Οργή εν τη ερήμω - Πλιάτσικο στα όνειρα μας

Ένα φλεγόμενο οργισμένο ποτάμι ξεχύθηκε σε όλη την Ελλάδα τις τελευταίες μέρες και στο φλεγόμενο πέρασμα του παρέσυρε μαζί του κάθε έννοια έννομης τάξης,δικαιοσύνης και ηθικής και πλήγωσε βαθύτατα τον πολιτισμό μας.

Ένας τεράστιος “αναρχικός” μανδύας τραμπουκισμού βίας και λεηλασιών σκέπασε δυστυχώς την δίκαιη οργή μας την αγανάκτηση και την απέχθεια μας και φυσικά την θλίψη μας για τον χαμό του αθώου παιδιού. Όλοι αυτοί οικειοποιήθηκαν κάτι που δεν τους ανήκει.

Έναν θυμό και μια οργή δημιουργική και δικαιολογημένη την μετέτρεψαν σε μια λαίλαπα βίας κατά δικαίων και αδίκων. Δεν αφυπνίζουν όμως μόνο τρομοκρατούν. Δικαιολογούν την ίδια βία την οποία υποτίθεται πως πολεμούν και οδηγούν την κοινωνία σε φαύλους κύκλους και αδιέξοδα. Βία στην βία της εξουσίας δεν είναι η λύση. Όλοι αναρωτιούντε μα γιατί δεν κάνει κάτι κανείς? Φυσικά η αστυνομία ήταν απασχολημένη ψάχνοντας να βρει αν η σφαίρα εξοστρακίστηκε ή όχι. Λες και μας νοιάζει. Λες και έχει σημασία αν πυροβόλησε στον αέρα, στο πάτωμα, στο απέναντι μπαλκόνι ή στο διάστημα. Το θέμα είναι ότι ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ όταν αμφισβητειται ακόμα και η ικανότητα του να οπλοφορεί.

Οργισμένες σκέψεις... βγαίνουν ανεξέλεγκτα από το μυαλό μου και μάταια προσπαθώ να τις ελέγξω. Πως φτάσαμε ως εδώ? Τι οδήγησε όλους αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το ξέσπασμα βίας? Φυσικά όλοι καταδικάζουμε αυτή την βία και τον αναρχισμό αλλά θα ήταν τουλάχιστον αφελές να μην μας προβληματίσει.

Θα ήταν αφελές και ανούσιο απλά να το περιγράψουμε σαν κάτι απεχθές να το αφορίσουμε, να το καταστείλουμε και μετά να νιώσουμε ικανοποιημένοι που όλα επανήλθαν όπως ήταν πριν. Γιατί από πριν νοσούσαν απλά δεν το βλέπαμε. Ήταν ασυμπτωματική η αρρώστια και σιγά σιγά νοσούσε όλο και πιο πολύ η κοινωνία μας. Μα τώρα μας δείχνει τα βαριά συμπτώματα της και δεν πρέπει να τα αγνοήσουμε.

Μέχρι σήμερα στην Ελλάδα ο τρόπος που αντιμετωπίζαμε τις νοσηρές καταστάσεις ήταν καταπραϋντικός και όχι θεραπευτικός. Σαν τον ασθενή που έχει πυρετό και εμείς του δίνουμε συνέχεια αντιπυρετικά για να του πέσει. Σίγουρα ο πυρετός θα υποχωρήσει και ο ασθενής θα νιώσει καλύτερα αλλά τι γίνεται με την αιτία που τον προκαλεί….? Πρέπει να αρχίσουμε να υιοθετούμαι τις σωστές λύσεις όσο χρονοβόρες και αν είναι και να τις εφαρμόζουμε με όποιο πολιτικό ή κοινωνικό κόστος και αν έχουν.

Πρέπει λοιπόν εκτός από την απέχθεια και την καταδίκη των γεγονότων από τους πολιτικούς αλλά και από εμάς, να δούμε τις αιτίες που οδήγησαν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να αντιδράσει έτσι. Χρόνια τώρα ένα σύστημα παράγει μια βουβή βία πολύ πιο ύπουλη από αυτήν που βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας. Μια βία που προέρχεται από ένα αίσθημα αδικίας, έλλειψης ισονομίας και περιφρόνησης που νιώθει ο κόσμος κατά την άποψη μου.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης στην απόδοση πραγματικής δικαιοσύνης μας αφήνει με ένα αίσθημα ανισονομίας και ατιμωρησίας που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας. Εγκληματίες κρύβονται πίσω από την πολιτική ασυλία τους χρόνια τώρα καταφέρνοντας να μένουν στο απυρόβλητο παρά τα αίσχη τους. Συγκάλυψη,δικαιολογίες, παραγραφή και ευθυνοφοβία έχουν αντικαταστήσει τις έννοιες της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Και κανείς δεν βγαίνει μπροστά για μια φορά να μας πείσει για μια κάθαρση που όλοι περιμένουμε. Μια κάθαρση που θα καθαρίσει και τις ψυχές μας και θα μας κάνει να ατενίσουμε και πάλι το μέλλον με αισιοδοξία.

