Έτσι όπως στέκονται κολλητές δίπλα δίπλα και μου δείχνουν τα οπίσθιά τους, έτσι όπως είναι παραταγμένες στα αμυντικά τους τετράγωνα –ποιος είναι ο εχθρός άραγε;- άλλες ψηλές άλλες κοντές, φλύαρες ή σιωπηλές, λευκές ή έγχρωμες… έτσι μου έρχεται να ανεβώ στη ταράτσα της δικής μου και να…
Τι «να» και ξε «να» ρε Βασίλη. Φαλακρές ταράτσες θα δεις, μερικές σηκωμένες σιδερένιες τρίχες θα ξαναδείς και άντε το πολύ πολύ στο βάθος τον νότιο παγωμένο Σαρωνικό.
Άντε, τράβα τις κουρτίνες, ρίξε μια ματιά στο φαγητό γιατί όπου ναναι θα έρθει το παιδί, βάλε λίγο μουσική και μη γκρινιάζεις, αφού δεν έχεις τα κότσια να παραδεχθείς ότι δεν σε έπιασαν κότσο, αλλά ότι εσύ διάλεξες να ζεις όπου ζεις. Άνοιξε τουλάχιστον το μέσα παράθυρο.
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου