Η ΕΣΗΕΑ είναι νεκρή...

Ουδείς δημοσιογράφος δικαιούται πλέον να οδύρεται πάνω από το πτώμα. Και κυρίως εκείνος που υπήρξε συνεργός στην δολοφονία του. Ουδείς δικαιούται να διεκδικεί ιδίως κατά την στιγμή της κρίσης το άλλοθι του αθώου λειτουργού ενώπιον του ιστορικού του δικαστή.. Το σωματείο της ΕΣΗΕΑ είναι πλέον κατ' ουσία νεκρό και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι κατά το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί.

Συνυπεύθυνοι γιατί από το 1990 κατά την εισβολή του εχθρού με την παραλλαγμένη όψη των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών διαγκωνιζόμαστε συνωστιζόμενοι στους προθαλάμους των εργολάβων για μια προσωποπαγή θέση στην εικονική ευτυχία. Δεν συνυπολογίσαμε όμως πως δίχως στέρεους εργασιακούς κανόνες αυτή θα έσβηνε γρήγορα όπως ένα τηλεοπτικό fade out. Για να σβήσει μαζί και το ιερό δικαίωμα του λαού σε μια ειλικρινή ενημέρωση και ταυτόχρονα να θρηνούμε, (σε όσους ακόμη υπάρχει έστω και ένα ίχνος ευαισθησίας), ικανότατους συναδέλφους σε κατάσταση ανεργιακού κώματος που προέκυψε από την μετωπική σύγκρουσή τους με τα εργολαβικά βυτιοφόρα μεταφοράς πολιτικών βοθρολυμάτων.

Συνυπεύθυνοι γιατί... ενώ γνωρίζαμε πως από τους συνήθεις υπόπτους οι θέσεις του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ θα χρησιμοποιούνταν ως εφαλτήριο ακροβατικής αναρρίχησης προς την κατάκτηση προσωπικών τους (και όχι μόνον) φιλοδοξιών, τους εκλέγαμε, εξαναγκασμένοι ίσως από την αποκρουστική εικόνα των καθολικά παραδομένων στις εργολαβικές σειρήνες «πολύχρωμων αριστερών» και των «στρατιωτικά υπόχρεων» στην κομματική εντολή «επαναστατών».

Συνυπεύθυνοι γιατί δεν αναγνωρίσαμε τους Δαναούς κομιστές των εργολαβικών δώρων ίσως επειδή έφεραν προσωπείο δημοσιογράφου. Και ως οι αφελείς του κοινού εργασιακού δικαίου εξαπατηθήκαμε. Αποτέλεσμα. Να καταπιούμε με βουλιμία τον δηλητηριώδη ( του τύπου ασφαλιστικό) καρπό τους τον οποίο ορισμένοι περιέφεραν στις λαϊκές των κατά του ασφαλιστ(ρ)ικού διαδηλώσεων υπό την επιγραφή «ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΕΤΑΠ ΜΜΕ». Πιθανόν αν τον είχαμε πολύ πριν αποφλοιώσει να μας είχε πνίξει η μπόχα των σάπιων εργολαβικών προθέσεων.

Συνυπεύθυνοι επειδή ακόμη και σήμερα δεν βρέθηκε ούτε ένα παλιάς κοπής αρσενικό που να αναλάβει τις ευθύνες του και αν δεν έχει το σθένος να αυτοκτονήσει να παραιτηθεί.. Τόσο από τους έχοντες και κατέχοντες αξιώματα όσο και από εκείνους που με το θράσος των χιλίων πιθήκων τα διεκδικούν έχοντας προηγουμένως κάνει χρήση της στέγης των δημοσιογράφων αν όχι μόνο ως στέκι οργισμένων «εξαχρειωτών», οπωσδήποτε ως τραπεζική βάση ξεπλύματος του βρώμικου Εοκικού χρήματος υπό την μορφή των κοινοτικών προγραμμάτων.

Συνυπεύθυνοι τέλος γιατί με το φοβικό σύνδρομο της μικροαστικής σιωπής συνθλίψαμε την καθοριστική για την ζωή μας πολιτική άποψη, στις πρέσες των οικονομικών συμφερόντων, εγκαταλείποντας την διαχείριση της επαγγελματικής μας άρα και της οικονομικής μας ζωής στα γιουσουφάκια των εργολάβων.

Τους ξέρουμε καλά. Μήπως έστω και τώρα θα πρέπει κι αυτοί να μας μάθουν το ίδιο καλά;

Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr