«Όλη η οικογένειά μου πνίγηκε στις πλημμύρες»

Μιλάμε αγγλικά. Μου αφηγείται το ταξίδι του: Μπανγκλαντές, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα.

«Έναν χρόνο μου πήρε», λέει. Έφθασε εδώ πριν από εννιά μήνες. «Όλη η οικογένειά μου πέθανε, πνίγηκε στις πλημμύρες», συνεχίζει.
Ο Πάμπες είναι από τους πρώτους οικολογικούς πρόσφυγες, οι οποίοι θα πληθαίνουν τα επόμενα χρόνια. Οι πρόσφυγες κάθονται σε απόσταση ασφαλείας από την είσοδο του Αλλοδαπών.

Ένα περιπολικό, δίπλα στην είσοδο, τους «επιτηρεί». Άλλα περιπολικά γυροφέρνουν στα στενά. Μόνο δυο νεαροί κάθονται χάμω δίπλα στην είσοδο, πίσω από κάτι σιδερένιες μπάρες. Ένα παιδί με σπασμένο πόδι και κάποιος άλλος που το συνοδεύει. Ο Ρασίντ Αλί, από το Πακιστάν, είναι 18 χρόνων. Δούλευε στην οικοδομή και έπεσε από τη σκαλωσιά, σπάζοντας το πόδι του. Παρ΄ όλα αυτά ήρθε απόψε για να πάρει το «μαγικό χαρτάκι». Οι αστυνομικοί, λέει, ήταν απόψε καλοί μαζί του, του επέτρεψαν να διανυκτερεύσει κοντά στην είσοδο...

Είναι δύο η ώρα μετά... τα μεσάνυχτα. Χίλιοι πρόσφυγες, υπολογίζω, βρίσκονται ήδη εκεί. Έρχονται και άλλοι, χωρίς σταματημό. Αύριο το πρωί γύρω στις 6 το πρωί, όλοι- περίπου 2.000- 3.000 θα συνωστίζονται μπροστά στην είσοδο για να πάρουν το «μαγικό χαρτάκι». «Πώς δίνονται οι αριθμοί, με σειρά προτεραιότητας;» ρωτάω τον Ράτζα. «Με δουλεύεις;» μου λέει. «Σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον και οι αστυνομικοί κόβουν φάτσες». Άλλοι αγοράζουν το χαρτάκι 400 ή 500 ευρώ από δικηγόρους και επιτήδειους, μου εξηγεί... Βγαίνω στην Πέτρου Ράλλη.

Βλέπω ξανά την τουριστική γιγαντοαφίσα. Πίσω της διανυκτερεύουν οι πλανήτες, γύρω από τη φωτιά, τυλιγμένοι από τον καπνό, δίπλα στο ρέμα του θανάτου. Ονειρεύονται ένα ανθρώπινο μέλλον κάτω από τον παγωμένο, αδιάφορο, μουτρωμένο, ουρανό...

Πάμπες Αχμέντ 19 χρόνων.