Αναζητώντας πολιτικές για την πατρίδα

Σβήνουν σιγά-σιγά οι φωτιές που μας έκαψαν. Σίγουρα το «πέσιμό» μας πρωτάκουστο. Το επιβεβαίωσαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Ως πλησιέστερο αντίστοιχο θα μπορούσε να θεωρηθεί το κύμα βίας στη Γαλλία, την εποχή που ο σημερινός πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, ήταν υπουργός Εσωτερικών. Η γαλλική κοινωνία όμως και η πολιτική της ηγεσία κατάφεραν τότε, να αντισταθούν στο κύμα.

Ο κ. Σαρκοζί απέδειξε ότι γνωρίζει τον τρόπο και έχει την ικανότητα να πάρει το πολιτικά εκείνα ρίσκα, που «φτιάχνουν» τους ηγέτες. Στην περίπτωση της χώρας μας είναι όμως άγνωστο, το πώς θα ανταποκρινόταν η ελληνική κοινωνία, σε μια επιθετική κατασταλτική πολιτική κατά τα γαλλικά πρότυπα, εναντίον όσων έκαιγαν και έσπαγαν βιτρίνες επί τρεις ημέρες. Κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες μας πάντως δεν πήρε το ρίσκο.

Για να δώσουμε όμως και...
μια ακόμα πλευρά του θέματος, να αναφέρουμε ότι η δουλειά του κ. Σαρκοζί ήταν τότε πιο εύκολη, αφού οι εξεγερμένοι ήταν κυρίως μετανάστες και το πρόβλημά του κυρίως επιχειρησιακό.

Βέβαια, το ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση μάλλον δεν είχε εμπιστοσύνη στις ικανότητες των κατασταλτικών μηχανισμών να ελέγξουν την κατάσταση χωρίς να θρηνήσουμε περισσότερα θύματα. Σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση, οι συνέπειες θα ήταν απολύτως απρόβλεπτες.

Ποιος φταίει όμως που οι επιχειρησιακές ικανότητες της αστυνομίας είναι περιορισμένες; Περνούν τακτικά από ψυχολόγο όσοι φέρουν όπλα στην ΕΛΑΣ; Είναι η εκπαίδευση του προσωπικού συνεχής και αποτελεσματική; Η επιχειρησιακή διαθεσιμότητά τους είναι αντίστοιχη με το μεγάλο αριθμό τους; Σε σύγκριση με ευνομούμενες χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα έχει αναλογικά περισσότερους αστυνομικούς, αλλά λιγότερους διαθέσιμους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Φταίει η υπερβολική απασχόλησή τους στη φύλαξη πολιτικών και άλλων προσώπων ή υπάρχει και κάτι άλλο; Η υπηρεσιακή τους ανέλιξη είναι αξιολογική;

Δυστυχώς στο διά ταύτα, σκοντάφτουμε πάλι στην ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας κοινωνίας που νομίζει ότι ανήκει στην «πρώτη κατηγορία» διεθνώς. Τυπικά εκεί ανήκουμε. Αρκεί να μην... βρέξει και πολύ. Ακόμα μια φορά λοιπόν η Ελλάδα βρίσκεται σε αναζήτηση πολιτικών δυνάμεων, που θα ασχοληθούν με τη χώρα και όχι με τον... εαυτό τους.
naftemporiki