Παιδεία, εκπαίδευση ή πτυχιοπωλεία;

Ας πούμε αλήθειες. Αλήθειες ωμές που μπορεί να πονάνε, αλλά πιθανά να θεραπεύουν και από πλάνες. Άλλος ένας διάλογος για την Παιδεία. Χωρίς ακόμα να έχουμε ξεκαθαρίσει για ποιο πράγμα θα διαλεχτούμε. Γιατί αν δεν ξέρεις το θέμα, ό,τι και να αποφασίσεις, θα είσαι εκτός θέματος.

Θα μιλήσουμε για παιδεία; Φυσικά ποτέ ένας νόμος δεν μπορεί να επιβάλλει κανόνες απόκτησης παιδείας. Γιατί η παιδεία είναι βασική έννοια, και έχει κατά την ταπεινή μου άποψη, ως κυρίαρχο συστατικό την εθελοντική επιθυμία για απόκτηση γνώσης. Γνώσης που δεν είναι απαραίτητα χρηστική.

Μήπως θα μιλήσουμε για εκπαίδευση; Δηλαδή μήπως θα μιλήσουμε για ένα σύστημα κανόνων που προδιαγράφουν καθήκοντα και υποχρεώσεις διδασκομένων και διδασκόντων, με σκοπό την εκπαίδευση του μαθητή, σε ένα προσανατολισμένο γνωστικό στόχο, που καταλήγει στην αποδεδειγμένη απόκτηση ικανοτήτων, για ένα σκοπό.

Πρέπει πάντως να δεχτούμε, πως άλλο παιδεία, και άλλο εκπαίδευση. Εμείς στην Ελλάδα για ποιο πράγμα κάνουμε διάλογο; Για την παιδεία ή για την εκπαίδευση;

Θα ήταν μάλλον... αστείο να απαντήσουμε ότι κάνουμε διάλογο για την παιδεία, έχοντας καταργήσει την αρχαία ελληνική γραμματεία, έχοντας ανύπαρκτη έρευνα, και με πνευματικό κόσμο κρυμμένο.

Ας υποθέσουμε ότι κάνουμε διάλογο για το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή για την εκπαίδευση. Δηλαδή για να ορίσουμε κανόνες και υποχρεώσεις ΟΛΩΝ των συμμετεχόντων στο σύστημα, με σκοπό την άριστη εκπαίδευση των μαθητών σε συγκεκριμένο πρόγραμμα με συγκεκριμένο στόχο.

Ο στόχος; Ποιος είναι ο στόχος; Οι σοβαροί λαοί θα απαντούσαν ότι: Φτιάχνουμε εκπαιδευτικό σύστημα που θα μπορέσει να εκπαιδεύσει τα στελέχη, που θα απαιτηθούν για την οικονομική και πνευματική ανάπτυξη της χώρας, όταν έρθει η ώρα της αποφοίτησης τους.

Δηλαδή:

1.- Προγραμματίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας τους για τα επόμενα 5, 10, 20 χρόνια. Ο προγραμματισμός δεν ανατρέπεται κάθε τετραετία, ή με κάθε ανασχηματισμό. Είναι διακομματικά συμφωνημένος.

2.- Με βάση το μοντέλο εξέλιξης που έχουν αποφασίσει να υλοποιήσουν, υπολογίζουν τον αριθμό των εργατών, των τεχνητών, και των επιστημόνων που θα απαιτηθούν ανά ειδικότητα.

3.-Στη συνέχεια σχεδιάζουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα τέτοιο, ώστε την κατάλληλη στιγμή, να τους αποδώσει τα στελέχη που θα χρειαστεί η κοινωνία αυτή, για να προχωρήσει παραπέρα.

Εμείς, προγραμματισμό δεν έχουμε (για διακομματικό προγραμματισμό, ντρέπομαι να αναφερθώ). Άρα, δεν γνωρίζουμε το στόχο. Δεν ξέρουμε δηλαδή πόσους οικονομολόγους θα χρειαστεί η οικονομία μας την επόμενη πενταετία, ούτε πόσους γιατρούς, ούτε πόσους δικηγόρους.

