Θεσσαλονίκη: Σημαντική για τα σχέδια “OMEGA” του “θεού”!

Με αφορμή την ύποπτη κινητικότητα εις βάρος της Μακεδονίας μας, και τη διάχυτη όσο και δικαιολογημένη ανησυχία που αποτυπώνεται κυρίως στα Μακεδονικά blogs, ένιωσα την ανάγκη να σας διηγηθώ εν συντομία μια θλιβερή ιστορία της οποίας έγινα αυτήκοη μάρτυρας πριν από 22 χρόνια. Τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις έχω εκθέσει στο βιβλίο μου «Ποιος Χριστός;», ένα βιβλίο που έμελλε να με στιγματίσει γι’ αυτά που απεκάλυπτα και έκτοτε να με αποκλείσει ως "persona non grata" από τους προβεβλημένους εκδοτικούς οίκους της χώρας μας και όχι μόνο, με συνέπεια σα συγγραφέας να παραμένω στα αζήτητα μέχρι σήμερα. Δεν παραπονιέμαι, όμως, αφού γνωρίζω ότι η Αλήθεια πορεύεται μόνη της και ποτέ δεν έγινε δημοφιλής.

Στις 17 Μαΐου του 1987, έφτασε... στην Ελλάδα μια αποστολή κάποιου περίεργου διεθνούς “Mission Omega”, για να… “προσευχηθούν” για τη χώρα μας! Η Αθήνα ήταν ο τελευταίος προορισμός, μετά από άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις οποίες συγκεκριμένη “προφητεία” τους έστελνε για να “προσευχηθούν”, διότι οι καιροί ήταν κρίσιμοι, και τα σχέδια του “θεού” έπαιρναν, επιτέλους, σάρκα και οστά. Είχαν οργανώσει, λοιπόν, ένα τριήμερο Συνέδριο Προσευχής, και ποιον τους ξυπόλυσε να καλέσουν ως διερμηνέα; Την υποφαινόμενη που δε διστάζει να πάει παντού! Μ’ άλλα λόγια, όπως λένε, το Σύμπαν “συνωμότησε” ώστε να πληροφορηθώ από το στόμα του λύκου για το τι μαγειρεύεται εις βάρος μας. Το Σύμπαν, βεβαίως, γνωρίζει το πάθος μου για την Αλήθεια και μου ανοίγονται δρόμοι ώστε να ενημερωθώ για να αποκαλύψω. Τι να κάνει, βλέπετε, και το "Σύμπαν"; Όταν δε βρίσκει μεγάλους και τρανούς, πανεπιστημιακούς και ακαδημαϊκούς, θεολόγους και δεσποτάδες, να ενδιαφερθούν για την Αλήθεια και πρόθυμους να ξεσκεπάσουν τις σκευωρίες, αναγκάζεται να προσφύγει σε άσημους και ταπεινούς σαν και του λόγου μου. Καταλάβατε;

Να μη σας τα πολυλογώ, λοιπόν, στο εν λόγω “Χριστιανικό” Συνέδριο ο αρχηγός ήταν κατά “σύμπτωση” Αμερικανός και εκχριστιανισμένος Εβραίος! Για όσους δεν το γνωρίζετε, “Messianic Jews” αυτοαποκαλούνται οι έχοντες αποδεχτεί ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Τώρα το αν ο συγκεκριμένος αρχηγός του συνεδρίου ήταν γνήσιος ή προσποιούμενος “Messianic Jew”, μόνο ο Θεός και η ψυχή του το γνωρίζουν. Το συνέδριο άρχισε, όπως ήταν προγραμματισμένο, στις 9 το πρωί της 17ης Μαΐου 1987, και η ταπεινότητά μου βρισκόταν στην πλατφόρμα των ομιλητών για να μεταφράσει, λέξη προς λέξη, τις ομιλίες και τα κηρύγματα. Στην αρχή τα πράγματα κυλούσαν ομαλά. Τίποτα το μεμπτό και επιλήψιμο: ηθικοπλαστικά κηρύγματα με βάση τη Βίβλο, πάντα επίκαιρα και πάντα χρήσιμα, που ευχαρίστως τα μετέφραζα από τα Αγγλικά. Αργότερα, όμως – οι λεπτομέρειες είναι γραμμένες στο βιβλίο μου “Ποιος Χριστός;” – το παιχνίδι χόντρυνε και οι καλοί μας “Χριστιανοί” έβγαλαν το ένδυμα προβάτου για ν' αποκαλυφθεί ότι ήταν λύκοι άρπαγες.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπαν ότι η Θεσσαλονίκη είναι πολύ σπουδαία πόλη για τα εσχατολογικά σχέδια του “θεού”, χωρίς φυσικά να διευκρινίσουν τι ακριβώς εννοούσαν. Στο άκουσμα αυτού ένιωσα ανατριχίλα και ταχυπαλμία, σα να διαισθανόμουνα έναν πολύ κακό οιωνό.

