Ολα τα κιλά,όλα τα λεφτά

Ευτυχώς που κατεβαίνουν τα τρακτέρ στους δρόμους και θυμόμαστε εμείς, οι τρόφιμοι των μεγαλουπόλεων, από πού έρχεται το φαγητό μας.

Κατά τα άλλα, ζούμε στην κοσμάρα μας. Συμπεριφερόμαστε με την ακλόνητη πεποίθηση ότι όλα τα αγαθά που επιθυμούμε θα ρέουν σε αφθονία, παντού, με ρυθμούς αδιατάρακτους. Οτι τα μαρούλια φυτρώνουν στα υπόγεια του «Σκλαβενίτη» και απλώς παίρνουν τη θέση τους στα ράφια με το μεγάλο ασανσέρ. Οτι οι νόστιμες μεσημεριανές μας μπριζόλες έρχονται στον κόσμο ακριβώς έτσι. Τεμαχισμένες και με την αυτοκόλλητη τιμή επάνω.

Είμαστε για... κλάματα. Δεν έχουμε καμιά συναίσθηση της παραγωγικής αλυσίδας. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μάς οικτίρουν για την ασχετοσύνη μας. Και πολλοί μας εκμεταλλεύονται αγρίως, σπρώχνοντας στην αγορά ό,τι μπαγκατέλα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, με τις χειρότερες συνθήκες μεταφοράς και υγιεινής, προκειμένου να συμπιέσουν το κόστος παραγωγής τους, που δεκαπλασιάζεται από τη δάγκα του μεσάζοντα.

Το υπάρχον σύστημα κάνει πάρτι από την άγνοιά μας. Πού και πού μας πετάνε στα μούτρα ένα διατροφικό σκάνδαλο, που έχει σχεδόν πάντα τις ρίζες του στο εξωτερικό: οι ευρωπαϊκές διοξίνες, τα ουκρανικά σπορέλαια, οι κινέζικες μελαμίνες. Αποκαλύψεις στις οποίες οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της χώρας μας έχουν «συρθεί» με το ζόρι και μόνο αφού το πρόβλημα έχει πάρει διαστάσεις εκτός συνόρων.

Την ίδια στιγμή, όλο το ελληνικό παιχνίδι παίζεται στις διαφορές των επιδοτήσεων, στα κιλά και στα λεφτά. Μια τίμια, ευθεία σχέση παραγωγού και καταναλωτή δεν θεωρείται μόνο ουτοπική, αλλά και επικίνδυνη, αφού οι πολλές ερωτήσεις βλάπτουν σοβαρά το σύστημα. Κι όταν τα τρακτέρ κλείνουν τα διόδια, εμείς το μόνο που βλέπουμε μπροστά μας είναι ένα χαμένο γουικέντ «στην αγνή ελληνική ύπαιθρο». Την οποία, κατά τα άλλα, έχουμε γραμμένη στα παλιά μας τα παπούτσια. Δεν είναι να απορείς ότι στις πιο σάπιες γαλότσες της μάς «γράφει», αντιστοίχως, και η αγνή ελληνική ύπαιθρος!
ethnos