Η μαραμένη κολοκυθιά

Η αναπηρία της χώρας δεν είναι τα προβλήματά της. Τέτοια υπάρχουν και στις καλύτερες χώρες. Ακόμη και σ’ αυτές που προοδεύουν. Μεγαλύτερη παθογένεια και από τα προβλήματα που έχουμε είναι ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε γι’ αυτά. Δεν μπορούμε να τα ορίσουμε, δεν μπορούμε να τα ιεραρχήσουμε και κυρίως: δεν μπορούμε να τα απομονώσουμε. Συζητάς για παράδειγμα για το άσυλο στα πανεπιστήμια και αμέσως παίρνεις την απάντηση: «Το άσυλο μας μάρανε τώρα; Εδώ τα πανεπιστήμια παράγουν άνεργους πτυχιούχους». Σύμφωνοι! Παράγουν ανέργους. Το άσυλο, όμως, πώς βοηθάει στην εξεύρεση εργασίας; Μήπως το γεγονός ότι τα πανεπιστήμια δεν λειτουργούν τον μισό χρόνο λόγω καταλήψεων συμβάλλει στη διόγκωση της ανεργίας;

Μπαίνει το... ζήτημα των ζημιών στα πανεπιστήμια από τους καταληψίες; «Σιγά τις ζημιές! Τι κόστος έχουν δυο κατεστραμμένες αίθουσες μπροστά στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου;». Η αλήθεια είναι ότι το σκάνδαλο του Βατοπεδίου κοστίζει παραπάνω από δύο κατεστραμμένες αίθουσες – αν και με τον ρυθμό που καταστρέφονται τα πανεπιστήμια σε λίγο θα ισοφαρίσουν. Αλλά η υπόθεση Βατοπεδίου είναι ένα σκάνδαλο που πρέπει να διαλευκανθεί και οι καταστροφές των εργαστηρίων είναι ένα διαφορετικό πρόβλημα και πρέπει να σταματήσει. Το ένα δεν συμψηφίζεται με το άλλο και το πρώτο δεν δικαιολογεί το δεύτερο.

Ο δημόσιος διάλογος έχει γίνει μια απέραντη κολοκυθιά που ξεκινάει πάντα με τη φράση «αυτό μας μάρανε, τώρα;» Ετσι, αντί να προχωράμε βήμα - βήμα στην επίλυση των μεγάλων και σύνθετων προβλημάτων μεταθέτουμε διαρκώς τη συζήτηση, ώστε να μένουμε στάσιμοι. Οταν, για παράδειγμα, ετέθη το ζήτημα των αιώνιων φοιτητών, η πρώτη ερώτηση με σαρκαστικό τόνο ήταν: «αυτό είναι ΤΟ πρόβλημα των πανεπιστημίων;». Φυσικά οι «αιώνιοι» δεν είναι ΤΟ πρόβλημα, αλλά είναι ένα από τα μικρά αγκάθια που όλα μαζί φτιάχνουν ΤΟ πρόβλημα. Αν λύσουμε ένα - ένα τα μικρά προβλήματα, τότε θα λυθεί και το μεγάλο.

Η κολοκυθιά είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι για τα παιδιά και χρήσιμο για τους μεγάλους, διότι μπορεί να απασχολεί τα παιδιά αέναα. Ο δημόσιος διάλογος, όμως, πρέπει να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της διαρκούς μετάθεσης των προβλημάτων. Κάθε παθογένεια πρέπει να απομονωθεί, να εξεταστεί και να επιλυθεί ανεξαρτήτως από το γεγονός ότι υπάρχουν και μεγαλύτερα προβλήματα. Επιλύοντας τα μικρά, θα ξεφύγουμε από τη στασιμότητα και θα επιλυθούν τα μεγάλα. Αλλιώς θα παραμένουμε στο τέλμα συζητώντας «αυτό μας μάρανε, τώρα;».
Του Πασχου Μανδραβελη στην Καθημερινή