Νέο ξεκίνημα...

«Εθιμο», θα πείτε που τηρείται διαχρονικά και διακομματικά απ’ όλες τις κυβερνήσεις: το πανηγυρικό υπουργικό συμβούλιο αμέσως μετά τον κάθε ανασχηματισμό, οι δηλώσεις κατά τις τελετές «παράδοσης - παραλαβής» στα υπουργεία από τους απερχόμενους και τους νεοφώτιστους (συχνά με ισχυρές δόσεις... πικρίας και μπόλικα υπονοούμενα, αν οι απερχόμενοι... απέρχονται για τα καλά και δεν μετατίθενται σε άλλο υπουργείο!), πιο σπάνια κάποιο πρωθυπουργικό διάγγελμα (πέραν αυτού που εκφωνείται στο προηγηθέν υπουργικό συμβούλιο) προς τον λαό, με γενικόλογες κατευθύνσεις προς το «νέο σχήμα» και δεσμεύσεις έναντι των πολιτών... Και ως έθιμο, η αλήθεια είναι πως δεν ενοχλεί η σχεδόν στερεότυπη επανάληψη του «έργου» σε κάθε ανασχηματισμό, αδιάφορο με το ποιο κόμμα ποιας «ιδεολογίας» βρίσκεται στην εξουσία – έτσι, βρε αδερφέ, να τηρείται...

Αν, πάντως, έχει κανείς τη... μαζοχιστική διάθεση να κάτσει και να παρακολουθήσει όλους τους λόγους, τις ομιλίες και τις δηλώσεις ύστερα από κάθε τέτοια «σεμνή τελετή», είναι βέβαιο πως θα καταληφθεί από ανία, ακόμη και δυσθυμία. Τι ενδιαφέρον (εκτός από παραπολιτικό, κουτσομπολίστικο...) μπορεί να έχει η μόλις υποκρυπτόμενη ή ακόμη και η «μπρούτα» πικρία ενός υπουργού που... πάει σπίτι του, που με την «αποστρατεία» ανακαλύπτει ξαφνικά το... πόσο μόνος και αβοήθητος ήταν μέσα στο κυβερνητικό σχήμα, το ότι δεν του έδιναν χρήματα παρά μόνο κάθε φορά που ζητούσε πιστώσεις «εισέπραττε χαμόγελα αμηχανίας» ή του άλλου που παρά το γεγονός ότι εξασφάλισε «μετάθεση» σε άλλο πόστο, ψιλογκρινιάζει επειδή «δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το μεγάλο έργο που είχε αναλάβει...» ή του τρίτου που κοφτά και με «σημασία» λέει στον διάδοχό του «τσάρο» ότι «στις κυβερνήσεις άλλοι ξοδεύουν, κι ένας πληρώνει» (και έχει καθήκον να εξασφαλίζει και τις εισπράξεις – αλλά αυτό δεν το είπε...), από τη στιγμή που όταν πρωτοανέλαβε τη συγκεκριμένη θέση γνώριζε και τις... προδιαγραφές της;

Αλλά και από την άλλη πλευρά: ποιο το νόημα να «διαβεβαιώνει» ο παραλαμβάνων ένα υπουργείο πως «θα συνεχίσει το σημαντικότατο έργο του προκατόχου του!», ακόμη και στις περιπτώσεις που είναι κοινό μυστικό πως ο απερχόμενος φεύγει και πάει σπίτι του ως αποτυχών; Για ποιο λόγο να παίζεται αυτό το –εθιμικό, έστω– παιχνίδι των κοινοτοπιών και της επίπλαστης «συναδελφικότητας», σε όλα τα επίπεδα; Και ακόμη ποιος ο λόγος ο πρωθυπουργός στις «παραινέσεις» του προς το νέο κυβερνητικό σχήμα, αλλά και τις «δεσμεύσεις» τις διαγγελματικές προς την κοινωνία, να επαναλαμβάνει με κάθε σοβαρότητα και τον προσήκοντα στόμφο απλώς το... αυτονόητο, το χιλιοειπωμένο;

