Το 2008 φεύγει με ένα μεγάλο δίδαγμα: στην πολιτική δεν υπάρχουν απόλυτες βεβαιότητες. Κι όποιος αγνοήσει αυτό τον κανόνα, θα προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα, όπως ο Καραμανλής και οι συν αυτώ εδώ και δυο μήνες. Επιπλέον, το 2008 κληροδοτεί στο 2009 μεγάλες αβεβαιότητες, που μοιραία οδηγούν σε μεγάλους φόβους. Αυτά είναι τα δύο «δώρα» του παλιού προς το νέο χρόνο. Το πρώτο είναι ευπρόσδεκτο και ευχάριστο για τους πολίτες, πλην αυτών που ασκούν εξουσία και έχουν καβαλήσει το καλάμι της αλαζονείας. Το δεύτερο είναι «δώρο» δυσάρεστο, αλλά η προειδοποιητική του ισχύς μπορεί να μας οδηγήσει στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Ετσι ώστε να μην την πάθουμε όπως το βατραχάκι που έβρασε στην κατσαρόλα και πέθανε πριν προλάβει να αντιδράσει (η σύντομη αυτή ιστοριούλα με το βατραχάκι, στο τέλος).
Μέχρι το περασμένο καλοκαίρι... τίποτα δεν ήταν ικανό να ταράξει τη μακαριότητα της νέα διακυβέρνησης. Ως ένα βαθμό δικαιολογημένα. Μόλις ένα χρόνο πριν, πάνω στα αποκαΐδια από τις φωτιές που έκαψαν την Πελοπόννησο, Καραμανλής και Ρουσόπουλος βγήκαν θριαμβευτές φτιάχνοντας μιαν εικονική πραγματικότητα. Ούτε οι δεκάδες νεκροί ούτε οι καπνοί στην Αρχαία Ολυμπία ούτε η αποτέφρωση χιλιάδων στρεμμάτων με δάση και καλλιέργειες αποδείχτηκαν αρκετά για να τους στείλουν στο σπίτι τους. Θριάμβευσαν στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007.
Και ήρθε ο άλλος Σεπτέμβριος, του 2008. Τότε που ο Καραμανλής, κλεισμένος στις βεβαιότητές του, περιφρόνησε κάθε κριτήριο και κάθε ευαισθησία των ψηφοφόρων (και των δικών του) και πήγε στη Θεσσαλονίκη για να διαπράξει το μοιραίο λάθος: να αποδεχτεί το προβληθέν από υπουργό του αξίωμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και να καλύψει όλες τις σκανδαλώδεις και προκλητικές για το μέσο άνθρωπο δραστηριότητες του ίδιου και άλλων υπουργών του. Λίγες μέρες αργότερα έβλεπε σιγά σιγά να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Και ώσπου να το συνειδητοποιήσει και ο ίδιος, Βουλγαράκης και Ρουσόπουλος, δύο από τα σύμβολα ισχύος και πλουτισμού της νέας διακυβέρνησης, που έκαναν σκόνη την πάλαι ποτέ ηθικοπλαστική ρήση «σεμνά και ταπεινά», εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο. Η κυβερνητική κατρακύλα συνεχίστηκε με το βατοπεδινό σκάνδαλο να συνταράσσει, ώσπου ήρθε η δραματική πρωθυπουργική απόπειρα διαφυγής με το «συγγνώμη, άργησα να το καταλάβω». Από την απόλυτη κυριαρχία κοντά στην πολιτική καταστροφή.
Η προδιαγεγραμμένη πορεία τους προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία, καθώς αρχίζουν τώρα να φαίνονται τα σημάδια μιας μεγαλύτερης κρίσης, που είναι μπροστά μας. Είναι προς το παρόν σημάδια, δεν έχουμε ακόμη πληγές στο κοινωνικό σώμα, όπως στην Αμερική των χιλιάδων ανέργων και των ξεσπιτωμένων. Και ίσως δεν θα τα έχουμε εδώ ποτέ σ' αυτή τη μορφή. Είθε.
