Ζουν ανάμεσά μας

Όπως λέει και η Φρικηπαίδεια, ο χλέμπουρας είναι ο τύπος του ανθρώπου που είναι τόσο μισητός, που λατρεύεις να μισείς. Από την άλλη, όμως, οι χλέμπουρες είναι τόσο αξιαγάπητοι, που μισείς να τους αγαπάς!

Οι χλέμπουρες βαριούνται να δουλεύουν, δεν ακούνε τη γνώμη και τα παράπονα κανενός, προτιμούν να ζουν μια μποέμικη ζωή. Οι φράσεις “πολιτικά γεγονότα”, “θέσεις εργασίας” και “φαινόμενο του θερμοκηπίου” δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους.

Βουτηγμένοι μέσα σε μια πισίνα αδιαφορίας και ανεξέλεγκτου ωχαδελφισμού, οι χλέμπουρες αυτοπεριορίζονται σε μια φυλακή δισύλλαβων λέξεων, όπως “νάνι”, “ξάπλα”, “νύστα”, “μπύρα” και “μπάλα” (στην τηλεόραση, εννοείται! Σιγά μη σηκωθούμε τώρα από τον καναπέ για να παίξουμε ποδόσφαιρο…), από την οποία αρνούνται πεισματικά να αποδράσουν.

Γι’ αυτό όμως και... θα τους αγαπάμε. Γιατί οι χλέμπουρες μπορεί να είναι τεμπέληδες, ραχάτηδες, να ξύνουν… κοιλιές (τι νομίζατε ότι θα πω;) και να βγάζουν σπυριά στο άκουσμα της λέξης “δουλειά”, αλλά αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχουν αυτή την ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Αυτό το κατιτίς, βρε παιδί μου, πως το λένε;

Αυτό το κάτι που έχουν, αυτή την μαζοποιημένη μονοτονία, που όμως τους κάνει τόσο διαολεμένα ξεχωριστούς…

Ποιόν μου θυμίζει, ποιόν μου θυμίζει….
Κόκκινος Πάνος
antinews