Όλοι μας αντιμετωπίζουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Άλλοι επωφελούμαστε και άλλοι όχι. Οι προνομιούχοι και οι μη. Η παιδεία των 2 ταχυτήτων, η υγεία με τα φακελάκια και οι υπόλοιποι στα ράντζα, τα βύσματα, τα κονε, τα λαδώματα, τα γρηγορόσημα, όλα μαζί συνθέτουν έναν αγώνα δρόμου για να καπηλευτούμε το σύστημα. Να καβαλήσουμε τους άλλους και να πάρουμε εμείς αυτό που θέλουμε αφήνοντας πίσω μας τι? Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ? Με αυτά τα ιδανικά και τα δεδομένα δεν μεγαλώνουν γενιές και γενιές τώρα η μήπως μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι με το σταυρό στο χέρι θα πάνε μπροστά? Όχι, καλώς ή κακώς (δεν είμαι σε θέση να το κρίνω) τους μαθαίνουμε πως να γίνουν μέρος ενός συστήματος και πως να επιβιώσουν σε αυτό. Δεν τους δίνουμε τα εφόδια να το αλλάξουν.

Μια φίλη μου είπε προχθές “καλές οι διαπιστώσεις αλλά τι κάνουμε για να αλλάξει αυτή η κατάσταση?” Απαντώντας της λοιπόν θα πω πως για να αλλάξει η κοινωνία πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι που την αποτελούμε. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέχρι σήμερα. Να περάσουμε από την απάθεια στην αναζήτηση. Από την αποχή στην συμμετοχή. Πρέπει να ξαναγίνουμε μια γενιά με Άποψη και ταυτότητα αλλά για να το κάνουμε αυτό πρέπει να απαγκιστρωθούμε από τα λάθη του παρελθόντος. Πρέπει να διαφωνήσουμε να αμφισβητήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε όσα μας προσφέρουν σαν δεδομένα. Από τον τρόπο που σκεφτόμαστε που ψηφίζουμε που αντιδρούμε μέχρι τα πρότυπα που έχουμε και τα όνειρα μας για το μέλλον. Να κρατήσουμε τα καλά και να βελτιώσουμε ή να αλλάξουμε όλα τα άλλα. Να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας χωρίς να ξεχνάμε πως έχουμε και υποχρεώσεις. Να ξεφύγουμε από τον ατομικισμό και να σεβαστούμε τα δικαιώματα του διπλανού μας και να παλέψουμε για αυτά αντί να τα καταπατούμε με την πρώτη ευκαιρία. Την όποια αλλαγή ο καθένας μας θεωρεί σημαντική πρέπει πρώτα να την φέρει στον εαυτό του και μετά ίσως να μπορέσει να παρακινήσει και τους γύρο του να κάνουν το ίδιο.

Δεν διεκδικώ το αλάθητο ούτε το παίζω ειδήμον. Την δικιά μου οπτική σας δίνω και σας παρακινώ να αμφισβητήσετε τελείως τα όσα γράφω. Να βρείτε τις δικές σας αλήθειες. Αποδεχτείτε όσα σας κάνουν και πετάξτε στα σκουπίδια όλα τα άλλα. Δείξτε μου και εμένα όσα με τα δικά μου μάτια δεν μπορώ να δω. Ας διαφωνήσουμε δεν κάνει κακό. Και μόνο που θα μπούμε στην διαδικασία της κρίσης είναι αρκετό. Είναι η αρχή μιας αλλαγής. Δεν μπορώ να δεχτώ πως η ταμπέλα που μας χαρακτηρίζει είναι “Η γενιά των 700 ευρώ”. Μια ταμπέλα που τοποθετεί ως υπέρτατη αξία μέτρησης της ευτυχίας και της ικανοποίησης το χρήμα. Δεν το απαξιώνω αλλά δεν το θεοποιώ κιόλας. Δεν μας χαρακτηρίζει το πόσα λεφτά παίρνουμε αλλά το πώς σκαφτόμαστε το πως δρούμε και το πόσο νοιαζόμαστε. Πιστεύω λοιπόν σε καλύτερες ταμπέλες για την γενιά μας. Μια “Γενιά με άποψη” μια γενιά με ηθική με συμμετοχή και με προβληματισμούς....

Η τρικυμία στο μυαλό μου έχει αρχίσει και αγριεύει και με παρασύρει σε σκέψεις μονόπλευρες. Μια καλή παρέα και ένα καλός Καπετάνιος τέτοιες ώρες είναι απαραίτητος….

