Ομπάμα, μ' αγαπάς; (ή τζάμπα πίνω;)

Τέτοιο πάρτι δεν ξανάγινε, τουλάχιστον όχι τα τελευταία χρόνια. Η βλοσυρή Ουάσιγκτον, θυμίζοντας κάτι μεταξύ Χόλιγουντ και Γούντστοκ, δονείται στους ρυθμούς μιας ανεπανάληπτης γιορτής. Ο Μπιλ Κλίντον, που μέχρι σήμερα κρατούσε τα πρωτεία του γλεντιού της ορκωμοσίας με το ιστορικό πλέον σαξόφωνο που έπαιξε στο τσακίρ κέφι της μεγάλης του βραδιάς, θα πρέπει να έχει ζηλέψει πολύ.

Αλλά ποιος θυμάται τώρα τον Κλίντον;

Άλλες εικόνες είναι που δεν φεύγουν από το μυαλό μας. Για μερικούς, η φιέστα της ορκωμοσίας του νέου πλανητάρχη είναι μια άκαιρη και κακόγουστη πρόκληση, όταν την ίδια στιγμή τόσοι αθώοι, άμαχοι, παιδιά, βρέφη ξεψυχάνε στα συντρίμμια της βομβαρδισμένης Γάζας.

Προσπαθώ να... κάνω να σωπάσει μέσα μου η φωνή της μιζέριας. Προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι το πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα αυτή τη στιγμή περισσότερο λειτουργεί σαν ένα σύμβολο ελπίδας. Πως η ελπίδα, τελικά, είναι το πιο ακριβό, το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή μας, ακόμα και μέσα στην πιο μεγάλη συμφορά. Αυτή η φωτεινή χαραμάδα ελπίδας των πολιτών, για ένα καλύτερο αύριο που δεν ήρθε ακόμα, είναι που «αθωώνει» κάπως αυτή την πανάκριβη, ενθουσιώδη φιέστα.

Το κακό με τις ελπίδες είναι ότι συχνά και πολύ γρήγορα διαψεύδονται. Και μαζί τους οι άνθρωποι που τις γέννησαν. Είμαι, ας πούμε, σίγουρη πως αν ο Μπιλ Κλίντον, εκεί, στο τσακίρ κέφι της δικής του ορκωμοσίας, μπορούσε να δει το μέλλον (μια βομβαρδισμένη Σερβία και μια προσωπική εξευτελιστική «πτώση»), μπορεί και να άφηνε το σαξόφωνο και τις πολλές γυροβολιές στην άκρη.

Αλλά ποιος θυμάται σήμερα τον Μπιλ Κλίντον και το γεμάτο ελπίδα σαξόφωνό του; Ποιος θέλει να τον θυμάται; Και σε τελική ανάλυση, Ομπάμα, θα μ αγαπάς και αύριο ή τζάμπα ξενύχτησα για πάρτη σου;
ethnos