Ε - ρωτάς;

Εγώ: «Τι έχει να φάμε;»
Η μητέρα μου: «Απ’ όσο ξέρω τίποτα. Μαγείρεψες κάτι εσύ;»
Εγώ: «Εγώ από πού να μαγειρέψω, από την δουλειά;»
Η μητέρα μου: «Κοίτα να δεις σύμπτωση. Αυτό σκέφτηκα και εγώ όταν με ρώτησες. Από πού να μαγειρέψω από την δουλειά;»
Εγώ: «Ναι αλλά εσύ είσαι μάνα. Έχεις παιδιά. Δεν είμαστε το ίδιο.»
Η μητέρα μου: «Αυτό λέω και εγώ. Εσύ είσαι νέα και δεν είσαι μια κουρασμένη μάνα που δουλεύει, οπότε μπορείς να μαγειρέψεις και μόνη σου μια χαρά. Άλλωστε όλο λες ότι θα πας να μείνεις μόνη σου. Όταν μείνεις μόνη σου ποιος θα σου μαγειρέψει; Θα γυρνάς σπίτι και θα ρωτάς τους τοίχους μήπως σου μαγείρεψαν κάτι;».
Τι να της πεις; Είχε δίκαιο.
Η συζήτηση αυτή έγινε πριν... από αρκετά χρόνια. Τότε άρχισαν να μαγειρεύω γιατί ήξερα ότι όταν θα γύριζα από την δουλειά δεν θα υπήρχε τίποτα να φάω. Υπήρχαν αρκετές φορές που δεν είχα όρεξη να μαγειρέψω και ήθελα να φάω κάτι απ’ έξω, έτσι επισκεπτόμουν το τυροπιτάδικο που είναι τρία στενά πιο πέρα από το σπίτι μου. Το είχα επισκεφθεί τόσες φορές που στο τέλος γίναμε και φιλαράκια με τα παιδιά που εργάζονταν εκεί.

Μάλιστα, κάποιο από τα παιδιά που δούλευε εκεί μου έδωσε και το e-mail του. Ανταλλάσσαμε ηλεκτρονικά γράμματα κάθε μέρα και όσο περισσότερα μου έγραφε τόσο περισσότερο πίστευα ότι ταιριάζαμε. Μου είχε πει μάλιστα ότι και εκείνου του αρέσει να γράφει.

Κάποια στιγμή στους 3 μήνες ηλεκτρονικής γνωριμίας μας είπαμε να πάμε σινεμά. Εκείνη την στιγμή πίστεψα πραγματικά ότι είχα βρει το άλλο μου μισό.

Όμορφο δεν τον έλεγες αλλά ήταν σίγουρα γοητευτικός και έξυπνος. Είχε χιούμορ και σου έδινε μια αίσθηση ασφάλειας που δύσκολα βρίσκεις στους νεαρούς άνδρες σήμερα. Αισθανόμουν πολύ τυχερή που τον συνάντησα. Θεωρούσα ότι τέτοια άτομα σπανίζουν. Μόρφωση, παιδεία, καλοσύνη και όλα αυτά σε ένα και τα είχα βρει εγώ. Ακόμη και τίποτα να μην γινόταν μεταξύ μας, ακόμη και φίλοι να μέναμε πάλι δεν θα με χάλαγε.

Ερχόταν το καλοκαίρι και σε ένα από τα e-mail του μου είχε στείλει ότι ήθελε να πάμε μαζί διακοπές. Στο εξωτερικό κιόλας. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Δεν μπορούσα να το πιστεύω ότι ήθελε να πάει διακοπές μαζί μου. Με πήρε τηλέφωνο να κανονίσουμε και του είπα ότι έπρεπε να φροντίσω πρώτα τα χαρτιά μου διότι δεν είχα ακόμη ελληνικό διαβατήριο.

Με ρώτησε γιατί δεν είχα ελληνικό διαβατήριο και του απάντησα ότι είμαι Ελληνίδα Ομογενής από την Αλβανία και έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Με ρώτησε γιατί δεν του το είχα πει τόσο καιρό και του απάντησα ότι δεν το θεώρησα σημαντικό για να του το πω. Άλλωστε δεν με είχε ρωτήσει και ο ίδιος ποτέ.

Η χροιά της φωνής του άλλαξε, έγινε πιο σοβαρή και μου είπε ότι θα ξαναμιλήσουμε κλείνοντας το τηλέφωνο άρον- άρον. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι σε αυτό το ταξίδι δεν θα γινόταν ποτέ.

Από τότε ούτε e- mail, ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα πήρα από εκείνον. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Δεν άντεξα και είπα να περάσω από το τυροπιτάδικο.
Μόλις με αντίκρισε πήρε την έκφραση κάποιου που μόλις είδε φάντασμα. Γούρλωσε τα μάτια του και χωρίς να με χαιρετήσει, με ρώτησε τι θα πάρω… σαν να μην είχαμε γνωριστεί ποτέ.

Όταν πήγα σπίτι είχα μια τρομερή ένταση. Αναρωτιόμουν τόσο κακό ήταν που είχα γεννηθεί στην Αλβανία; Ο τόπος γέννησης είναι λόγος να απορρίψεις έναν άνθρωπο;
Πήρα το κινητό μου και του έγραψα ένα μήνυμα. Μετά έσβησα τον αριθμό και δεν του ξαναμίλησα ποτέ. Το μήνυμα απ’ ότι θυμάμαι έγραφε τα εξής: «Η καλησπέρα είναι του Θεού και ο Θεός ανήκει σε όλους ανεξάρτητα από την καταγωγή, το χρώμα δέρματος ή την θρησκεία».

Από τότε όταν γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, από τα πρώτα πράγματα που κάνω είναι να τους λέω που έχω γεννηθεί.
από ΞΕΝΗ