Ομως, η αβεβαιότητα για το τι ξημερώνει αρχίζει να εξαπλώνεται. Μόνο που υπάρχει ένας κίνδυνος, ο οποίος περιγράφεται πολύ καλά από την αλληγορική ιστοριούλα με το βατραχάκι που λέγαμε στην αρχή. Την παραθέτουμε όσο πιο σύντομα γίνεται.
«Το βατραχάκι κολυμπάει ανέμελα σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό. Κάποιοι ανάβουν κάτω από την κατσαρόλα μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται. Γίνεται χλιαρό, αλλά το βατραχάκι το βρίσκει μάλλον ευχάριστο και συνεχίζει να κολυμπάει. Η θερμοκρασία του νερού ανεβαίνει, το βατραχάκι αρχίζει να κουράζεται, αλλά δεν φοβάται. Το νερό αρχίζει να βράζει, το βατραχάκι αρχίζει να μην αισθάνεται καλά, αλλά είναι εξουθενωμένο και δεν αντιδρά. Το νερό γίνεται καυτό και το βατραχάκι βράζει και πεθαίνει». Εάν είχαν ρίξει το ίδιο βατραχάκι κατευθείαν σε βραστό νερό, με μια εκτίναξη των ποδιών του θα είχε πηδήξει έξω από την κατσαρόλα και θα είχε σωθεί.
Τι δηλοί ο μύθος; Οτι αν συνηθίσουμε κάτι, μπορεί να μη συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Και να μην προλάβουμε να αντιδράσουμε, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο βράσιμο, όπως το βατραχάκι. Τι απομένει; Να χτυπήσουμε χέρια και πόδια και να πεταχτούμε έξω από την κατσαρόλα, πριν να είναι αργά.
Φρούδες ελπίδες
Οι ανασχηματισμοί, θέμα μειωμένης σημασίας για τους πολίτες, αποτελούν το αγαπημένο σπορ δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, πάντως, συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Είναι η πρώτη φορά που στον επικείμενο ανασχηματισμό έχουν επενδυθεί τα πάντα. Σχεδόν όλες οι ελπίδες που έχει, αν έχει, η κυβέρνηση Καραμανλή για κάποιου είδους ανάκαμψη. Λες κι αν μείνει ο Αλογοσκούφης (ή αν, αντίθετα,στη θέση του πάει ο Σαμαράς), η χώρα θα αποφύγει το πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας που απαιτεί το θηριώδες δημόσιο χρέος της. Συνήθως, σε τέτοιες «κινήσεις» επενδύουν οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις που καταλαβαίνουν ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ από την ΕλευθεροτυπίαΜέχρι το περασμένο καλοκαίρι... τίποτα δεν ήταν ικανό να ταράξει τη μακαριότητα της νέα διακυβέρνησης. Ως ένα βαθμό δικαιολογημένα. Μόλις ένα χρόνο πριν, πάνω στα αποκαΐδια από τις φωτιές που έκαψαν την Πελοπόννησο, Καραμανλής και Ρουσόπουλος βγήκαν θριαμβευτές φτιάχνοντας μιαν εικονική πραγματικότητα. Ούτε οι δεκάδες νεκροί ούτε οι καπνοί στην Αρχαία Ολυμπία ούτε η αποτέφρωση χιλιάδων στρεμμάτων με δάση και καλλιέργειες αποδείχτηκαν αρκετά για να τους στείλουν στο σπίτι τους. Θριάμβευσαν στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007.