Παρ΄ όλα αυτά εισάγουμε εκατοντάδες μαθητές σε πανεπιστημιακές σχολές οικονομικών σπουδών, ιατρικών σπουδών, νομικών σπουδών. Αν λοιπόν κάνουμε διάλογο για την εκπαίδευση:

- Χωρίς γνωρίζουμε το στόχο για ποιο πράγμα θα συζητήσουμε;

- Χωρίς να γνωρίζουμε τις ανάγκες για ποιο πράγμα θα αποφασίσουμε;

Τι είδους εκπαίδευση θα σχεδιάσουμε; Τελικά μήπως ο διάλογος δεν γίνεται ούτε για την παιδεία ούτε για την εκπαίδευση; Συγχωρήστε με αλλά μάλλον αυτός ο διάλογος που γίνεται πάντα στη χώρα μας, και βαφτίζεται διάλογος για την εκπαίδευση είναι ένας διάλογος για να ρυθμίσουμε τους κανόνες λειτουργίας των ΠΤΥΧΙΟΠΩΛΕΙΩΝ.

Εδώ είναι εύκολο να γίνει διάλογος, διότι δεν χρειάζεσαι να γνωρίζεις το στόχο, ούτε φυσικά τις ανάγκες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κανονίσεις τον τρόπο λειτουργίας του πτυχιοπωλείου. Ε, διάολε δεν είναι και δύσκολο αυτό. Βάζεις έναν πρόεδρο στο διάλογο, ειδικό στο θέμα, και τι πιο καλό από ένα πρώην πρόεδρο πτυχιοπωλείου, φωνάζεις και τους συλλόγους των καταναλωτών (φοιτητών), οι οποίοι εκπροσωπούνται μέσω των πολιτικών τους καλύψεων (κόμματα), φωνάζεις και ενώσεις των υπαλλήλων (Σύλλογοι πανεπιστημιακών), μαζί και τους συλλόγους βοηθητικού προσωπικού (δάσκαλοι, καθηγητές), και όλοι μαζί αποφασίζουν τους τρόπους με τους οποίους τα πτυχιοπωλεία θα γίνουν αποδοτικότερα.

Οι προτάσεις απλές και σαφείς:

1.- Να μπορούμε να μπαίνουμε εύκολα στο κατάστημα.

2.- Τα προϊόντα στα ράφια (μαθήματα), να είναι εύκολα προσβάσιμα.

3.- Να μη χρειάζεται πολύ χρόνο (εξάμηνα), για να βρούμε αυτό που θα πάρουμε.

4.- Να μη καθυστερούμε στην έξοδο.

5.- Να μη πληρώνουμε για την πτυχιοκτησία.

6.- Καλές αμοιβές για τους υπαλλήλους.

7.-Μεγάλη διαφοροποίηση προϊόντων, ώστε να μην έχουμε ογκώδεις συλλόγους απογοητευμένων αγοραστών.

Α, μάλιστα, τώρα το κατάλαβα. Διάλογος για πιο άνετα, εύκολα προσβάσιμα και ξεκούραστα πτυχιοπωλεία. Σε συνεργασία με τους πτυχιοκτήτες, με τους πτυχιοεξαρτόμενους επαγγελματίες, και τους πτυχιοπώλες!!!

Σωστά. Τώρα ξέρω τι ψάχνουνε στο διάλογο. Ξέρετε, μου έκανε εντύπωση, η ανακοίνωση «Διάλογος για την παιδεία». Λέω, σοβαροί άνθρωποι, Υπουργοί, πρυτάνεις, πανεπιστημιακοί, είναι δυνατόν να κοροϊδεύουμε τόσο απροκάλυπτα την κοινωνία;
Του Ηρακλή Α. Σωτηράκη στο capital
Ο κ. Ηρακλής Α. Σωτηράκης είναι Επίκουρος καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά