Τρεις πέτρες ένα ευρώ

Πόσα χημικά μπορεί να διαθέτει μία εξουσία; Πόσες πέτρες μπορεί να συγκεντρώσει η αντεξουσία; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται στην Ελλάδα, ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τέσσερα χρόνια πριν, αυτό το έθνος φούσκωνε από εθνική υπερηφάνεια, διοργανώνοντας απολύτως πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα, μοιάζει βυθισμένο στον παραλογισμό του.

Η Ελλάδα έχει εισέλθει στη δεύτερη εβδομάδα ταραχών, μεταξύ των «οπλισμένων» με πέτρες διαδηλωτών και των «αφοπλισμένων» από χημικά αστυνομικών.

Η ελληνική Αστυνομία έχει... στραφεί προς το Ισραήλ και τη Γερμανία, για να ξαναγεμίσει τις άδειες αποθήκες χημικών, ώστε να συνεχίσει να αντιπαρατίθεται με τους εξαγριωμένους νεαρούς στους δρόμους της Αθήνας, που έχει γίνει πλέον μια «βρώμικη» πόλη.

Από τα ερείπια των βανδαλισμών, τα καμένα κτίρια και αυτοκίνητα, από τους κάδους απορριμμάτων -που δεν υπάρχουν πλέον, καθώς οι περισσότεροι χρησιμοποιούνται ως «αναχώματα»- και τα κομματιασμένα πεζοδρόμια.

Όπως γράφει η ανταποκρίτρια της «Guardian» στην Αθήνα, «Από τότε, πριν 22 χρόνια που ξεκίνησα να έρθω στην Αθήνα, πρώτη φορά βλέπω στα μάτια του κόσμου θυμό και απελπισία».

Η ίδια σημειώνει ότι τη νύχτα που ο όχλος ξεσηκώθηκε και οι μολότοφ έκαναν πάρτι, όλοι κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους. Ανάμεσα στους άλλους και η ανταποκρίτρια της βρετανικής εφημερίδας.

Οι πολίτες αυτής της χώρας, εκτός του ότι αισθάνονται να ξεφτίζει ο ιστός της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, τώρα ξέρουν ότι η βία δεν προκαλείται μόνο από την ανασφάλεια στους δρόμους.

Είναι βαθύτατα τα αίτιά της. Είναι μία ασθένεια που έως τώρα δεν άγγιζε τους «υψηλούς κοινωνικά», αλλά είχε μπολιαστεί στα κατώτατα στρώματα και στις τάξεις της νεολαίας. Σε εκείνους που χάνουν τις ευκαιρίες της ζωής, που είναι έξω από την παραγωγική διαδικασία άθελά τους.

Για εκείνους που είναι θύματα ενός χαοτικού εκπαιδευτικού συστήματος, που προκαλεί «επιβλητικά» επίπεδα ανεργίας (70% μεταξύ των νέων 18 και 25 ετών). Για εκείνους που βλέπουν την ανεργία να εκτοξεύεται.

Ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από το όριο της ένδειας. Εκτεθειμένος στα δεινά της ελληνικής κοινωνίας, όπως ποτέ πριν, έχει γίνει –ενώ πεινάει- μάρτυρας μίας απερίγραπτης κατάστασης, όπου τα σκάνδαλα πέφτουν βροχή, στα οποία εμπλέκονται κορυφαίοι παράγοντες της συντηρητικής παράταξης (Νέα Δημοκρατία).

Υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτά στο μυαλό, οι νέοι μετατρέπονται σε revolutionaries (επαναστάτες), μαζεύουν πέτρες σε όλες τις πόλεις, από τη Θεσσαλονίκη στο Βορρά έως την Κέρκυρα στα δυτικά και την Κρήτη στο νότο και ξεσηκώνονται.

Και εδώ είναι το οξύμωρο. Στο δρόμο κατεβαίνουν όλοι οι νέοι, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και περιουσιακής κατάστασης.

Οι φτωχότεροι νέοι μαζεύουν τις πέτρες και τις πουλούν στους πλουσιότερους. Τρεις πέτρες ένα ευρώ, κοστίζει στους πλούσιους εξεγερμένους νέους, των οποίων οι γονείς μπορούν να ζήσουν στη χλιδή και σε ύφους Hollywood, σπίτια.

Αλλά είτε είσαι πλούσιος νέος, είτε είσαι φτωχός, σε συνδέει μία κοινή επιθυμία να εκσφενδονίσεις τις πέτρες εναντίον του μισητού συμβόλου της εξουσίας. Εναντίον της Αστυνομίας.


Οι νέοι στην Ελλάδα άρχισαν με ένα θάνατο από μία σφαίρα, από όπλο αστυνομικού. Τότε, οι περισσότεροι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αναγκάζονται να ζήσουν με τους γονείς τους, αν και είναι κοντά στα 30, κάθονταν μπροστά από τις συσκευές τηλεόρασης ή απλά ήταν έξω σε κάποια ταβέρνα.

Καμία σκέψη ότι θα ξυπνούσαν με μία επανάσταση στους δρόμους. Αλλά ο θάνατος του Αλέξη, ενός εφήβου από τα πλούσια βόρεια προάστια ήταν η θρυαλλίδα που άναψε τη φωτιά της κολάσεως. Αν η δολοφονία είχε συμβεί σε κάποια από τα πλούσια βόρεια προάστια, ίσως να μην είχε συμβεί ό,τι συνέβη. Αλλά ο φόνος έγινε στα Εξάρχεια, στο Haarlem της Αθήνας (χωρίς το φυλετικό συστατικό).

Η δολοφονία συνέβη εκεί που είναι οι αναρχικοί, που συχνάζουν οι καλλιτέχνες, οι εξαρτημένοι από ουσίες, οι ριζοσπάστες αριστεροί, οι σπουδαστές, οι φοιτητές που ξεσηκώθηκαν, καλύπτοντας με το «γκράφιτι» της διαφωνίας μία ολόκληρη κοινωνία.

Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν κάτι μπορεί να προκύψει από αυτή την κοινωνική αναταραχή. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι ο χειρισμός της κρίσης από τον πρωθυπουργό Καραμανλή θα γίνει περιπτωσιολογική μελέτη αυτών που ασκούνται στη αντιμετώπιση κρίσεων. Το αν θα φέρει αλλαγές, μένει να το δούμε…
zougla