Γιατί μου χαλάς τη μέρα, βρε παλιόπαιδο;

Κατεβαίνω την Κανάρη χαρωπή.
Κρατάω τσάντες, ντοσιέ (με πατρόν, μην πάει αλλού το μυαλό σας), μεζούρες, ψαλίδια, είμαι φορτώ, γενικώς.
Κρυώνω, σφυρίζω, με τρώει η κοιλιά μου, αλλά το αντιπαρέρχομαι, έχω ακουστικάκια στ’ αυτιά κι ακούω μουσικούλα.
Μου χαμογελάνε στον δρόμο, χαμογελάω κι εγώ. Με χαιρετάνε συνάδελφοι, κουνάω όποιο χέρι μπορώ να ελευθερώσω, για να χαιρετήσω κι εγώ…
Φτάνω επίσης χαρωπή στο φανάρι, λίγο πριν τη Βασιλίσσης Όλγας.
Έχω αργήσει στο ραφείο, αλλά στα παπάρια μου, θυμάμαι ότι πεινάω και κατουριέμαι, το κινητό δονείται στην τσέπη μου, ψιλοαδιαφορώ και κάπου εκεί, τον… βλέπω.
Είναι σαν ντουλάπα, ντυμένος... στα πράσινα. Είναι νέος, αυτό που λένε μπέιμπι φέις, αλλά τόσο βλοσυρός… Και το βλέμμα μου σταματάει στο μαντζαφλάρι: ένα όπλο να! -με το συμπάθιο-, περασμένο στον ώμο του.
Ξαφνικά η μουσική στα ακουστικά με ενοχλεί. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι απέναντι μου υπάρχει κλούβα.
Ξαφνικά δεν είμαι χαρωπή.
Δεν κατουριέμαι. Δεν κρυώνω.
Νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε. Από τσαντίλα. Και την ίδια στιγμή, σκέφτομαι: " Έχει γούστο να νομίσει ο πρασινοντυμένος ότι τον ντρέπομαι κιόλας. Βρε ουστ!"
Ξαφνικά, χάνεται η καλή μου διάθεση.
Δεν θέλω να πάω στη δουλειά.
Δεν θέλω να φάω.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΟΠΛΑ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!!!
Σε καιρό ειρήνης σου λένε μετά και μάι ας!
Γιατί μου χαλάς τη μέρα, βρε παλιόπαιδο; Ε; Γιατί;


ΥΓ: Και μην τολμήσει κανείς να μου πει ότι τα όπλα περιφέρονται στην Αθήνα, εξαιτίας του άτυχου Διαμαντή και του συχωρεμένου του Αλέξη, γιατί θα βγάλω τα ψαλίδια!

koptoraptou