Ένοχη σιωπή

Πόσο εύκολο είναι να κατακερματίσουμε την ιστορία των Παλαιστινίων, να διαγράψουμε την εξιστόρηση της τραγωδίας τους, να αποφύγουμε να πούμε ό,τι κατέγραφαν οι δημοσιογράφοι στα πρώτα τους ρεπορτάζ: ότι εκεί όπου σήμερα πέφτουν οι πύραυλοι, ζούσαν οι πρώτοι, νόμιμοι κάτοχοι του ισραηλινού εδάφους. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι που ζούσαν στην πόλη Ασκελόν και τις γύρω περιοχές- Ασκαλαάν στα αραβικά- εκδιώχθηκαν από τη γη τους το 1948, όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ και κατέφυγαν στις ακτές της Λωρίδας της Γάζας. Αυτοί είναι - ή τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους - ανάμεσα στο 1,5 εκατομμύριο των Παλαιστινίων προσφύγων που στοιβάζονται στον βόθρο της Λωρίδας της Γάζας, ενώ το 80% των οικογενειών τους ζούσε κάποτε εκεί που σήμερα είναι Ισραήλ.

Παρακολουθώντας όμως το... σόου των ειδήσεων, θα μπορούσες να πιστέψεις ότι η Ιστορία άρχισε χθες από μερικούς παράφρονες γενειοφόρους αντισημίτες ισλαμιστές, που εμφανίστηκαν ξαφνικά στους μαχαλάδες της Λωρίδας της Γάζας και άρχισαν να εκτοξεύουν ρουκέτες στο φιλειρηνικό και δημοκρατικό Ισραήλ. Τόσο ο Γιτζάκ Ράμπιν όσο και ο Σιμόν Πέρες είχαν ευχηθεί τη δεκαετία του 1990 να βυθιστεί η Λωρίδα της Γάζας στη θάλασσα. Μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο. Η ύπαρξή της υπενθυμίζει διαρκώς αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους που έχασαν τη γη τους πριν από εξήντα χρόνια. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν ανησύχησε τότε. Κι όμως, θα έπρεπε να ανησυχεί τώρα. Εκδιωγμένοι άνθρωποι ζουν στριμωγμένοι σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα, καταδικασμένοι στην πείνα και το σκοτάδι από τις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία αρνούνται να καταδικάσουν την ισραηλινή επίθεση και κατηγορούν τη Χαμάς. Ως συνήθως, οι Άραβες σατράπες σιωπούν. Είναι βέβαιο ότι σε μερικούς μήνες θα ακούσουμε ότι το Ισραήλ και η Χαμάς είχαν «μυστικές συνομιλίες». Έως τότε όμως θα αντιμετωπίζουμε την επόμενη κρίση.
Του Robert Fisk από τα ΝΕΑ