Όσο πιο ακριβό είναι αυτό που πουλάς (αξιοπρέπεια, ήθος, τιμή…κι άλλα τέτοια old fashion) τόσο καλύτερα λεφτά παίρνεις

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι ψώνια και το παραδέχονται και οι ίδιοι. «Ψώνια» με την καλή και την κακή έννοια. Απ’ όλα έχει ο μπαξές των ΜΜΕ. Άλλος ονειρεύεται δόξα και χρήμα. Για άλλον η «δημοσιογραφία» είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει επώνυμος, να γίνει «κάποιος» χωρίς να διαθέτει κανένα προσόν, καμία γνώση, κανένα ταλέντο. Υπάρχουν και οι ρομαντικοί. Ψώνια κι αυτοί. Όσοι έγιναν δημοσιογράφοι για να αλλάξουν τον κόσμο. Ή για να βρεθούν μέσα στη ζωντανή ιστορία. Ή για να ζήσουν σαν ήρωες του κινηματογράφου.

Οι περισσότεροι καταλήγουν υπάλληλοι, «μεροκαματιάρηδες», διεκπεραιωτές. Απ’ όποια φιλοδοξία κι αν ξεκίνησαν. Υπάρχουν και λίγοι που με πολύ κόπο και φθορά καταφέρνουν να προσεγγίζουν την πραγματική δημοσιογραφία, παραμένοντας αξιοπρεπείς και κάνοντας αρκετές φορές σημαντικά ρεπορτάζ. Ίσα που να διασώζουν για λίγες στιγμές τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας.

Yπάρχουν και οι...
«λιγότεροι». Οι επώνυμοι, οι «σταρ», οι «δημοσιογράφοι» με οδηγό και σωματοφύλακα (Υπάρχει ένα αξίωμα που λέει ότι από τη στιγμή που ένας δημοσιογράφος αποκτά οδηγό, παύει να είναι δημοσιογράφος. Γίνεται παράγοντας, μάνατζερ, αντιπρόεδρος, επιχειρηματίας….).

Οι «μεροκαματιάρηδες» -ανάμεσα τους υπάρχουν και γνήσια δημοσιογραφικά ταλέντα- που αποτελούν την πλειοψηφία των εργατών των ΜΜΕ, ακούνε συχνά με μεγάλη δόση ζήλειας τα υπέρογκα ποσά με τα οποία αμείβονται οι «σταρ». Πολλοί το θεωρούν άδικο. Εκείνοι να δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα για 600, 800 και 1000 ευρώ. Με πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες και άλλα «άχρηστα» για τη δημοσιογραφία προσόντα, που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν σου τα ζητάει. Oι άλλοι οι «λιγότεροι» να παίρνουν 10, 20, 30 κι ακόμα περισσότερες χιλιάδες ευρώ. Κι ας είναι -οι περισσότεροι- χωρίς καμία παιδεία.

Κι όμως δεν είναι τόσο άδικο, όσο νομίζουν. Πρώτα απ’ όλα , τα ΜΜΕ δεν χρειάζονται δημοσιογράφους. Ίσως καμιά δεκαριά να ήταν αρκετοί για όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, ίσα ίσα για το άλλοθι. Τη δουλειά μπορούν να τη βγάλουν άνετα οι «διεκπεραιωτές». Τα περισσότερα ΜΜΕ δεν ανήκουν σε εκδότες –με την παραδοσιακή έννοια , αλλά σε επιχειρηματίες. Το ξέρουμε όλοι και γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει αυτό.

Στην τηλεόραση –με μια δυο εξαιρέσεις που θυμίζουν τις νησίδες των ουτοπικών σοσιαλιστών- η δημοσιογραφία έχει πεθάνει. Τα τηλεοπτικά δελτία δεν τα εμπιστεύεται πλέον κανένας σοβαρός πολίτης που ενδιαφέρεται να ενημερωθεί για ότι πραγματικά συμβαίνει στον τόπο και στον κόσμο. Για τις αποφάσεις που λαμβάνονται και αφορούν το παρόν και το μέλλον του δεν ακούει κουβέντα. Επαρχιώτικα, κουτσομπολίστικα, φωνακλάδικα δελτία που απευθύνονται στα πιο ταπεινά ένστικτα.

Στο ραδιόφωνο, μόλις δυο τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί βασίζονται στη δημοσιογραφία.. Στον τύπο η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη από ότι στην τηλεόραση, αλλά κι εδώ σε γενικές γραμμές η πραγματική δημοσιογραφία έχει απαξιωθεί. Το πιο θλιβερό είναι ότι οι δημοσιογράφοι αυτολογοκρίνονται πλέον. Ακόμα και οι πιο τολμηροί. Αν υπάρχουν τολμηροί. Γραφικούς τους λέμε αυτούς και τους έχουμε περιθωριοποιήσει.

