Καθαρός... Μεσαίωνας

Τα μικρά ή τα μεγάλα εγκλήματα που συντελούνται καθημερινά σε βάρος των εργαζομένων σε πολλά ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού, και όχι μόνον, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια με αφορμή τη δολοφονική επίθεση εναντίον της καθαρίστριας-συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα. Το πρωτοφανές και τραγικό αυτό περιστατικό τράβηξε την κουρτίνα που κάλυπτε έναν εργασιακό Μεσαίωνα στην Ελλάδα του 2009.

Χιλιάδες εργαζόμενοι βιώνουν την παραβίαση των ανθρωπίνων και των εργασιακών δικαιωμάτων τους και πρωτίστως της αξιοπρέπειάς τους. Οι ίδιοι τα λένε: «Δεν μας βάζουν ένσημα, δεν μας πληρώνουν τις ώρες που εργαζόμαστε, μας βάζουν να υπογράφουμε λευκά χαρτιά με... αποδοχές που ποτέ δεν μας έδωσαν, υπογράφουμε με την πρόσληψη την οικειοθελή αποχώρηση, δηλώνουν ώρες πλασματικές, δεν μας πληρώνουν τις υπερωρίες, δεν μας κολλάνε τα βαρέα και δεν θεμελιώνουμε δικαίωμα σύνταξης, μας ασκούν ψυχολογική βία εκβιάζοντάς μας με απολύσεις και μαύρες λίστες. Στήνουν εργοδοτικά σωματεία για να μας εκπροσωπήσουν οι προσωπάρχες και οι υποτακτικοί των εργολάβων...». Τα όσα συμβαίνουν δεν έχουν τέλος. Και ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που όλα αυτά βγαίνουν στο φως -απ' όταν με το νόμο 2956/2001 της κυβέρνησης Σημίτη δόθηκε το πράσινο φως σε ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού να αναλαμβάνουν εργολαβικά τον καθαρισμό δημόσιων κρατικών φορέων, νοσοκομείων και ΔΕΚΟ. Ποιος δίνει όμως σημασία, όταν μάλιστα πρόκειται για καθαρίστριες.

Αθλος η δουλειά τους, η επιβίωση και η ζωή τους. Ακόμη και ο Ηρακλής που κατάφερε να καθαρίσει την κόπρο στους στάβλους του Αυγείου θα σήκωνε τα χέρια ψηλά κάτω απ' αυτές τις εργασιακές συνθήκες. Είναι ζήτημα αν θα κατάφερνε, αν δεν πατούσε στη σφαίρα της μυθολογίας, να καθαρίσει έστω και έναν όροφο νοσοκομείου σήμερα.

Χιλιάδες εργαζόμενοι (15.000 μόνο στην Αττική) εγκλωβισμένοι σε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, τέτοιες που μερικές φορές θυμίζουν Μεσαίωνα, λένε το «ναι» σε ιδιωτικές εταιρείες καθαρισμού και δέχονται συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, μπροστά στον φόβο της ανεργίας, της φτώχειας ή και της επιστροφής τους στις πατρίδες τους. Είναι τα θύματα. Οι «θύτες», άνθρωποι που πλουτίζουν εν μέσω εργασιακών παρανομιών, καταπατούν κατάφωρα ανθρώπινα δικαιώματα και μ' έναν μαγικό τρόπο πάντοτε ξεφεύγουν από την τσιμπίδα του νόμου. Γιατί απλούστατα το κράτος είναι συνένοχο στο σκηνικό και οι εργατοπατέρες ανεπαρκείς.
Των ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ - ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ στην Ελευθεροτυπία