Η βία του αποκλεισμού

Και ξαφνικά οι δρόμοι της Αθήνας έγιναν χαρούμενοι και γιορταστικοί. Οχι φυσικά για τις θλιβερές γιορτές του καταναλωτισμού, που μετατρέπουν όλες τις χριστιανικές πρωτεύουσες του κόσμου σε μια «Νέα Υόρκη» με αρχηγό έναν ανύπαρκτο Αϊ-Βασίλη, που κάνει διαφήμιση της COCA-COLA. Και δικαιολογημένα, μια που η ίδια τον επινόησε (έχουμε γράψει και παλιότερα γι' αυτό).

Η γηρασμένη και βρώμικη τσιμεντούπολη έγινε ξαφνικά νέα, γιατί η νεολαία της κατέβηκε στους δρόμους για να διεκδικήσει το μέλλον της. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε τι έγινε χθες στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, ημέρα δράσης της νεολαίας ενάντια στην καταστολή και υπέρ εκπαιδευτικών και εργασιακών μεταρρυθμίσεων. Και ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα έχει μια ακόμα πρωτιά στην Ε.Ε. Περίπου ο ένας από τους τρεις τυχερούς που έχει δουλειά, δουλεύει παραπάνω από 48 ώρες την εβδομάδα.

Οι προφητείες είναι... δουλειά των προφητών. Εμείς οι κοινοί θνητοί μπορούμε να υποθέσουμε πως η Ε.Ε. δεν θα έχει εύκολες μέρες στο άμεσο μέλλον. Γιατί τα προβλήματα που έχουν οι νέοι της Ελλάδας τα έχουν και οι υπόλοιποι νέοι της Ευρώπης, άσχετα αν είναι σε άλλη κλίμακα. Η κατάργηση των συνόρων στην Ευρώπη έφερε πολλά ευρωπαϊκά προϊόντα στη χώρα μας. Εκτός από νόμους και αγαθά έφερε και μορφές πάλης, που ήταν άγνωστες σε μας. Η βία, οι καταστροφές και οι λεηλασίες που ξέσπασαν αμέσως με τη δολοφονία του έφηβου πολίτη, είναι βία του αναπτυγμένου κόσμου. Τα είδαμε στο Λος Αντζελες, στα παρισινά προάστια και σε άλλες πόλεις. Με μια προσέγγιση αυτά τα επεισόδια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως ένας βίαιος εξευρωπαϊσμός μας.

Αυτές τις μέρες είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με κορίτσια και αγόρια, ή για το ποιητικότερο, λυγερές και άγουρους, δηλαδή στην ηλικία του Αλέξη. Κάποιοι από αυτούς με ρώτησαν αν ήξερα τη γιαγιά ή τον παππού τους. Κάποια ονόματα τα θυμήθηκα από την εποχή του «ένα ένα τέσσερα» και του «δεκαπέντε τα εκατό» της δεκαετίας του '60. Κοντά μισός αιώνας με τα ίδια προβλήματα. Με τη διαφορά πως τότε υπήρχε ελπίδα, πιστεύαμε πως το αύριο θα είναι καλύτερο, ενώ για τους σημερινούς νέους δεν είναι θέμα καλού ή κακού αύριο. Απλά δεν υπάρχει. Μπροστά τους μια μαύρη τρύπα.

Κατηγορήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πως αυτός υποκινεί τα πάντα. Αυτό με μια άλλη ανάγνωση θα μπορούσε να ήταν και μια πολιτική φιλοφρόνηση, αν δεν ήταν παραλογισμός. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τέτοια δύναμη στη νεολαία, αυτό θα σήμαινε πως στους ενήλικες θα είχε ποσοστά κόμματος εξουσίας. Οπότε, σύμφωνα με αυτή τη λογική, γιατί να μην έπαιρνε την εξουσία και να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιφέρουν την κοινωνική γαλήνη και την ανάπτυξη της χώρας με μια ορθολογιστική πολιτική που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο και την ευτυχία του και όχι το κέρδος. Αν θέλουμε να ψάξουμε κάποιο βασικό υποκινητή αυτών των γεγονότων, θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στο υπάρχον σύστημα, που έχει κάνει μοναδικό και αληθινό θεό το κέρδος. Εχει μάλιστα και μοναστήρια γι' αυτή τη δουλειά.

Κατηγορήθηκαν ακόμα και οι Αναρχικοί συλλήβδην. «Κουκουλοφόροι», «Γνωστοί Αγνωστοι», «Αντικοινωνικά Στοιχεία» κ.λπ. Ελάχιστα γράφτηκε στον Τύπο πως αντιεξουσιαστές προσπάθησαν να εμποδίσουν ακραίες καταστάσεις και ελάχιστοι πρόσεξαν πως ο χώρος του αναρχισμού έχει πολιτική σκέψη, έστω αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους. Το σημαντικό είναι αλλού. Οι διαθέτοντες πολιτική σκέψη μπορούν να κουβεντιάσουν αναμεταξύ τους, να αποφασίσουν για κάποια πολιτική δραστηριότητα και να πάρουν μια απόφαση δημοκρατικά, σε κάποια γενική συνέλευση. Το έχουμε ξαναγράψει, καλό είναι να το ξαναθυμίσουμε. Ολοι οι κλασικοί θεωρητικοί του Αναρχισμού, που ποτέ δεν συμφώνησαν μεταξύ τους, έκαναν αναφορά στη βία. Αλλά αυτή η βία είχε μια πολιτική στόχευση. Δεν ήταν ποτέ τυφλή και φονταμενταλιστική. Παράλληλα, υπήρχαν και οι πασιφιστές αναρχικοί και εκεί οι μελετητές κατατάσσουν τον Τολστόι, τον Γκάντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που δεν ξέρω αν έχουν οπαδούς στην Ελλάδα, αλλά ίσως να γίνουν κάποτε θεωρητικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ Συγγραφέας - Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθηνών στην Ελευθεροτυπία