Εγκλήματα ειρήνης

Ελεγε την αλήθεια ο Τούρκος ηθοποιός με το συμβολικό όνομα «Αττίλας» όταν αφηγήθηκε στον αέρα τηλεοπτικής εκπομπής το πώς εκτέλεσε εν ψυχρώ έναν Ελληνα αιχμάλωτο; Τότε, τον λόγο έχει η τουρκική αλλά και η διεθνής Δικαιοσύνη, αφού το πρόσωπο αυτό θα θεωρηθεί εγκληματίας πολέμου.

Τι γίνεται όμως αν ο «Αττίλας» έλεγε ψέματα; Τι γίνεται αν πιστέψουμε τη μεταγενέστερη εκδοχή του, ότι δηλαδή είπε αυτή την ιστορία για να εντυπωσιάσει; Κατά τη γνώμη μου, είναι κι αυτό ένα έγκλημα, από τα χειρότερα, γιατί περνάει ατιμώρητο. Σε συνθήκες πολέμου, ο άνθρωπος είναι ικανός για πράξεις ανείπωτης φρίκης. Η Ιστορία το έχει αποδείξει αμέτρητες φορές. Τι είδους τέρας όμως πρέπει να είσαι, για να εφεύρεις μια τέτοια ιστορία και να την πλασάρεις για αληθινή σε καιρό ειρήνης; Γιατί; Για να πουλήσεις μούρη στους τηλεθεατές μιας πρωινής «ψυχαγωγικής» ζώνης; Ετσι κάπως πήγαν να το πνίξουν το θέμα. Οτι δηλαδή δεν είχε και πολλή εγκυρότητα, επειδή προβλήθηκε σε «ψυχαγωγική εκπομπή».

Και με... νοιάζει εμένα αν η εκπομπή ήταν του «πρωινού» ή του ενημερωτικού, αν έλεγαν τις ειδήσεις ή τον καιρό, αν έκαναν σόου ή αν τηγάνιζαν μαρίδες; Αντε να το εξηγήσεις αυτό στη χήρα, την αδελφή, τη μάνα κάθε ενός από τους αγνοούμενους της εισβολής, που αναγνώρισε στον ανώνυμο νεκρό, πραγματικό ή κατασκευασμένο, τον δικό της άνθρωπο. Τι θα της πεις; Να μη δίνει σημασία, γιατί η εκπομπή είναι του «ψυχαγωγικού»; Ωραία ψυχαγωγία. Αν ένας άνθρωπος, που φέρει την ευθύνη της ζωντανής μετάδοσης ενός προγράμματος (σοβαρού ή «λάιτ»), δεν είναι σε θέση να συναισθανθεί και να επισημάνει τη φοβερή ομολογία ενός εγκλήματος πολέμου, τότε τι διαφορά έχει από μια εκπαιδευμένη μαϊμού; Κι αν τιμωρούνται με συγκεκριμένες ποινές, χωρίς να παραγράφονται, τα εγκλήματα πολέμου, τότε τι ποινές προβλέπονται για τα τηλεοπτικά «εγκλήματα ειρήνης»;
ethnos