Προσπάθησα, όμως, να σταθώ όρθια και να μη δείξω την ταραχή μου και το βάλω στα πόδια, διότι ήθελα ν’ ακούσω κι άλλα. Στη συνέχεια ο Εβραίος “Χριστιανός” είπε ότι υπάρχουν από καταβολής κόσμου δύο πνεύματα στον κόσμο σε μια αιώνια διαμάχη: Το Εβραϊκό πνεύμα, που είναι “κατά Θεόν”, και το Eλληνικό πνεύμα που είναι ενάντιο στο Θεό. Τούτο το δεύτερο έπρεπε να συντριβεί. Στο άκουσμα αυτού εξανέστην. Διαμαρτυρήθηκα ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, κι ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι είπαν τούτο, εκείνο και τ' άλλο που είναι σύμφωνα με το πνεύμα του Χριστιανισμού, αλλά δεν έπεισα κανέναν. Με θλίψη ομολογώ ότι από την κατάμεστη αίθουσα δεν υπήρξε ούτε ένας Έλληνας που να συμφωνεί μαζί μου και να διαμαρτυρηθεί για όσα άκουγε. Στη συνέχεια προσέλαβαν άλλη διερμηνέα, ενώ εγώ περιήλθα σε ανυποληψία και περιφρόνηση όχι μόνο από τους διοργανωτές του Συνεδρίου αλλά κι από τους συμπατριώτες μου που παρίσταντο, μερικοί των οποίων ήταν Θεσσαλονικείς… Στο διάλειμμα, επιχείρησα να πλησιάσω κάποιους που γνώριζα, και μάλιστα Θεσσαλονικείς, για να τους ξεσηκώσω, αλλά εις μάτην. Η απάντησή τους ήταν, «Άσε τους καημένους τους Εβραίους, έχουν υποφέρει πολλά»…

Πίεσα πολύ τον εαυτό μου να παραμείνω στο συνέδριο ολόκληρο το τριήμερο διότι ήθελα ν’ ανακαλύψω κι άλλα. Σε κάποια στιγμή ο Εβραίος ρώτησε με θυμό: «Υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα;» “Όχι!” φώναξα με δύναμη εγώ. “Ναι, υπάρχει!”, φώναξαν όλοι οι υπόλοιποι συμπατριώτες μου… Στη συνέχεια έμαθα ότι την επόμενη χρονιά, το 1988, οπότε συμπληρώνονταν 40 χρόνια από την ίδρυση του Ισραήλ, θα γινόταν στο Δυτικό Βερολίνο (το τείχος δεν είχε πέσει ακόμη) ένα διεθνές “Χριστιανικό” συνέδριο όπου θα παρίσταντο εκπρόσωποι από 43 χώρες. Το Συνέδριο αυτό, είπαν, θα ήταν πολύ σημαντικό για τα σχέδια του “θεού” και για την εκπλήρωση των εσχατολογικών προφητειών της Βίβλου! Το τελευταίο βράδυ είχα μια ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. Οι διοργανωτές του συνεδρίου δε με άφησαν ν' αποχωρήσω μαζί με τους άλλους συνέδρους, κι αυτό με τρομοκράτησε. Αφού είχε αδειάσει η αίθουσα, ένας από τους διοργανωτές, ένας Σουηδός θηρίο μέχρι κει πάνω, με κάθισε σε μια γωνία και μου έκανε κάτι σαν ιερά εξέταση για να διαπιστώσει ποιον αντιπροσώπευα και ποιος με είχε στείλει εκεί. Απάντησα ότι αντιπροσώπευα μόνο το Θεό και κανέναν άλλο, χωρίς βεβαίως να τον πείσω. Περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο μου “Ποιος Χριστός;”

