Βλέπουν το δέντρο, χάνουν το δάσος

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τη υπόθεση του Αττίλα Ολγκάτς, του Τούρκου ηθοποιού που παραδέχθηκε σε τηλεοπτική συνέντευξη (και μετά αναίρεσε για να μην δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου) ότι σκότωσε εν ψυχρό 10 Κύπριους αιχμάλωτους κατά την εισβολή το ΄74.

Θεωρώ ότι ο τρόπος που καλύπτεται από τα μέσα και κυρίως τα Ελληνικά είναι τουλάχιστον ερασιτεχνικός. Οι δημοσιογράφοι (;) μιλάνε για το "τέρας", τον "εγκληματία πολέμου" και ένα σωρό ακόμα διόλου κοσμητικά επίθετα. Ο τρόπος τους είναι λες και αυτό ήταν η αιτία όλου του κακού.

Προσπερνάνε την... δήλωση του πως του δόθηκε εντολή να σκοτώσει αιχμαλώτους. Ένα εκτελεστικό όργανο ήταν ο τύπος. Και όντας πιτσιρικάς κι αυτός τότε, έπρεπε να ακολουθήσει τυφλά τις εντολές. Σε αντίθετη περίπτωση θα θεεωρούταν άρνηση σε εντολή ανωτέρου, και εν καιρό πολέμου η καταδίκη είναι θάνατος για τον αντιρησία. Δεν έχω καμία διάθεση ή πρόθεση να τον δικαιολογώ αλλά προτιμώ να κάτσουν στο σκαμνί οι ηθικοί αυτουργοί, αυτοί που έδωσαν τις σχετικές εντολές. Ο Αττίλας -και τι ταιριαστό όνομα για την περίπτωση- ήρθε το πουθενά για να δώσει αυτό που δεκαετίες τώρα έψαχνα οι Κύπριοι: μία μαρτυρία από την άλλη πλευρά.
Και αντί να χρησιμοποιούν αυτόν τον τύπο σαν εργαλείο, σαν μοχλό πίεσης για να διωχθούν οι πραγματικά ένοχοι, θέλουν να σταυρώσουν αυτόν.
Να πάρει ένας -που τότε ήταν αμούστακο παιδί- τις αμαρτίες των Τούρκων στρατιωτικών.

Κλασική περίπτωση του "Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος"

Και με μεγάλη λύπη βλέπω να πέφτουν σε αυτή την παγίδα ακόμα και καλοί δημοσιογράφοι όπως ο Μάνεσης. Δεν θα αναφερθώ καν στο τι είπαν άλλοι σαλτιμπάγκοι της ενημέρωσης. Απλά θα συνεχίσω να πιστεύω ότι ο κόσμος που παρακολουθεί είναι πολύ πιο έξυπνος από όσο νομίζουν οι βαρόνοι της δημοσιογραφίας.
panic