Οταν οι παραλογισμοί γίνονται νομιμότητα

Είναι μια φράση που αγγίζει -μέσα στον γενικευμένο κυνισμό- τις ευαίσθητες χορδές μας. Δυσανάλογη αντίδραση... Δυσανάλογη η αντίδραση των Ισραηλινών στις ρουκέτες της Χαμάς. Είναι ένα σχόλιο-κλισέ που επιστρατεύεται από ευρωπαϊκές ηγεσίες και ΜΜΕ σε κάθε μακελειό. Δυσανάλογη η χρήση βίας από τη Μόσχα κατά την εισβολή στη Γεωργία. Δυσανάλογη η έκταση του πολέμου στον Λίβανο, προς την αφορμή του (αιχμαλωσία δύο Ισραηλινών στρατιωτών). Δυσανάλογη η επίθεση των Αμερικανών στο Ιράκ. Δυσανάλογα τα χτυπήματα στους ισπανικούς σιδηροδρόμους και στον υπόγειο του Λονδίνου. Οχι απλώς δυσανάλογα, αποτρόπαια, παράλογα, φρικιαστικά. Ομως, έχει η βία όρια; Υπάρχει φρικαλεότητα εντός κι εκτός συντεταγμένων; Υπάρχει διαβάθμιση στην κόλαση, όπως σε εκείνη του Δάντη υπάρχουν κύκλοι; Θα ήταν αποδεκτή μια όχι δυσανάλογη αλλά ανάλογη αντίδραση, δηλαδή μικρότερης έκτασης βομβαρδισμοί και λιγότεροι θάνατοι αμάχων; Δυσανάλογη και αφύσικη είναι μάλλον η στάση του δυτικού κόσμου στην περιρρέουσα βαρβαρότητα.

Ο πόλεμος και η βία είναι... ένα απαράδεκτο μέσο επίλυσης των διαφορών. Δεν δικαιολογείται η σφαγή αμάχων και η καταστροφή μιας χώρας. Ωστόσο, οι ακρότητες στον πολιτισμό μας είναι κοινός τόπος. Ετσι, κάθε παραλογισμός τον οποίο έχουμε υποφέρει εκφυλίζεται σε νομιμότητα...

Κάθε μικρή ή μεγάλη «δυσαναλογία» απλά θεάται. Δυσανάλογος ο χρόνος περαίωσης των βαλλιστικών ερευνών (για τη σφαίρα που έπληξε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο). Δυσανάλογη η αύξηση του κόστους ζωής. Δυσανάλογη η αύξηση των κερδών των ελληνικών τραπεζών. Δυσανάλογο το δημόσιο χρέος. Δυσανάλογο το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για τις τράπεζες (προς εκείνο για τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα). Δυσανάλογη η αντιστοιχία ψήφων και εδρών χάριν της ανάγκης για ισχυρές κυβερνήσεις, ακόμα κι εκεί όπου δεν χρειάζεται - στην τοπική αυτοδιοίκηση (όποιος εκλέγεται από τους 4 στους 10 κυβερνά ως απόλυτος άρχων· αλλιώς, όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν αλλά όχι να εκλέγουν...). Δυσανάλογη η παραγωγή εμπορευμάτων (από τις αιτίες για την οικονομική κρίση) και κεφαλαίου. Δυσανάλογη η κατανομή πλούτου (παγκόσμιο εισόδημα 45 τρισ. δολάρια, μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 6.816 δολάρια, κατώτατο κατά κεφαλήν εισόδημα 67 δολάρια). Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε μέσα σε τέσσερα χρόνια, από το 2004 έως το 2008, από 585 σε 1.062 και η συνολική περιουσία τους από 1.911 σε 6.040 δισ. δολάρια. Αντίθετα, μέσα σε αυτό το διάστημα οι μισθοί καθηλώθηκαν ή συρρικνώθηκαν. Οι προνομιούχοι της γης (22%) καταβροχθίζουν το 83% των παγκόσμιων εσόδων και το 60% της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων. Μια αδιανόητη δυσαναλογία που δημιουργεί ένα κλίμα ισοπέδωσης αξιών, κυνισμού, εξάντλησης κάθε αισθήματος δικαιοσύνης, ισονομίας, αλληλεγγύης, δημοκρατίας. Δυσανάλογος και ο ελληνικός οικονομικός υδροκεφαλισμός. Πρωτεύουσα και πέριξ παράγουν τον μισό εθνικό πλούτο. Η κεντρική Μακεδονία συμμετέχει στον σχηματισμό του ΑΕΠ με ποσοστό 13,8%, η Θεσσαλία με 5,2% και η Στερεά με 5,1%. Αλλιώς. Αν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Αττική είναι 27.389 ευρώ, στη Δυτική Ελλάδα δεν ξεπερνά τα 13.090 ευρώ. Αντιστοίχως και οι αποταμιεύσεις. Αυτές των κατοίκων της Αττικής ξεπερνούν το 54% του συνόλου, όταν εκείνες των κατοίκων π.χ. της κεντρικής Μακεδονίας αγγίζουν μόλις το 13,3%.

Σε τούτο τον κόσμο τίποτα δεν είναι στη θέση του κι αυτό αποτελεί κοινό τόπο... Ετσι δεν ξαφνιαζόμαστε από το θέαμα της ανθρώπινης αδικίας. Η δίνη έχει τη μορφή τάξης. Της τάξης των αδιαταλάντευτων συμφερόντων...
Tης Τασούλας Καραΐσκάκη στην Καθημερινή