Δεν είναι παράλογο λοιπόν, να υπάρχει αυτή η ανισότητα στις αμοιβές, γιατί ζούμε σε μία κοινωνία με «ελεύθερη» αγορά όπου ισχύουν οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης. Οι δημοσιογράφοι προσφέρουν στα ΜΜΕ ένα προϊόν -το ρεπορτάζ- που δεν χρειάζονται. Γιατί λοιπόν να το πληρώσουν;

Αυτό που κυρίως χρειάζονται είναι «φθηνό» εργατικό δυναμικό –διεκπεραιωτές- και λίγους τεχνητούς «σταρ» για να διαφημίσουν αυτό που τα ΜΜΕ ενδιαφέρονται πραγματικά να πουλήσουν.

Ποιοι είναι οι ακριβοπληρωμένοι των ΜΜΕ σήμερα;

• -Πορφυρογέννητοι που αναγκάστηκαν να (ξε)«πέσουν» στην ανάγκη αυτών που «ρεύονται» στα μικρόφωνα προκειμένου να κρατήσουν ψηλά τα νούμερα και την εξουσία τους. Μεγάλη θυσία και δύσκολη δουλειά. Ας το παραδεχθούμε: δεν θα μπορούσαν όλοι να το κάνουν και μάλιστα σε δημόσια θέα. Αξίζει να αμειφθεί κάτι παραπάνω; Αξίζει.

• -Γυναίκες που κουτσομπολεύουν και ξεκατινιάζονται σε εθνικό δίκτυο για να τις χαζεύουν οι νοικοκυρές. Πόσες καταδέχονται να το κάνουν; Να μην το πληρωθούν; Να το πληρωθούν.

• -Πρώην αριστεροί, που ανένηψαν δημοσίως κι έγιναν υπηρέτες των «αφεντικών» που κατήγγειλαν. Στην Ελλάδα, που δεν είναι και πολύ μοντέρνα χώρα, υπάρχουν αρκετοί επιχειρηματίες που ανδρώθηκαν στους καιρούς του «ψυχρού πολέμου» κι έχουν ακόμα το βίτσιο να «αγοράζουν» ανανήψαντες.. Πόσοι αριστεροί -έστω και πρώην- δημοσιογράφοι θα τολμούσαν να καθίσουν δημοσίως στα πόδια συζύγων επιχειρηματιών που τους σιτίζουν; Δεν είναι δύσκολη δουλειά; Τόσες μούντζες τρώνε, να μην τις πληρώνονται;

• -«Μαχητικοί» δημοσιογράφοι , λαϊκά παιδιά, που παίρνουν συνεντεύξεις από τραβεστί, παίχτες ριάλιτι και ήρωες της «παντόφλας». Άμα μου βρείτε έναν σοβαρό, αξιοπρεπή και καλλιεργημένο δημοσιογράφο που να δεχθεί να κάνει αυτή τη δουλειά για 100.000 ευρώ, θα σας πω ότι άδικα τα παίρνει ο κάθε εισαγγελάτος. Αλλά δεν τα παίρνει άδικα. Τα αξίζει γιατί λίγοι μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά.

• -Αυτοαποκαλούμενοι «ρομπέν των δασών» που αμείβονται από το κανάλι τους με εκατομμύρια, πληρώνοντας ψίχουλα τους δημοσιογράφους που έχουν στη δούλεψή τους για να τους βγάζουν τη δουλειά.

Οι αριστεριστές έλεγαν κάποτε ότι εάν οι εκλογές μπορούσαν να αναδείξουν φιλολαϊκή κυβέρνηση, οι αστοί θα τις είχαν καταργήσει. Εάν λοιπόν υπήρχε δημοσιογράφος που αποκάλυπτε αυτά που πραγματικά ενοχλούν εκείνους που έχουν την εξουσία, σίγουρα δεν θα τον χρυσοπλήρωναν.

• -Κι αυτοί που ρεύονται, φτύνουν, αφοδεύουν, δημοσίως στην «πλατεία του χωριού», στην τηλεόραση. Με πόσα λεφτά θα το κάνατε; Αν δεν το κάνατε με τα λεφτά που το κάνουν οι συγκεκριμένοι «σταρ», ας σταματήσουν τα παράπονα και η γκρίνια. Κι επιτέλους (παρα)δεχθείτε το: Είναι κοινή λογική .Όσο πιο ακριβό είναι αυτό που πουλάς (αξιοπρέπεια, ήθος, τιμή…κι άλλα τέτοια old fashion) τόσο καλύτερα λεφτά παίρνεις.

e15plus