Δηλαδή, διανοείται κανείς πως θα υπήρχε σε οποιοδήποτε γεωγραφικό μήκος και πλάτος στον πλανήτη πρωθυπουργός που θα ζητούσε από τους υπουργούς του «λόγια και όχι έργα!»; Και δεν είναι προαπαιτούμενο για κάθε κυβερνητικό σχήμα να προσπαθεί «να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα», να δουλεύει με ταχύτητα και ρυθμό ώστε «να επιλύονται τα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών...»; Δεν είναι δεδομένο πως κάθε σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, «στο μέτωπο μεταξύ υπευθυνότητας και ανευθυνότητας, επιλέγει τον δύσκολο δρόμο της υπευθυνότητας, λέει όχι στη δημοκοπία και τον λαϊκισμό» – μα ακόμη και όποιος κυβερνήσει δημοκοπούν και λαϊκίζουν, πολιτεύονται και ενεργούν ανεύθυνα, δεν... βγαίνουν στις ρούγες να το πανηγυρίσουν!

Χρόνιο ζητούμενο από τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις (και όχι μόνο του ίδιου, αλλά ακόμη και διαφορετικού κόμματος, σε περίπτωση που μεσολαβούν εκλογές) είναι η εξασφάλιση της διατήρησης της συνέχειας και της συνέπειας του κράτους. Προς τι λοιπόν οι (σχεδόν στερεότυπες, λες και προτάθηκαν από κάποιο «non paper» κομματικό) διαβεβαιώσεις διατηρηθέντων αλλά και νεόκοπων υπουργών, πως ο ανασχηματισμός συνιστά «ένα νέο ξεκίνημα της κυβέρνησης!», ιδίως μάλιστα όταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση μόλις πρόσφατα έκλεισε τον πρώτο μετεκλογικό της χρόνο; Πρόσφατες, σχεδόν, ακόμη οι προεκλογικές δεσμεύσεις και οι προγραμματικές της εξαγγελίες, για τις διαρθρωτικές αλλαγές, την επανίδρυση του κράτους, τη μέριμνα για την καθημερινότητα του πολίτη, την «άμεση προτεραιότητα» στην οικονομική ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας, την επίλυση των σωρευμένων προβλημάτων στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια της κοινωνίας, την πάταξη της ακρίβειας κ. ο. κ. Για ποιο, λοιπόν, «νέο ξεκίνημα» μιλάμε – τη στιγμή μάλιστα που σε όλους τους απομακρυνθέντες υπουργούς, ο πρωθυπουργός έστειλε τις ευχαριστίες του για την «πολύ καλή συνεργασία» και το έργο που προσέφεραν;

Θα προσθέταμε πως για μια κυβέρνηση που κατά γενική ομολογία δοκιμάσθηκε από σκάνδαλα και σκανδαλώδεις συμπεριφορές υπουργών της (παρά τη ρητή εντολή του πρωθυπουργού, από την εκλογική νίκη του 2004 ήδη) σε βαθμό μάλιστα που ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές να ασκούν κριτική δημόσια και να κατακρίνουν τους υπεύθυνους, θα ήταν –επικοινωνιακώς, τουλάχιστον– προτιμότερο να αποφεύγονται οι εκ νέου εντολές για «σεμνότητα και ταπεινότητα». Και, πάντως, άπαξ και ξαναδόθηκαν τέτοιες ντιρεκτίβες, καλά θα έκαναν κάποιοι (π. χ. συγκεκριμένος νεοεισερχόμενος υφυπουργός...) να μην καλέσουν στην τελετή «παραλαβής» τους, εκτός (άντε αυτό...) από τη σύζυγο και το μικρό παιδί τους, και την... Φιλιππινέζα οικιακή βοηθό για να «κρατάει το παιδί»!
Tου Θάνου Οικονομόπουλου στην Καθημερινή