Πατρίδα vs Κράτος

Η απόλυτη αποτυχία της έννοιας Κράτους βρήκε μεγάλη επιτυχία στον ελλαδικό χώρο. Το τεράστιο τίποτα κάτω από ένα Σύνταγμα που δεν λέει απολύτως τίποτε και με πολιτικό σχεδιασμό του «όπου μας κάτσει». Μετά τον πολυπόθητο ανασχηματισμό που θυμίζει τις αλλαγές αντιδημάρχων για να είναι όλοι οι συνεργάτες ευχαριστημένοι (φωτογραφίες, δηλώσεις, υπουργικά γραφεία κ.λπ), ζούμε για άλλη μία χρονιά στο Κράτος του Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Οι πολιτικοί μας μοιάζουν... περισσότερο με μπακάληδες, οι οποίοι έβαζαν τις ληγμένες κονσέρβες μπροστά και άφηναν τις φρέσκιες να μπαγιατέψουν κι αυτές μέχρι να τις πουλήσουν ως ληγμένες, παρά με πολιτικά όντα που γνωρίζουν τουλάχιστον τις βασικές αρχές της διοίκησης του Κράτους. Ατσαλάκωτα λιγδιάρηδες, τρομοκρατημένοι από γεγονότα που μπορεί να έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνες παρακολουθούν τον ελληνικό λαό σαν να πρόκειται για μία φυλή που έχει πατρίδα την Ανδρομέδα.


Δε μπορεί να είσαι υπουργός Υγείας και να μην έχεις πάει ποτέ στα επείγοντα περιστατικά περιφερειακού νοσοκομείου ως πολίτης. Δεν γίνεται να είσαι υπουργός Παιδείας και να μην έχεις αγχωθεί ποτέ σου για το αύριο. Δεν γίνεται να είσαι υπουργός Απασχόλησης (πάει το Εργασίας το έφαγε το part time) και να μην έχεις ούτε ένα εργασιακό 8ωρο στην πλάτη σου. Δε μπορείς να είσαι υπουργός Εσωτερικών και να μην ξέρεις ότι η λαμογιά στο 90% των Δημοτικών αρχόντων φθάνει σε επίπεδα Μαφίας. Δεν μπορείς εν τέλει να είσαι Πρωθυπουργός μιας χώρας και να επιλέγεις όλους τους παραπάνω ως ικανότερους στην ομάδα σου. Γιατί αν αυτοί είναι οι ικανότεροι, τους υπόλοιπους τί τους θέλεις; Για λαϊκισμούς του κώλου και ρουσφέτια;

Το Κράτος του απόλυτου Τίποτα. Με μία αξιωματική αντιπολίτευση που ασχολείται με το τί είπε ο Λαλιώτης («βγήκαν οι σαύρες απ’ τα νησιά Γκαλαμπάγκος») να ψάχνει να βρει τρόπο να πρωθυπουργέψει τον Γ.Παπανδρέου junior. Με μία αριστερά που μοιάζει σαν παλιά ντίβα του σινεμά η οποία από το λίφτινγκ και το μπότοξ έχει γίνει «Το ξύπνημα της Μούμιας Νο 5». Σε ένα Κράτος που ντρέπεσαι να πεις «Είμαι Έλληνας», γιατί αν το πεις, θα σε υιοθετήσουν χωρίς να σε σεβαστούν τα αξιοπερίεργα όντα της φυλής ΛΑΟΣ.

Από τύχη και από εμμονικό συναισθηματισμό για μία πατρίδα που αλλιώς την έχεις μέσα σου, έχεις καταφέρει να ζεις ακόμη σε αυτή. Πατρίδα που δεν είναι Κράτος. Διότι όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα είναι η αντίδραση της Πατρίδας απέναντι στο Κράτος.

Μπορεί το Κράτος να είναι οι νόμοι του, η Πατρίδα όμως είναι όλα αυτά που δεν γράφονται ούτε σε νόμους, ούτε στο Σύνταγμα. Είναι όλα αυτά τα άυλα που ξεχειλίζουν από τα νύχια και τα μαλλιά σου και που δυστυχώς κανένας Κρατικοδίαιτος (εκλεγμένος και διορισμένος) δεν έχει νιώσει και ούτε πρόκειται να νιώσει ποτέ.
Simple Man