Χωρισμού...εγκώμιον!!!!

Πώς από δύο αρνήσεις προκύπτει μία κατάφαση....

Αυτή η βουβαμάρα των τόσων χρόνων με πήρε πίσω....και με σήκωσε!!! Η άφεση στο να πιστεύω ότι είχε βρει τον δρόμο πριν από μένα ...αυτόν που όταν συναντηθήκαμε έψαχνα κι εγώ....αλλά σταμάτησα με μια ανείπωτη σιγουριά ....είπα να μην κάνω την ξύπνια και να εμπιστευτώ...απόλυτα....αληθινά....ολοκληρωτικά.... μου έδειξε ότι τα ήξερε τα χνάρια...είχε περάσει (πίστευε) πολλές φορές από ‘κει. Το τίμημα της ανάγκης να επιζητεί ο άνθρωπος την αυθεντία....(νάνε τα κατάλοιπα της θρησκείας;).....έτσι, ήμουν σίγουρη ότι η κατάθεση του εαυτού μου έβρισκε την τιμή που του άξιζε...όλα στο τραπέζι, και τα καλά και τα κακά...αγαπάω σημαίνει μοιράζομαι....απλόχερα αφημένα στον συνοδοιπόρο μου που θεωρούσα το ίδιο αυτόνομο μ’εμένα, χωρίς πίσω σκέψεις....η βαθιά σχέση αγάπης προϋποθέτει μία δέσμευση για να είναι τα μέλη της πραγματικά ελεύθερα ....για να ζουν με δημιουργική σκέψη...όχι με εξαρτήσεις ....αλλά είναι και οι τρόποι, οι τύποι, οι μη επεξεργασμένες συνήθειες των γονιών μας, τα λόγια που δεν ακούμε όταν τα ακούμε γιατί τα φοβόμαστε....τι αμοιβάδες που είμαστε....μία συντηρητική απελευθέρωση πετύχαμε και ξεχάσαμε ότι από την παράδοση μόνο να χτίσουμε μπορούμε κι όχι να αναπαράγουμε....

Ευτυχώς κράτησα μέχρις ένα σημείο (κι εκεί υπήρξε αμφισβήτηση) το ένστικτο της μάνας.....τα κορίτσια των γιων μου που θα παλέψουν με το φάντασμα της μάνας τους (moi) ελπίζω να την βγάλουν καθαρή.... το εύχομαι δηλαδή...μπορεί και να αυταπατώμαι (πάλι)

