Να τους κάνουμε να χάσουν τον ύπνο τους!

Σε μία χώρα που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει στο όνομα της δημοκρατίας, οι πραγματικά καταπιεσμένοι, οι Έλληνες φορολογούμενοι, παραμένουν σιωπηλοί. Αν κάτι πρέπει να φοβάται η εξουσία είναι η δική τους εξέγερση...

Το ελληνικό δημόσιο έπαθε αποπληξία όταν Έλληνες και αλλοδαποί οδηγοί αποφάσισαν να μην πληρώνουν διόδια στην «εθνική οδό» Κορίνθου - Πατρών, στηριζόμενοι στον ορισμό που δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση για το τι είναι πραγματικά Εθνική Οδός. Φανταστείτε τώρα να αρχίζαμε να κυνηγούμε νομικά το ελληνικό δημόσιο και τα φυσικά πρόσωπα που υπογράφουν τις αποφάσεις τους για κάθε μία ενέργεια που αποδεδειγμένα ζημιώνει τους Έλληνες φορολογούμενους.

Ας πάρουμε για... παράδειγμα τις εκάστοτε επιδοτήσεις που κρίνονται παράνομες από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έχουν ως συνέπεια την επιβολή προστίμων προς τη χώρα μας. Από τη στιγμή, λοιπόν, που κάποιοι έχουν αποδεδειγμένα ζημιώσει το δημόσιο, δηλαδή όλους μας, δεν έχουν ευθύνη;

Ας πούμε ότι είστε διαχειριστής μιας πολυκατοικίας και αποφασίζετε να μοιράσετε τα χρήματα του ταμείου σε όποιον περαστικό. Οι ένοικοι δεν θα σας ζητήσουν λογαριασμό για τις πράξεις σας; Κι όμως! Στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, όμως, συμπεριφερόμαστε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Δίνουμε εν λευκώ τα χρήματα στους «διαχειριστές» και ανεχόμαστε να μη μας δίνουν λογαριασμό για τις πράξεις τους.

Για να το πάμε το θέμα ένα βήμα παρακάτω: Από τη στιγμή που πληρώνουμε φόρους και οι φόροι είναι ανταποδοτικοί, δεν θα έπρεπε να εισπράττουμε ανάλογες υπηρεσίες; Θα έπρεπε, και σε αυτό θα συμφωνήσουμε, φαντάζομαι, όλοι. Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε από τη στιγμή που διαπιστώνουμε ότι οι φόροι που πληρώνουμε, τα δικά μας λεφτά, κατασπαταλώνται και δεν χρησιμοποιούνται για τον λόγο που δόθηκαν.

Αν πηγαίνατε σε ένα καφενείο και ζητούσατε να σας προσφέρουν έναν καφέ και για τον καφέ αυτόν σας χρέωναν 1.000 ευρώ, τι θα κάνατε; Μάλλον θα φωνάζατε την αστυνομία, ακόμη κι αν είχατε μαζί σας το μπλοκ των επιταγών σας. Κι αυτό διότι τα 1.000 ευρώ για ένα καφέ είναι αισχροκέρδεια. Κι όμως! Ανεχόμαστε το επίπεδο των υπηρεσιών που μας προσφέρουν στην υγεία, την παιδεία, τη δημόσια ασφάλεια. Μήπως άραγε πληρώνουμε λιγότερα από τον Ευρωπαίο πολίτη; Όχι! Σίγουρα όμως «εισπράττουμε» τα λιγότερα σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον Ευρωπαίο.

Δεν με ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα βγει στις επόμενες εκλογές, ούτε πότε αυτές θα γίνουν. Δεν με ενδιαφέρουν οι δεσμεύεις τους και τα «συμβόλαια» τιμής που υπογράφουν προς τον ελληνικό λαό. Ούτε και ξέρω αν θα έχω το κουράγιο ακόμη και να παρακολουθήσω άλλη μία φορά την φαρσοκωμωδία των εκλογών, να υποχρεωθώ να ακούω τον κάθε πολιτευτή να αραδιάζει τα ψέματά του μπροστά μας. Δεν με νοιάζει. Τόσο απλά. Με ενδιαφέρει, όμως, τι κάνουν με τα λεφτά μου. Κι είμαι διατεθειμένος να διαθέσω απεριόριστο χρόνο για να τους υποχρεώσω να σέβονται τα χρήματά μου και να σκέφτονται πολύ πριν αποφασίσουν να βάλουν κάπου την υπογραφή τους. Ακόμη περισσότερο θα ήθελα να κερδίσω το δικαίωμα να μην πληρώνω για τις κακές τους υπηρεσίες.

Νομικός δεν είμαι. Περισσότερες γνώσεις δεν έχω για το πώς μπορούμε να τους ταρακουνήσομε. Να τους κάνουμε πραγματικά να χάσουν τον ύπνο τους. Να τους υποχρεώσουμε να δουλέψουν, όπως είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να δουλεύουμε, να τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ για να μαζέψουμε τους φόρους τους. Αλλά είναι βέβαιο ότι αν μαζευτούμε και άλλοι άνθρωποι που έχουμε βαρεθεί το ίδιο, θα τους υποσχεθούμε... μαγικές μέρες και νύκτες.

Θανάσης Μαυρίδης