Να δεις τι σου έχω για μετά...

Μπορώ να δεχτώ ότι η τράπεζα με την οποία συνεργάζομαι τόσα χρόνια δεν θα υπάρχει αύριο, επειδή η κυβέρνηση έχει εγγυηθεί τις καταθέσεις. Εκείνο που με κάνει να χάνω τον ύπνο μου είναι το ενδεχόμενο να μην πάρω το συνταξιοδοτικό μου πρόγραμμα από την ασφαλιστική μου εταιρεία...

Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Ο ένας πυλώνας του είναι οι τράπεζες κι ο άλλος οι ασφαλιστικές εταιρείες.

Με τις τράπεζες τα πράγματα είναι από λίγο ως πολύ ξεκάθαρα για το τι μπορεί να συμβεί σε σχέση με τα εκατομμύρια των καταθετών. Μπορεί να ανησυχήσουν, μπορεί να ταλαιπωρηθούν, αλλά δεν θα τα χάσουν όλα σε περίπτωση που για κάποιον λόγο η τράπεζά τους βρεθεί στο περιθώριο. Είναι βέβαιο ότι ακόμη κι έτσι την επόμενη ημέρα σε μία άλλη τράπεζα θα εμπιστευτούν τις καταθέσεις τους.

Με τις ασφαλιστικές εταιρείες τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Στα συνταξιοδοτικά προγράμματα οι πολίτες δεν εμπιστεύονται απλά και μόνο τις καταθέσεις τους, αλλά επενδύουν σε αυτά τα όνειρά τους για ασφάλεια στο μέλλον. Αν λοιπόν τους ανακοινωθεί ξαφνικά ότι δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται για το αύριο, για ποιό λόγο θα πρέπει στο εξής να εμπιστευτούν τον οποιονδήποτε και για οτιδήποτε;

Μην ξεχνάτε ότι μέχρι... πρόσφατα οι κυβερνήσεις στήριζαν τις δικές τους ελπίδες για το συνταξιοδοτικό στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Έλεγαν, δηλαδή, ότι μπορεί στο μέλλον οι συντάξεις να είναι μικρότερες από ό,τι σήμερα, αλλά ο εργαζόμενος μπορεί να ανακτήσει τις όποιες απώλειες μέσω των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το πρόβλημα είναι περισσότερο πολύπλοκο απ’ ό,τι φαίνεται με μία πρώτη ματιά και απειλεί την ύπαρξη του ίδιου του συστήματος.

Κι εδώ ακριβώς προβάλλει η αναγκαιότητα μιας νέας και βιώσιμης πρότασης. Πρόταση που δεν μπορεί να συνδέεται με τις συνεχείς ενισχύσεις από τα κρατικά ταμεία, αλλά με νέους όρους και κανόνες στο παιγνίδι. Έτσι, ώστε, ο πελάτης, ο καταναλωτής, να γνωρίζει με ακρίβεια τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Για να μη φοβάται ότι θα ξυπνήσει ένα πρωί και θα βρει ξαφνικά στο συρτάρι του γραφείου του στάχτες, στην θέση που πίστευε ότι έκρυβε αξιόγραφα.

Πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό; Μα, από τις επενδύσεις σε επενδυτικά προϊόντα αμφίβολης ποιότητας. Η περισσότερη εποπτεία δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει από την ώρα που η πολυπλοκότητα αυτών των προϊόντων είναι δεδομένη. Πιο απλό θα ήταν ίσως το να επιτρέπεται στις ασφαλιστικές εταιρείες να επενδύουν με διαφάνεια σε λίγες και μόνο λίγες κατηγορίες επενδύσεων, δίχως να υπάρχει καν ίχνος μόχλευσης. Οι τράπεζες ας βρουν τότε να πουλήσουν αλλού τις «φαεινές» τους ιδέες. Όχι όμως στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων που νομίζουν ότι ασφαλίζουν τα γεράματά τους, ενώ στην πραγματικότητα με τα δικά τους λεφτά απασφαλίζουν τη χειροβομβίδα που θα μας τινάξει όλους στον αέρα.
Θανάσης Μαυρίδης στο capital