Και φθάσαμε μαζί σε μια έρημο .....και παρ’ όλο που ρωτούσα γιατί αυτό, γιατί εκείνο η (σιωπηλή) απάντηση ήταν « γιατί έτσι είναι αυτό που ψάχναμε»....έτσι ....ζεστό, αποπνικτικό, άνυδρο, ξερό....τί νόμιζες; Δεν βλέπεις εκεί μακριά τις οάσεις;....φυσικά και τις έβλεπα......το μυστήριο της ερήμου είναι οι οάσεις.....ποτέ δεν ξέρεις αν υπάρχουν στ’ αλήθεια ή αν τις φαντάζεσαι....εξ άλλου ο παράδεισος είναι μυθιστόρημα....μέχρι και οι πρωτόπλαστοι τον πρόδωσαν....μάλιστα!!! κι έβλεπα κάτι όνειρα που με προειδοποιούσαν....κι άκουγα τον μεγάλο μου γιο να ρωτάει πράγματα που έπρεπε να ρωτάω εγώ....μιλούσε αντί για μένα (ο μπαγάσας).....και με ανησυχούσε (το μυαλό του) με τις σκέψεις του....είχε γίνει η συνείδηση του δικού μου ασυνείδητου που μου την έβγαζε με το δικό του ασυνείδητο...άθελα του....αλλά αυτός που είχε μεγαλώσει μέσα στη δική μου μήτρα αισθανόταν....και φώναζε....τώρα έμαθα ότι ανακουφίστηκε......ο άλλος μου ο γιός προσπαθεί να καταλάβει από πού κατέβηκε αυτή η κεραμίδα...και κάνει προσεγγίσεις όπως: έχασα το πατρικό κύρος που πίστευα....αμ!!! ώρα να γίνεις άντρας μικρέ!!! Δύσκολο το σπορ, το ξέρω, αλλά δεν θα στο μάθω εγώ αγόρι μου...σου χάρισα αυτή την πρώτη σημαντική πενταετία που λέει κι ο Φρόϋντ.....ο ασφαλής κύκλος της θρέψης και της αυτοεξυπηρέτησης ολοκληρώθηκε...ο κύκλος της ασφάλειας που δίνει η ανιδιοτελής μητρική αγάπη γέμισε.....είσαι ελεύθερος....τι άλλο θέλετε πια τα αρσενικά....βγείτε εκεί έξω κι αφουγκραστείτε επιτέλους την ψυχή...την αυτονομία της...την ελευθερία της...την δύναμη της αρρενωπότητας και δείτε την θηλυκότητα....μη την φοβάστε που να πάρει...έτσι είναι η ζωή ....ένας αγώνας για μία αυτογνωσία....ένα εμπόδιο υπάρχει....ο σύντροφος που θα συναντήσεις να τσεκάρεις αν έχει κάνει το δικό του χρέος για την δική του αυτογνωσία και ότι δεν είναι ένας καλογυαλισμένος καθρέφτης της ζωής των άλλων....που γνώρισε μέσα από τα βιβλία....κι όχι από τη ζωή....θέλει κόπο και ιδρώτα να τριφτείς με ανθρώπους...πρέπει να μιλήσεις....να καταθέσεις την ψυχή σου.....γιατί οι καθρέφτες δεν μιλούν...μόνο δείχνουν είδωλα...είναι πικρό αλλά εκτός από τους γιους που τους έδειξα τον δρόμο στην ελευθερία έπρεπε να το δείξω και στον σύντροφο της ζωής μου ....θαρρείς ότι μεγάλωσα κι αυτόν....και ευτυχώς συμφώνησε .....τώρα λέει θα με αγαπάει πιο πολύ....εγώ πάλι σκέφτηκα ότι έπρεπε να τον απελευθερώσω γιατί τον αγαπούσα πολύ....και μαζί να απελευθερωθώ κι εγώ για να ξαναρχίσω το ταξίδι που είχα κατά νου...πριν από 30 χρόνια!! Ψάχνω τον χάρτη γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει χρόνος κοιτάζοντας τ’αστέρια στον ουρανό....

Πάντως για όποιον αγαπάει τα μαθηματικά ας σκεφτεί ότι η αντιαυταρχική συμπεριφορά του συντρόφου του όταν είναι σιωπηλή - χωρίς διάλογο - με την δικαιολογία ότι σέβεται τον άλλο, είναι ένας μικρο-μέγαλος κρυφός αυταρχισμός. Γιατί το «αντί» σημαίνει «μη» αυταρχισμός και εν προκειμένω παίρνει την θέση του αρνητικού πρόσημου. Αν επιλέξεις την σιωπή, σημαίνει ότι ΔΕΝ μιλάς και τότε προκύπτει ένα ακόμη αρνητικό πρόσημο (το δεν). Και ως γνωστόν δύο αρνήσεις προκαλούν μία κατάφαση...τον καλά κρυμμένο και άγνωστο αυταρχισμό.
Κι όπως είπε ο Karlheinz Deschner:«Η δημόσια εκφρασμένη άποψη μπορεί κάποια φορά να εμποδίσει να γίνει το καλύτερο, το χειρότερο όμως μπορεί να αποφευχθεί, σχεδόν πάντοτε.»
Καλημέρα σας και Χρόνια Πολλά!!!
melisso-chori