Δεν πάει άλλο...

Θέλω να κλάψω, αλλά δεν έχω πια δάκρυα.

Θέλω να θυμώσω, αλλά δεν έχω το κουράγιο. Η Αθήνα καίγεται, η ψυχή μας συνθλίβεται...

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτά που γίνονται στους δρόμους. Για ποιον να πρωτολυπηθείς; Για τον άτυχο Αλέξη που βρήκε στο δρόμο του το "βρώμικο Χάρυ των Εξαρχείων"; Για τους χιλιάδες συνομήλικους του που βρήκαν την αφορμή, για να βγουν στους δρόμους και να εκφράσουν ό,τι πιο βίαιο έκρυβαν μέσα τους; Για τους γονείς τους, που παρακολουθούν σήμερα ανήμποροι τα γεγονότα, αλλά είναι πλέον υποχρεωμένοι να σκεφτούν τι έχουν κάνει αυτοί για τα παιδιά τους; Για τους δασκάλους τους που θα πρέπει να... αναρωτιούνται τι Παιδεία τους έχουν προσφέρει; Για τους αστυνομικούς που σηκώνουν όλο το βάρος της κοινωνικής αγανάκτησης; Για τους εμπόρους που χάσανε τα μαγαζιά τους; Για τους εργαζόμενους που θα μείνουν άνεργοι; Για την κοινωνία που παρακολουθεί αποσβολωμένη τα όσα συμβαίνουν;

Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει αύριο. Η αστυνομία είναι διαλυμένη εδώ και χρόνια. Το κράτος είναι διαλυμένο εδώ και χρόνια. Το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα δύο ή τριών ανθρώπων, αλλά συνολικό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Η κοινωνία μας είναι άρρωστη. Όλοι μας έχουμε ευθύνη γι’ αυτό. Όλοι εμείς που ανεχόμαστε τόσα χρόνια την ανεξέλεγκτη δράση ακροαριστερών στο όνομα της δημοκρατίας. Όλοι εμείς που έχουμε επιτρέψει στους κομματικούς στρατούς να διαλύσουν οποιαδήποτε έννοια δικαίου σε αυτήν τη χώρα. Όλοι εμείς που αφήνουμε να περνούν τα διάφορα σκάνδαλα, σαν να πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.

Πόση αξία έχει μία ανθρώπινη ζωή; Πόση αξία έχει το μέλλον των παιδιών μας; Ας σκεφτούμε σοβαρά όλοι μας για το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας και ας αποφασίσουμε μία φορά, επιτέλους, να καθίσουμε να συζητήσουμε. Για την Ελλάδα που θέλουμε να οικοδομήσουμε, για την πατρίδα που όλοι λέμε ότι αγαπάμε.

Η συνέχεια μπορεί να είναι εφιαλτική. Απειλείται η κοινωνική συνοχή αυτής της χώρας. Ή καλύτερα, πιστοποιείται το χάος που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία μας. Είναι καιρός να καθίσουμε όλοι σε ένα τραπέζι. Είναι καιρός να μιλήσουμε πλέον σοβαρά. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος.

Θανάσης Μαυρίδης απο το capital