Γκαρσόν! Λογαριασμό...

(Και πού 'σαι... πιάσε και μια οδοντογλυφίδα!)

Αν η τηλεόραση αποτελεί εργαλείο καταμέτρησης της αποβλάκωσης των μαζών, οι εφημερίδες σίγουρα είναι τα εργαλεία για την αποποινικοποίησή της. Γιατί, μην νομίζετε, η αποβλάκωση είναι σαφώς ποινικοποιημένη στην συνείδηση όλων των σκεπτόμενων ανθρώπων.

Κι αυτοί οι υπέρλαμπροι σταρ της δήθεν ενημέρωσης και του δήθεν στοχασμού, που προβάλλονται ασύστολα από την ψυχορρέουσα νομενκλατούρα των δήθεν πεφωτισμένων, δεν είναι παρά σερβιτόροι μιας μηδενικής μηδαμινότητας, που εγκληματικά προσπαθεί να υποκαταστήσει όσα ευγενή κοινωνικά πρότυπα μας απέμειναν με τα σκουπιδοειδή οράματα της άρρωστης ανεγκεφαλιάς τους.

Το ζήτημα είναι: Ποιος τελικά πληρώνει τον λογαριασμό; Και μάλιστα τον λογαριασμό της άδειας πιατέλας;

Οι φτηνάνθρωποι των τηλεπαραθύρων μιλούν με εικόνες. Οι κουφιοκέφαλοι πολίτες συνεννοούνται με εικόνες. Όταν οι Κινέζοι έλεγαν το γνωστό "μια εικόνα, χίλιες λέξεις" δεν ήταν σε θέση να φανταστούν πως, χιλιάδες χρόνια αργότερα, αυτό το αβασάνιστο λεκτικό θα καταντούσε σύνθημα στο στόμα όλων των επικοινωνιακά ανίκανων και ψυχοσωματικά αρρωστημένων ανδρείκελων του σημερινού μας κόσμου. Γιατί, απλά, "εν αρχή ην ο Λόγος..."

Κυριακή, "ημέρα ρηχή, ημέρα... κοντόσφυγμη..." που έλεγε ο ποιητής. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις έναν λαό που κατέθεσε τα όπλα της νόησης προς ανακούφιση. Μιας εβδομάδας κυνηγητό λίγων σεντς -μας αξίζει διάβολε κάτι καλύτερο! Ένα παράθυρο γύρω μας, μια ανάσα ζωής! Ή μήπως όχι;

Πρόσφατα ένας αναγνώστης μου ρώτησε γιατί έχω τέτοιο πάθος με την Ιστορία. Ας το βγάλω στην φόρα λοιπόν!

Μου αρέσει να μαθαίνω για τους ανθρώπους. Την ζωή τους, την τύχη τους, τα έργα τους. Είμαι κι εγώ άνθρωπος. Έχω μια ζωή 44 ετών, αρκετά μικρή για να πραγματοποιήσω τα ταξίδια όλα που ονειρεύτηκα, αρκετά μεγάλη για να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους του εαυτού μου. Ταξιδεύω λοιπόν στον χρόνο. Είναι ένα ταξίδι άκοπο, οικονομικό, που μπορείς να το σταματήσεις όποτε θέλεις κι αυτομάτως να βρεθείς πίσω στον τόπο σου, στον χρόνο σου... Παράθυρο είναι, που το ανοιγοκλείνεις κατά τα κέφια σου, τις λόξες σου, τις διαθέσεις σου. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, δεν αλλάζει η Ιστορία. Εικόνες και λόγια περνούν ατέρμονα σαν κινηματογραφικό φιλμ, προσπαθούν να κλέψουν την ματιά σου, να κουρσέψουν την σκέψη σου. Δίνεις και δίνεσαι. Αισθάνεσαι το αίμα να χτυπά δυνατά στα κροτάφια σου, την ψυχή σου να ανεβάζει ρυθμούς κατακόρυφα, κι άλλοτε πάλι να γαληνεύεις αποκαμωμένος απ' το ταξίδι. Είναι έρωτας. Ποικιλία. Ανάπαυλα κι εγρήγορση μαζί. Είναι μάθημα. Διαρκής ανανέωση. Γνώση. Σοφία. Ξυράφι δεν είναι η αποθησαύριση τόσων γνώσεων, αλλά η εκμετάλλευση της πληροφορίας. Της πληροφορίας που μας δίνει η Ιστορία.

Η ανθρώπινη δράση είναι αναπόσπαστη κι αναλλοίωτη: μεταλλάζεται, παραμένει ωστόσο ίδια στην ουσία της. Είναι διηνεκής: αρχίζει, αλλά δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Είναι πολυδιάστατη: καθορίζεται, αλλά και καθορίζει. Είναι μνήμη ζώσα: λησμονείς, μα δεν παύεις να θυμάσαι τι λησμόνησες!

Ο αμνήμων λαός λοιπόν. Ο "χαριεντίης" λαός. Ο πολυπράγμων και πολυπαίζων τους πεσσούς του χρόνου. Φτηνό εισιτήριο για τον παράδεισο ψάχνει αγωνιωδώς, απελπισμένα. Βιώνει την αποβλάκωσή του με τίμημα μια μεταθανάτια ανάσταση. Μια επουράνια ανάσταση. Αυτός, ο τόσο γήινος λαός...

Αφήστε τα καλύτερα. Οι σερβιτόροι καραδοκούν. Με άδειες πιατέλες. Μας προτείνουν δελεαστικά μενού, να παχύνουν τον εγκέφαλό μας με άχρηστα. Και μετά μας επιβάλλουν δίαιτες. Σπάσιμο νεύρων. Απ' το καυτό στο παγωμένο και τούμπαλιν.

Κι εμείς, αιώνια μωροί, με άδεια στομάχια και σαλιωμένα από την πείνα στόματα, εκλιπαρούμε για μια οδοντογλυφίδα!

Ευχετική ευκτική: Νυν απωλύοις τον δούλον Σου Δέσποτα...
από (τον έτερο γιατρό της blogoσφαιρας)ΠΑΝΟ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