Και ήρθε ο άλλος Σεπτέμβριος, του 2008. Τότε που ο Καραμανλής, κλεισμένος στις βεβαιότητές του, περιφρόνησε κάθε κριτήριο και κάθε ευαισθησία των ψηφοφόρων (και των δικών του) και πήγε στη Θεσσαλονίκη για να διαπράξει το μοιραίο λάθος: να αποδεχτεί το προβληθέν από υπουργό του αξίωμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και να καλύψει όλες τις σκανδαλώδεις και προκλητικές για το μέσο άνθρωπο δραστηριότητες του ίδιου και άλλων υπουργών του. Λίγες μέρες αργότερα έβλεπε σιγά σιγά να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Και ώσπου να το συνειδητοποιήσει και ο ίδιος, Βουλγαράκης και Ρουσόπουλος, δύο από τα σύμβολα ισχύος και πλουτισμού της νέας διακυβέρνησης, που έκαναν σκόνη την πάλαι ποτέ ηθικοπλαστική ρήση «σεμνά και ταπεινά», εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο. Η κυβερνητική κατρακύλα συνεχίστηκε με το βατοπεδινό σκάνδαλο να συνταράσσει, ώσπου ήρθε η δραματική πρωθυπουργική απόπειρα διαφυγής με το «συγγνώμη, άργησα να το καταλάβω». Από την απόλυτη κυριαρχία κοντά στην πολιτική καταστροφή.
Η προδιαγεγραμμένη πορεία τους προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία, καθώς αρχίζουν τώρα να φαίνονται τα σημάδια μιας μεγαλύτερης κρίσης, που είναι μπροστά μας. Είναι προς το παρόν σημάδια, δεν έχουμε ακόμη πληγές στο κοινωνικό σώμα, όπως στην Αμερική των χιλιάδων ανέργων και των ξεσπιτωμένων. Και ίσως δεν θα τα έχουμε εδώ ποτέ σ' αυτή τη μορφή. Είθε.
Ομως, η αβεβαιότητα για το τι ξημερώνει αρχίζει να εξαπλώνεται. Μόνο που υπάρχει ένας κίνδυνος, ο οποίος περιγράφεται πολύ καλά από την αλληγορική ιστοριούλα με το βατραχάκι που λέγαμε στην αρχή. Την παραθέτουμε όσο πιο σύντομα γίνεται.
«Το βατραχάκι κολυμπάει ανέμελα σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό. Κάποιοι ανάβουν κάτω από την κατσαρόλα μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται. Γίνεται χλιαρό, αλλά το βατραχάκι το βρίσκει μάλλον ευχάριστο και συνεχίζει να κολυμπάει. Η θερμοκρασία του νερού ανεβαίνει, το βατραχάκι αρχίζει να κουράζεται, αλλά δεν φοβάται. Το νερό αρχίζει να βράζει, το βατραχάκι αρχίζει να μην αισθάνεται καλά, αλλά είναι εξουθενωμένο και δεν αντιδρά. Το νερό γίνεται καυτό και το βατραχάκι βράζει και πεθαίνει». Εάν είχαν ρίξει το ίδιο βατραχάκι κατευθείαν σε βραστό νερό, με μια εκτίναξη των ποδιών του θα είχε πηδήξει έξω από την κατσαρόλα και θα είχε σωθεί.
Τι δηλοί ο μύθος; Οτι αν συνηθίσουμε κάτι, μπορεί να μη συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Και να μην προλάβουμε να αντιδράσουμε, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο βράσιμο, όπως το βατραχάκι. Τι απομένει; Να χτυπήσουμε χέρια και πόδια και να πεταχτούμε έξω από την κατσαρόλα, πριν να είναι αργά.
Φρούδες ελπίδες
Οι ανασχηματισμοί, θέμα μειωμένης σημασίας για τους πολίτες, αποτελούν το αγαπημένο σπορ δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, πάντως, συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Είναι η πρώτη φορά που στον επικείμενο ανασχηματισμό έχουν επενδυθεί τα πάντα. Σχεδόν όλες οι ελπίδες που έχει, αν έχει, η κυβέρνηση Καραμανλή για κάποιου είδους ανάκαμψη. Λες κι αν μείνει ο Αλογοσκούφης (ή αν, αντίθετα,στη θέση του πάει ο Σαμαράς), η χώρα θα αποφύγει το πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας που απαιτεί το θηριώδες δημόσιο χρέος της. Συνήθως, σε τέτοιες «κινήσεις» επενδύουν οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις που καταλαβαίνουν ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα.
η φωτό από το kaltsovrako
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου