Ευθύνες, πολιτική και «πλυντήρια»...

Στην Ελλάδα το «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» θεωρείται κάτι σαν το... τίποτα. Πράξη χωρίς καμία συνέπεια! Οσο, μάλιστα, αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη βρίσκεται πιο ψηλά στην πολιτική ιεραρχία τόσο πιο... τίποτα θεωρείται η ανάληψή της.

Για παράδειγμα, αν ένας γενικός γραμματέας υπουργείου αναλάβει την πολιτική ευθύνη, υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να παραιτηθεί. Αν είναι υπουργός, εξαρτάται από το πόσο στενός φίλος του πρωθυπουργού είναι. Εάν είναι δε ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκείνος που αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, θεωρείται... γενναία πράξη, χειροκροτείται επί... δεκάλεπτον από τους βουλευτές του, που έχουν σηκωθεί όρθιοι και πανηγυρίζουν, ενώ βέβαια θεωρείται αδιανόητη οποιαδήποτε παραίτηση! Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός έχει εξελιχθεί στο πιο «καλό πλυντήριο» της παράταξης. Πρόσωπο «ιερό», υπεράνω των νόμων, οποιαδήποτε αμφισβήτησή του εξωπαραταξιακή συσπειρώνει το κόμμα του και δημιουργείται γύρω του αυτομάτως ένα «πολιτικό τείχος» προστασίας. Είναι κλασικό στοιχείο της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, πολλές δεκαετίες τώρα. Και δεν εμφανίζεται, για να είμαστε ειλικρινείς, για πρώτη φορά. Απλά κάθε φορά που γίνεται, ελπίζουμε να μη γίνει την επομένη. Να, όμως, που γίνεται...

Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι «σκαστό». Αφορά μισή ντουζίνα υπουργούς και συντονίστηκε σε επίπεδο Μαξίμου. Είναι πλέον το πιο... γνωστό μυστικό της πολιτικής μας ζωής. Ο Καραμανλής ήταν στριμωγμένος. Το πιο, όμως, εντυπωσιακό και από το ίδιο το σκάνδαλο ακόμα είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά μια κυβέρνηση, για να το αποφύγει. Στην Ελλάδα ο καλύτερος τρόπος διαφυγής από ένα σκάνδαλο θεωρείται η ανάληψη της ευθύνης στο υψηλότερο δυνατό πολιτικό επίπεδο!

Λέει ο πρωθυπουργός «αναλαμβάνω εγώ την πολιτική ευθύνη» και τελείωσαν όλα! Χειροκροτείται επί δεκάλεπτον, οι υπουργοί του απαλλάσσονται, οι βουλευτές του δέχονται μετά χαράς να... αποσυρθούν από τη Βουλή για την Προανακριτική και τα ηγετικά στελέχη του (βλέπε, μεταξύ άλλων, και Ντόρα) τον... εξυμνούν! Μπορεί άραγε η χώρα να βγει από την κρίση με αυτόν τον τρόπο; Οταν δεν υπάρχει αίσθηση καταλογισμού ευθυνών με συνέπειες στην ανώτατη πολιτική μας βαθμίδα, πώς μετά θα το αξιώσουμε με πειστικό τρόπο από τον δημόσιο υπάλληλο, τον φορολογούμενο, τον καθηγητή και τον μαθητή; Πώς μπορείς να καταπολεμήσεις τον λαϊκισμό (αναφέρομαι στους... ρέκτες του είδους) χωρίς ευθύνη;

Η αντιμετώπιση της κρίσης του «δημόσιου λόγου» είναι καθοριστικό στοιχείο για την αντιμετώπιση της άλλης κρίσης, της οικονομικής!
Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου από το Έθνος