειρα πρώην Γενικού Γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Επανέρχομαι σε αυτό, καθώς είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του ξεπεσμού μας. Κανένας δεν στάθηκε στο γεγονός ότι πίσω από αυτή την ιστορία μπορεί να παιζόντουσαν σκάνδαλα οικονομικής και πολιτικής φύσεως. Αυτό ενδιέφερε ελάχιστα. Το μεγάλο ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην ερωτική σχέση δύο ανθρώπων. Στο πως το κάνανε, στο τι λέγανε την ώρα που το κάνανε και στο που το κάνανε. Όπου κι αν γύριζες το κεφάλι σου τότε, άκουγες από την μια χλευαστικά σχόλια και από την άλλη επικρίσεις για την εξωσυζυγική ερωτική σχέση του Γενικού Γραμματέως… Λες κι ήταν ο πρώτος ή ο τελευταίος. Λες και αυτά που έλεγαν μεταξύ τους σαν ζευγάρι, ήταν πρωτότυπα και δεν τα είχε πει κανένας άλλος. Ξαφνικά έπιασε πολλούς κρίση ηθικής…για πράγματα που κάνουν και οι ίδιοι! Την ίδια στιγμή, τα μηχανάκια της Γουγλομηχανής παίρνανε «φωτιά» από τις αναζητήσεις έστω και μιας σκηνής από το επίμαχο DVD. Στο άκουσμα και μόνο ότι κάποιος είδε κάτι, ολόκληρες υπηρεσίες και εταιρείες, σταματούσαν να λειτουργούν γιατί όλοι ήθελαν να «πάρουν μάτι»! Όλοι ήθελαν να «κρυφοκοιτάξουν» και να «συκοφαντήσουν»… Λέω ότι ήθελαν να συκοφαντήσουν, γιατί πολύ απλά κάθε λέξη που λεγόταν για ένα θέμα που δεν αφορούσε κανέναν, ισοδυναμούσε με συκοφαντία.

Λαϊκή ετυμηγορία - η ανάγκη να γίνουμε εξουσία

Αποδέχομαι την λαϊκή ετυμηγορία (όχι όμως και την λαϊκή επιβολή τιμωρίας εφόσον υπάρχουν νόμοι), σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με το κοινό συμφέρον, με τα εθνικά μας θέματα, με την δημόσια ασφάλεια μας. Άλλο να βγεις και να καταγγείλεις ένα έγκλημα που είδες και να απαιτήσεις την παραδειγματική τιμωρία του εγκληματία κι άλλο να καταγγείλεις ή να συναινέσεις στην παραδειγματική τιμωρία «ενός εγκληματία» που δεν είδες να διαπράττει κανένα έγκλημα και που το «έγκλημα του» έφτασε σε σένα ως πληροφορία. Χειρότερο δε, όταν σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση συναινέσεις και στην διάδοση της «είδησης». Είθισται βέβαια, τα «εγκλήματα» που οδηγούνται στην λαϊκή ετυμηγορία, να μην έχουν σχέση με αυτά του ποινικού κώδικα. Συνήθως αφορούν την προσωπική ζωή και τις προσωπικές επιλογές που κάνουν κάποιοι άνθρωποι, «επώνυμοι» ή «ανώνυμοι». Επιλογές που σε καμία περίπτωση δεν αφορούν κανέναν άλλο πέρα από τους ίδιους και τους οικείους του. Τι είναι αυτό που οδηγεί τον κάθε Χ στον αυτό-χρησμό του σε λαϊκό δικαστή; Μήπως οι ίδιοι φόβοι που ανέφερα πιο πάνω; Μήπως η ανάγκη του να γίνει έστω και για λίγο «εξουσία»; Μήπως και τα δύο μαζί;

Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι τακτικές του «λαθροκοιτάζειν», της «συκοφαντίας» και του «λαϊκοδικάζειν», το μόνο που έχουν σαν αποτέλεσμα, είναι η ηθική μας κατάπτωση και τίποτα περισσότερο. Το αξιοπερίεργο είναι ότι και η παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής και η συκοφαντία, θεωρούνται από τον νόμο ως ποινικά αδικήματα, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που τιμωρούνται.

Μπορεί να λέμε ότι στην Ελλάδα υπερισχύει η ανθρωπιά και ότι διαφέρουμε από άλλους λαούς που αν πχ πέσεις κάτω δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει κανένας, αλλά προτιμώ να πέσω και να πεθάνω αβοήθητος από την αδιαφορία των γύρω μου, από το να δεχτώ την βοήθεια κάποιου που λίγο μετά θα βγει και θα με συκοφαντήσει για το οτιδήποτε.
Ο ηθικός θάνατος είναι χειρότερος από τον φυσικό. Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι επιδίδονται σε μικρές ή μεγάλες «δολοφονίες» και παραμένουν ατιμώρητοι. Ας το σκεφτούμε αυτό την επόμενη φορά που θα ανοίξουμε το στόμα μας για να πούμε κάτι για τον οποιοδήποτε ή την επόμενη φορά που θα ρίξουμε μια «κλεφτή» ματιά στη ζωή του διπλανού μας χωρίς να μας το επιτρέψει.
kafenedaki