Καπετάνιος
Μιλώντας εκ του ασφαλούς πλέον καθισμένος στο καναπέ και ενώ απέφυγα με δυσκολία να κάνω τον έξυπνο την στιγμή που η δράση είχε φτάσει στο ζενίθ, ρίχνω ακόμα μερικές σταγόνες άποψης…

Κατ’αρχήν βρίσκω αναμενόμενες τις κινητοποιήσεις. Χτυπήθηκε ένα παιδί και αυτό είναι αλήθεια…χτυπήθηκε από όργανο του κράτους…γεγονός. Το πλέον προφανές όμως είναι ότι το γεγονός ήταν μόνο η αφορμή. Δίκιο δίνω σε αυτούς που διαλύουν ότι βρουν μόνο καταρχήν άλλα όχι στο σύνολο. Η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει και όποιος αποφασίσει να βάλει το κεφάλι του πάνω από αυτό είναι αυτονόητο ότι δέχεται τις αναθυμιάσεις. Εφόσον η κατάσταση δεν αρέσει στην πλειοψηφία επιβάλλεται να αλλάξει έστω και με τη βία. Μιλάω για πλειοψηφία γιατί αυτοί τη φορά ήταν πολλοί. Όσο μεγαλύτερες ανισότητες υπάρχουν στην κοινωνία τόσο ισχυρότερα είναι και τα στεγανά που τις συντηρούν οπότε η αποκατάσταση της ισορροπίας απαιτεί ανάλογης έκτασης δράση.

Ξεφεύγοντας από το τώρα να θυμίσουμε ότι η σημερινή κοινωνία φτιάχτηκε από τους επαναστάτες του χτες και η γενιά του πολυτεχνείου είναι τα Golden boys σήμερα. Ξέρω όμως ότι η ιστορία και η στατιστική είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες. Φοβάμαι πλέον ότι το δίκιο αρχίζει να χάνεται γιατί δε βλέπω το όραμα της αλλαγής. Είναι προετοιμασμένοι οι διαδηλωτές με τις μολότοφ να πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και δεν εννοώ με τιμωρία αλλά με διαδικασία αποκατάστασης ή δημιουργίας . Αληθεύει ότι όταν κοιτάζονται στο καθρέφτη θεωρούν ότι βλέπουν τον Κολοκοτρώνη ή Μέγα Αλέξανδρο μα ποτέ τον Καραγκιόζη που είναι και διαχρονικό στέλεχος της κοινωνίας μας.

Ανησυχώ έντονα πια που χάνεται ότι πιο πολύτιμο έχουμε και αυτό είναι ο χρόνος. Βλέπω η κατάσταση που δημιουργήθηκε να μας γυρνάει αρκετά χρόνια πίσω με μόνη προοπτική να ξαναδημιουργηθούν ακριβώς τα ίδια σε μεταγενέστερο χρόνο και ο εμφύλιος του αύριο να βρίσκει τους σημερινούς μαχόμενους στην άλλη πλευρά. Θλίβομαι γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν χρησιμοποιείται για εργαλείο μόνο η φωτιά και η καταστροφή, αλλά και ότι χειρότερο έχουμε αυτή τη στιγμή στους κόλπους της κοινωνίας μας… οι δημοσιογράφοι. Δεν θα επεκταθώ όσο κι αν με εντυπωσιάζει ότι η καταστροφή άγγιξε μόνο τα εμπορικά καταστήματα και αυτά των τραπεζών αλλά όχι πχ έναν τηλεοπτικό σταθμό. Άλλο πράγμα πάντως ο αγώνας για βελτίωση ή αλλαγή και άλλο η εκμετάλλευση της συγκυρίας.

Λείπει μια καθαρή εξήγηση για ότι έγινε από την πλευρά του κράτους, αλλά λείπει και η διευκρίνιση του στόχου της κινητοποίησης που ακολούθησε. Εγώ μπορεί και να κατάλαβα ότι η G700 δεν είχε χρήματα για τα Χριστούγεννα και αποφάσισε να ψωνίσει από τα καταστήματα χονδρική…πλιάτσικο ελληνιστί…Γιατί μέχρι εκεί έφτασε το όραμα. Επανάσταση με γυαλί Prada και οθόνη TFT LCD σχεδόν τσάμπα (όσο κοστίζει ένα μπουκαλάκι με βενζίνη). Τουλάχιστον αηδιάσαμε με τα κόμματα που επιδόθηκαν σε ψηφοθηρία τη στιγμή της κρίσης…κάτι κερδίσαμε πάντως κι ας είναι μεγαλύτερες οι απώλειες.

Όταν μου χαμογελάς τρελαίνομαι…
Άποψη