Της ασυλίας το "κάγκελο" ή πώς πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό

Το Ελληνικό κράτος έχει καταφέρει το αδύνατο, δηλαδή κάτι σαν τον τετραγωνισμό του Κύκλου. Με νόμο περί πανεπιστημιακού ασύλου που έφτιαξε ο "αείμνηστος" - και πώς να τον ξεχάσουμε άλλωστε; - και που όλοι οι αρμόδιοι δε θέλουν ή δε μπορούν να τηρήσουν, κατάφερε να πνίγεται κάθε τόσο σε μια κουταλιά νερό. Μάλιστα, το Δεκέμβρη του 2008 ο πνιγμός στην κουταλιά του νερού παρά λίγο ν' αποβεί μοιραίος για το κράτος, δηλαδή για την Ελληνική κοινωνία.

Είναι στ' αλήθεια να τραβάς τα μαλλιά σου, να βγαίνεις από τα ρούχα σου, να τρέχεις προς το τρελοκομείο μπας και βρεις πιο λογικούς εκεί μέσα για να συμμεριστείς την αγανάκτηση και τον πόνο σου. Μετά τα τραγικά "Δεκεμβριανά" του 2008 γίναμε μάρτυρες ατέλειωτων και ανούσιων χαβροσυζητήσεων στα ΜΜΕ, με τους αστέρες της δημοσιοκαφρίας ν' ανταγωνίζονται ποιος θα φανεί πιο ένθερμος προστάτης των δημοκρατικών ελευθεριών των(κατ' όνομα) φοιτητών, που κάποιοι ένστολοι "φασίστες" τάχα τις υπονομεύουν. Για όσους το έχουν ξεχάσει, σημαίνει"ισχύς""δύναμη".(Καλέ κατά πού πήγε η "ισχύς" και δεν την είδαμε;)

Τα διλήμματα που... μπαίνουν στο δημοσιοκαφρικό τραπέζι είναι καίρια: Να σηκωθεί ή να μη σηκωθεί... το άσυλο; Κι αν είναι να σηκωθεί, ποιοί θ' αναλάβουν να σηκώσουν το ασήκωτο; Κι αν το σηκώσουν, μήπως τους πάρει και τους σηκώσει ο μπαμπούλας της κουκούλας και δεν ξαναδούν εξουσία και βολευτικό έδρανο; Κι ενώ οι δημοσιοκάφροι διαπληκτίζονται εκ του ασφαλούς, κοινώς σκυλοκαυγαδίζουν, με τους βολεμένους βολευτάδες καλεσμένους τους, ο νουνεχής πολίτης, που είχε την ατυχία να τους παρακολουθεί αγωνιώντας μπας και βρεθεί επιτέλους λύση, καταριέται την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε σε μια χώρα δημοκρατικώς ανιάτων, όπου πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, δημοσιοκάφροι και φοιτητές έχουν επιδοθεί σε μια άνευ διακοπής αυτοϊκανοποίηση που, δυστυχώς, δε φαίνεται να τους οδηγεί στη λύτρωση...

Φταίει άραγε ο περί ασύλου Νόμος; Όχι βέβαια! Φταίει η απαράδεκτη καταστρατήγηση του νόμου αυτού από πανεπιστημιακούς και φοιτητές, η διαβρωτική δημαγωγία των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), και η δειλία της πολιτείας να επέμβει δια των εντεταλμένων οργάνων της όταν στο άσυλο διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα. Έτσι η χώρα μας έχει το θλιβερό παγκόσμιο προνόμιο τα πανεπιστημιακά της ιδρύματα να έχουν μετατραπεί, εδώ και δεκαετίες, σε χαβούζες, άσυλα κακοποιών, κουκουλοφόρων και άλλων απροσάρμοστων στοιχείων, κάτω από τα απλανή βλέμματα των συνήθως αξύριστων πρυτάνεων και καθηγητών. Εκεί μέσα ρημάζονται τα πάντα: επιστημονικά αρχεία καταστρέφονται, βιβλιοθήκες καίγονται , πινακοθήκες ανυπολόγιστης αξίας γίνονται παρανάλωμα τους πυρός, όλα προς τέρψιν των κατώτερων ενστίκτων μισελλήνων ανθρωποειδών... Το τραγικότερο όμως, εκεί μέσα καίγεται ο πολιτισμός μας και η εθνική μας αξιοπρέπεια... Εκεί μέσα καίγεται η ίδια η Δημοκρατία μας, χάριν της οποίας είχε τάχα θεσμοθετηθεί το άσυλο. Και, ναι, εκεί μέσα καίγονται και οι ελπίδες μας για ανάνηψη από την άνοια των πολιτικών και "ακαδημαϊκών" ταγών της χώρας μας.

Και επειδή η άνοια αναπτύσσεται ραγδαία σαν την επάρατη νόσο, τελευταία τονίζεται ότι το πανεπιστημιακό άσυλο καλύπτει, λέει, και τα πέριξ πεζοδρόμια! Εκεί οι αστυνομικοί είναι καταδικασμένοι από τη δημοκρατία του καραγκιόζη να τρώνε "δημοκρατικές" μολότοφ, γκαζάκια, πέτρες από τα ξηλωμένα πεζοδρόμια, καδρόνια, κλπ. από κουκουλοφόρους και αναρχοφοιτητές, χωρίς ν' αντιδρούν, λόγω πανεπιστημιακού ασύλου! Βρε τους σύγχρονους οσιομάρτυρες τι τραβάνε! Αν ποτέ στη χώρα μας αποκατασταθεί η δημοκρατία - προς το παρόν το καθεστώς είναι αναρχία - τότε προτείνω δίπλα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη να στηθεί και το μνημείο του Άγνωστου Αστυνομικού. Θα είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής, αν και το δράμα που ζουν οι αστυνομικοί δεν ανακουφίζεται με τίποτα...
seferou