Μακάρι να τολμήσουν κάποτε...

Ακούγοντας τον Μπαράκ Ομπάμα, τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, ζηλέψαμε. Όχι για τις προσδοκίες που γέννησε. Την αλλαγή σελίδας που εγγυήθηκε. Τη νέα εποχή που υποσχέθηκε μετά τις θύελλες που έσπειρε ο Μπους. Τον ζηλέψαμε για το θάρρος του να πει απλά πράγματα. Να αγγίξει χορδές που μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε.

Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Που ντρεπόμαστε να το πούμε για να μη μας κακοχαρακτηρίσουν. Να μη μας πουν θρησκόληπτους. Πατριώτες. Πράγματα που δεν τολμούν να ψελλίσουν οι δικοί μας.

Μίλησε για την Αμερική. Ότι τα ιδανικά των προγόνων μας δεν θα τα προδώσουμε. Είπε ότι όλα αυτά που είναι γύρω μας, εμείς, εσείς τα φτιάξατε. Ας θυμηθούμε πού ήμασταν και πόσο μακριά έχουμε φθάσει.

Ποιος εδώ θα... επέτρεπε να μιλήσει πριν από την ορκωμοσία του πρωθυπουργού ο Αρχιεπίσκοπος, να διάβαζε το «Πάτερ ημών»;

Ποιος πρωθυπουργός θα έλεγε «Ο Θεός να ευλογεί την Ελλάδα»; Θα γινόταν χαμός, θα τον κατηγορούσαν για θρησκόληπτο. Για... Χομεϊνί...

Ποιος θα μιλήσει για όλους εκείνους που μας παρέδωσαν τούτη την ευλογημένη γη, με την Ιστορία της, που όμοιά της δεν έχει καμία άλλη χώρα; Για τους αρχαίους μας, που σκέφτηκαν αυτά που σήμερα ακολουθούμε και όλα αυτά που σήμερα συμβαίνουν...

Στη ναφθαλίνη έβαλαν εκείνο που το 1981 τόνωσε όλους μας, το «Η Ελλάδα στους Έλληνες» του Ανδρέα. Και φθάσαμε τώρα όποιος μιλάει για πατρίδα να τον αποκαλούν... Ελληνάρα και εθνικιστή... Οι Αμερικανοί δεν ντρέπονται να λέγονται Αμερικανοί!

Γι' αυτό ξαναλέμε. Ναι, ζηλέψαμε τον Ομπάμα. Και βέβαια και για την απλότητά του. Το χαμόγελο. Την ανθρωπιά του!

Μήπως θα πρέπει η πολιτική μας ηγεσία, όλοι μαζί, να σκεφθούν από 'δώ και στο εξής η ορκωμοσία του πρωθυπουργού να γίνεται στην Πνύκα, απέναντι από την Ακρόπολη;
Παρόν