«Ναι μεν, αλλά θα...»

Μαύρες σημαίες, κόκκινες, ελληνικές και μια αδέσποτη με τον Τσε Γκεβάρα πάνω της (τη μορφή του οποίου, παρεμπιπτόντως, τη βλέπουμε σε μεγάλα λάβαρα, σαν οπαδικό σήμα, στο γήπεδο του Πανσερραϊκού και του ΠΑΣ Γιάννινα). Εκτός από τις σημαίες, που καθεμιά τους έχει τη δική της φωνή, ιδού και μια αφίσα κολλημένη πάνω στη μηχανή ενός τρακτέρ, σε κάποιο μπλόκο των αγροτών. Ποιος απεικονίζεται; Οχι ο Τσε Γκεβάρα ούτε ο Μαρίνος Αντύπας. Ο κ. Σωτήρης Χατζηγάκης απεικονίζεται, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Κάπως μακρινό το τηλεοπτικό πλάνο, δεν επιτρέπει να διακρίνουμε αν πάνω στην αφίσα έχει γραφτεί οτιδήποτε χλευαστικό.

Αλλά περιττεύει... οποιαδήποτε σχολιαστική λεζάντα. Στη μνήμη των αγροτών η αφίσα μιλάει σαφέστατα μόνη της, διά του απεικονιζομένου προσώπου: Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Χατζηγάκης είχε ανέβει ορμητικός και ενθουσιώδης σε ένα από τα τρακτέρ των μπλόκων, καβαλάρης και αρματηλάτης, για να δείξει στους αγρότες ότι όχι απλώς είναι μαζί τους αλλά είναι ένας από αυτούς. Μετριοπαθέστερος ο κ. Καραμανλής, και αστικότερων προδιαγραφών, είχε απλώς ορκιστεί στους αγρότες ότι μόλις γινόταν πρωθυπουργός, θα έκανε το ταξίδι Αθήνα - Βρυξέλλες συχνότερα από το ταξίδι Μαξίμου - Ραφήνα, ώστε να υπερασπίζει τα συμφέροντά τους αυτοπροσώπως, στην καρδιά του συστήματος.

Mε ειρωνική πρόθεση έβαλαν βέβαια την αφίσα του επιτρακτέριου κ. Χατζηγάκη οι αγρότες, που διαμαρτύρονται για πολλοστή φορά, με τα ίδια περίπου συνθήματα και αιτήματα, αφού ίδια μένουν και τα προβλήματα. Για να σαρκάσουν τη θυμήθηκαν και για να αυτοσαρκαστούν. Γιατί, όπως είπε ένας από αυτούς, τώρα ακούν από τους κυβερνώντες συνεχώς διάφορα παρηγορητικά του τύπου «ναι μεν, αλλά θα...», όταν όμως οι κυβερνώντες ήταν στην αντιπολίτευση τους έλεγαν πιο ευχάριστα πράγματα, του είδους «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά, εμείς είμαστε εδώ». Οταν όμως μετακινείσαι από την αντιπολίτευση στη διακυβέρνηση, αλλάζεις γκαρνταρόμπα. Αφήνεις στην αποθήκη τα ενδύματα της αυτοσκηνοθετούμενης αγωνιστικότητας και της πληθωριστικής φιλολαϊκότητας και παραγγέλνεις να σου φτιάξουν ένα κοστούμι αυστηρό, σοβαρό: το κοστούμι της «υπευθυνότητας» και του «αντιλαϊκισμού». Στην πολιτική, όπως μας δίνουν να καταλάβουμε οι άρχοντές μας, υπάρχει ένα σκοπούμενο Αλτσχάιμερ, κατασκευασμένο: ξεχνούν όσα δεν τους συμφέρει να τα θυμούνται. Για να ξεφορτωθούν με τον τρόπο αυτόν την ευθύνη των λεγομένων τους που δεν έγιναν πράξη, γιατί οι ρήτορες δεν σκόπευαν ποτέ να τα κάνουν πράξη. Μένουν όμως αυτές οι προδοτικές αφίσες, που δεν γίνεται να τις βρεις όλες και να τις κάψεις. Μένουν σαν αποκαλυπτήρια διαρκείας.
Tου Παντελή Μπουκαλα στην Καθημερινή