Τα Χριστούγεννα της ζωής μας

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα μέσα από τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Καρόλου Ντίκενς, με το μετανοημένο τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ, που προσφέρει μια γαλοπούλα για το γιορτινό τραπέζι της οικογένειας του πάμφτωχου υπαλλήλου του.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα μέσα από «Τα πτερόεντα δώρα» του Παπαδιαμάντη, με τον καλό της πόλεως άγγελο, «ξένο του κόσμου και της σαρκός», που «τρία δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται», αλλά «δεν εύρε παρηγορίαν.

Επήρε τα... πτερόεντα δώρα του, το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την κάνην να δροσίζη τας ψυχάς, και την ζωήν, την πλασμένην δια πάλλη εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας». Θυμάμαι τα Χριστούγεννα από τις εποχές της ασπρόμαυρης ΕΡΤ όταν ένας καλοκάγαθος μάγειρας μας ευχόταν «μιλιόρι αουγκούρι, κρόνια πολλά».

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα, όταν ανακαλώ εκείνο το πανηγυρικό εξαποστειλάριο «Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών, ανατολή ανατολών», που με έβγαζε από το λήθαργο, όταν συνόδευα τη γιαγιά στην Εκκλησία χαράματα της εορτής, μισοξύπνια, μισομουτρωμένη για την επιμονή της να τηρεί την παράδοση. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα, όταν ακούω το «I'm dreaming of a white Christmas», όταν βλέπω κόκκινα μάγουλα παιδιών και θολά τζάμια με χαλκομανίες, κυπαρισσόμηλα και καπνούς από τις καμινάδες, όταν μυρίζω βούτυρο, καβουρντισμένα αμύγδαλα και ροδόνερο, όταν διαβάζω ευχές γλυκές σαν μελομακάρονα. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα κάθε φορά που «η θαμπή στιγμή την ιλαρή μου παίρνει ελπίδα».

Ξεχνώ όσες φορές δυσανασχετούσα με το διάχυτο εορταστικό πνεύμα, την επιβεβλημένη χαρά και την αγοραστική ευωχία, και κρατώ την επιστροφή στο σπήλαιο, την παιδική ηλικία. Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι Χριστούγεννα, αν δεν τα χαίρεσαι σαν παιδί. Λίγη λαιμαργία, λίγες σκανδαλιές, πολλές εκπλήξεις. Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι Χριστούγεννα αν δεν τρυπώνει η προσδοκία, αλλά και νοσταλγία. Αν δεν σ' επισκεφθεί το Πνεύμα του Παρελθόντος, όπως τον Σκρουτζ.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ στη Ναυτεμπορική