Σε όλη τη διάρκεια του έτους, το μόνο που με απασχολούσε έντονα ήταν πώς θα μπορούσα να βρεθώ κι εγώ σε αυτό το “Χριστιανικό” συνέδριο που θα γινόταν στη Γερμανία χωρίς επίσημη πρόσκληση. Επειδή, όμως, όταν θέλεις μπορείς κι όταν κρούεις οι πόρτες ανοίγουν, και παρόλο που η συμμετοχή ήταν αρκετά ακριβή, τα κατάφερα να βρίσκομαι στην ώρα μου στο Βερολίνο για το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε από τις 29 Ιουνίου μέχρι την 3η Ιουλίου του 1988, στο εντυπωσιακό συνεδριακό κέντρο “I.C.C.”, με τίτλο “BERLIN ’88”. Σας ομολογώ ότι παρευρισκόμουνα εκεί με σφιγμένη την καρδιά από έναν υπολανθάνοντα φόβο, αφού ο πρώτος που συνάντησα ήταν ο Χριστιανοεβραίος στον οποίο είχα αντιπαρατεθεί την προηγούμενη χρονιά στην Αθήνα. Όταν ήλθε η ώρα να φωνάξουν μια-μια τις χώρες που παρίσταντο και να καλέσουν τους εκπροσώπους των να σταθούν όρθιοι, ανακάλυπτα πως ήμουν η μόνη από την Ελλάδα. Κι αυτό ήταν μεγαλύτερη απογοήτευση απ’ αυτήν που μου προκάλεσαν τα όσα φοβερά και τρομερά άκουσα εκεί μέσα. Αν και είχα ενημερώσει πολλούς “ψηλά” ιστάμενους για το συνέδριο “BERLIN ’88” και το περιεχόμενό του, κανείς δεν έκανε τον κόπο να παραβρεθεί. Σημειώστε ότι το εδάφιο που κυριάρχησε στο συνέδριο ήταν τα λόγια που τάχα είπε ο Θεός στον Αβραάμ για τους Εβραίους "Θα ευλογήσω τους ευλογούντας σε και θα καταραστώ τους καταρωμένους σας", σπέρνοντας το φόβο και τον τρόμο στο πολυπληθές ακροατήριο. (Ποιος είναι ο Αβραάμ θα ρωτήσει κάποιος περιφρονητικά. Μα ο Αβραάμ είναι αυτός στον οποίο οι Ορθόδοξοι ιερείς στέλνουν τις ψυχές των κακοιμημένων κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία, έξω και μακριά. "Εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι, αμήν.")

Δυστυχώς ούτε καν ο ιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Βερολίνου δεν ενδιαφέρθηκε να παρακολουθήσει το “BERLIN ’88” , τον οποίο ενημέρωσα για το συνέδριο όταν με υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο με την αθλητική του φόρμα. Αυτό έγινε κατ’ εντολή ενός καθηγητή της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών – μακαρίτης τώρα – από τον οποίο είχα απαιτήσει να μου βρει σπίτι τουλάχιστον να φιλοξενηθώ.. . Του είχα πει έξω απ’ τα δόντια: «Αφού δεν ενδιαφέρεστε εσείς οι μισθωτοί για το τι συμβαίνει εις βάρος της χώρας μας, και μάλιστα εν ονόματι του Χριστού, βοήθησέ με τουλάχιστον να πάω εγώ· έστω να μου βρεις κάπου να μείνω δωρεάν. Αρκετά θα ξοδέψω για αεροπορικά εισιτήρια και συμμετοχή στο συνέδριο.» Και πράγματι ο μακαρίτης μου βρήκε κατάλυμα. Από το αεροδρόμιο ο μοντέρνος και ξυρισμένος νεαρός Ορθόδοξος ιερέας με οδήγησε στο σπίτι μιας Ελληνίδας από τη Ρουμανία, η οποία είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει, αν και το έκανε με φόβο και τρόμο, όταν έμαθε για πιο σκοπό βρισκόμουν εκεί. «Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ απ' αυτούς;», με ρώτησε κάποια στιγμή. «Μα είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού», της είπα, παραθέτοντας τις Γραφές, για να τη δοκιμάσω. «Μάλλον ο εκλεκτός λαός του διαβόλου», μου απάντησε μεταξύ αστείου και σοβαρού.

Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα, άρχισα ν’ απομαγνητοφωνώ τις κασέτες από το συνέδριο και στη συνέχεια έγραψα ένα πολυσέλιδο βιβλίο με όλα τα ευρήματα και φυσικά τα σχόλια και τις επισημάνσεις μου. Το έγραψα στα Αγγλικά, αφού απευθυνόταν σε Αγγλόφωνους Χριστιανούς και κυρίως στους διοργανωτές του συνεδρίου που μ’ ενδιέφερε οπωσδήποτε να το διαβάσουν, και το 1989 πήγα στο Λονδίνο κι έμεινα δυο μήνες ψάχνοντας για εκδότη. Όπως καταλαβαίνετε οι πόρτες για ένα τέτοιο βιβλίο ήταν ερμητικά κλειστές. Και θα παρέμεναν κλειστές και για τα επόμενα βιβλία που έγραψα αργότερα στα Αγγλικά… Η εξήγηση είναι απλή, όταν σκεφτεί κανείς ποιος ελέγχει τα παγκόσμια ΜΜΕ και τις εκδοτικές επιχειρήσεις… Πάντως, το βιβλίο αυτό δακτυλογραφημένο και δεμένο το έστειλα τελικά στους διοργανωτές του συνεδρίου, κι ένας απ' αυτούς με προειδοποίησε γραπτώς ότι πηγαίνω ενάντια στα σχέδια του Θεού κι ότι δεν είμαι Χριστιανή. Του απάντησα καταλλήλως.

Αργότερα έγραψα το βιβλίο “Ποιος Χριστός;” στο οποίο συμπεριέλαβα πολλά από τα στοιχεία και τις περιπέτειες στις οποίες προαναφέρθηκα. Χρειάστηκε άλλος ένα χρόνος για να βρεθεί εκδότης. Ο λόγος; Κανείς στην Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένος να τα βάλει με το Σιωνισμό και τα σκοτεινά σχέδιά του και κανείς, βεβαίως, δεν είναι διατεθειμένος να τα βάλει με την Ορθοδοξία. Και το βιβλίο αυτό θίγει τα συμφέροντα αμφοτέρων. Βλέπετε έχω επιλέξει να μη χαϊδεύω αυτιά χάριν καμιάς σκοπιμότητας και προσωπικού συμφέροντος. Και μη νομίσετε ότι όταν τελικά εκδόθηκε το βιβλίο αυτό έτρεξαν όλοι να το αγοράσουν. Όοχι βέβαια! Το πόνημα δεν ταιριάζει με κανενός τα γούστα, κι έτσι οι πιθανοί αναγνώστες το απέρριπταν καθένας για τους δικούς του διαφορετικούς λόγους. Ναι μεν πολλοί ήθελαν ν' αποκαλυφθεί η αλήθεια για τα Σιωνιστικά σχέδια εις βάρος της Ελλάδας, αλλά κανείς δεν ήθελε ν’ αποκαλυφθεί η αλήθεια για τα ψέματα της Ορθοδοξίας.

Το περίεργο ήταν ότι για ένα τόσο αποκαλυπτικό βιβλίο δεν είχα καμία, έστω αρνητική, κριτική. Παρόλο ότι το παρέδωσα στην Ένωση Θεολόγων και μου υποσχέθηκαν ότι θα το σχολιάσουν στο επίσημο περιοδικό τους, δεν έγραψαν ούτε λέξη, έστω εναντίον του περιεχομένου του. Πονηροί οι “βλάχοι”! Γνωρίζουν, γαρ, ότι και η αρνητική κριτική είναι διαφήμιση και φρόντισαν, όπως φροντίζουν μέχρι σήμερα, να μη γνωρίζει κανείς ούτε τα βιβλία μου ούτε εμένα. Όχι βέβαια πως αναζήτησα ποτέ χρήμα ή δημοσιότητα για να κάνω αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μου, που θεωρώ ύψιστο χρέος μου και έχω θέσει σκοπό της ύπαρξής μου εδώ και 25 χρόνια. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι το κοινό δεν ανακαλύπτει εύκολα τα βιβλία μου για να τα διαβάσει. Γι’ αυτό τελευταία έχω στραφεί στο Διαδίκτυο για να διατυπώνω τις απόψεις μου. Τουλάχιστον αποφεύγω τη χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία να "φιλάω κατουρημένες ποδιές" για να μου εκδώσουν ένα βιβλίο, και ν’ απογοητεύομαι βλέποντας τους εκδότες να με αντιμετωπίζουν αλαζονικά σα μυρμήγκι και σα ζητιάνα, ή στην καλύτερη περίπτωση με οίκτο, και τη μία πόρτα να κλείνει στα μούτρα μου μετά την άλλη. Οδυνηρή εμπειρία, πιστέψτε με... Βλέπετε τα βιβλία μου δεν ήταν ποτέ εμπορικά αφού η αλήθεια είναι πικρή...
Μαρία Σεφέρου