Η κρέμα του παραλόγου

Πιο ευγενής δεν θα μπορούσε να είναι η υπάλληλος ασφαλείας του αεροδρομίου. Και πιο αμετάπειστη: «Πρέπει να την πετάξετε».

Μου υπέδειξε έναν τεράστιο, μαύρο κάδο, όπου έπρεπε να ξεφορτωθώ το ύποπτο σωληνάριο με την απειλητική επιγραφή «κρέμα περιποίησης μαλλιών».

Δεν είμαι άσχετη. Ζω στον αιώνα όπου ένα τσιμπιδάκι φρυδιών μπορεί κατάσχεται ως όπλο αεροπειρατείας και μια μεταλλική λίμα μπορεί να σε στείλει τσιφ στο Γκουαντάναμο. Ολα τα υπέμεινα. Με όλα συμμορφώθηκα.

Αλλά όταν το... μοναδικό καλλυντικό στη χειραποσκευή μου ήταν ένα σωληνάριο κρέμας μαλλιών, κι αυτό μου το κατέσχεσαν, (διότι η συσκευασία ξεπερνούσε το όριο των εκατό ml), θόλωσα. Ξύπνησαν μέσα μου ο Καρβέλας και η Αννίτα, αλλά τους ξανάβαλα αμέσως για ύπνο, αφού δεν ήταν ώρα για τσαμπουκάδες.

Εκτός από τσαμπουκά, χρησιμοποίησα όλα τα άλλα μέσα: Γκρίνιαξα. Ικέτεψα. Υπαινίχθηκα «γυρίσματα» στο εξωτερικό, τα οποία, φυσικά και δεν είχα - για χαβαλέ ταξίδευα. Εκμεταλλεύτηκα τη γυναικεία φύση της υπαλλήλου, («κι εσείς μαλλάκια έχετε, καλέ») μήπως και κάνει τα στραβά μάτια. Κανένα κόλπο δεν έπιασε. Το σωληνάριο εκτοξεύτηκε στον κάδο μαζί με μπουκάλια κολόνιας, ξυριστικές κρέμες, σαμπουάν και διάφορα πασαλειψατέρ, έναν Καιάδα ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Στην ουρά της επιβίβασης, μελαγχόλησα. Οχι για την απώλεια της κρέμας, παρά το γεγονός ότι θα κυκλοφορούσα με το μαλλί τζιβόστουπο τις επόμενες μέρες.

Πενθούσα την απώλεια της λογικής. Τι κόσμος είναι αυτός όπου η υπηκοότητα στο διαβατήριο αποτελεί κριτήριο για να σου φυτέψει κάποιος μια σφαίρα στο κεφάλι, (βλέπε Ινδία), κι από την άλλη σου κατάσχει ένα κοντίσιονερ ως υλικό πιθανής δολιοφθοράς; Τι είναι αυτό το σύστημα που μου διαφημίζει την ηλίθια κρέμα ως είδος πρώτης ανάγκης, κι όταν τελικά με πείθει να «μην την αποχωρίζομαι ποτέ», θεωρεί την κατοχή της επικίνδυνη ενέργεια;

Να τρελαθούμε τώρα, ή να το αφήσουμε για μετά, όταν θα μας κατάσχουν και τα νύχια, ως «αιχμηρά αντικείμενα»;
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο ethnos