"Μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι φεύγουμε..."

Τον έβλεπα όποτε πήγαινα στην καφετέρια στο Κέντρο να κάθεται απ΄έξω
μέχρι κάποιος να τον φωνάξει και να τον κεράσει ένα καφέ.
Ποτέ δεν καθότανε έπαιρνε τον καφέ στο χάρτινο κυπελάκι (to go στα Ελληνικά)
χαμογελούσε σε αυτόν που τον κέρναγε και έφευγε.

Το είχα κάνει και εγώ. Τον έβλεπα καθαρό και πολύ ευγενικό. Ηλικίας γύρω
στα 65.
Προ ημερών τον κέρασα και την ώρα που έφευγε τον συνόδευσα έξω στον πεζόδρομο
και προσπάθησα να μάθω κάτι γι αυτόν.
Ήταν άστεγος και τον φιλοξενούσαν σε ξενοδοχείο του Κέντρου που νοίκιαζε
ο Δήμος της Αθήνας δεν μου είπε το όνομά του.
Παλιός επαγγελματίας με μαγαζί στο Ιστορικό Κέντρο που δεν πήγε καλά και αναγκάσθηκε να το κλείσει.

Έκατσε για ένα χρόνο περίπου στη φυλακή για χρέη. Τον εγκατέλειψε η γυναίκα του και ευτυχώς μου είπε που δεν έχει παιδιά γιατί θα ένοιωθε βάρος και ντροπή ύστερα
από την αποτυχία του.
Είχε ένα αδερφό αλλά μόνο στα χαρτιά.

Ένοιωθε ευχαριστημένος με... τον Δήμο της Αθήνας για την φιλοξενία που του προσφέρει (στέγη, ρούχα, φαϊ) αλλά είχε αγωνία όταν καταπέσει για το πού θα τον έβαζαν, γι αυτό προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι αυτό δεν πρέπει να το αφήσει να γίνει (να καταπέσει).
Όταν τον ερώτησα τι εννοεί μου είπε ότι "θα φύγει περπατώντας".
Ανατρίχιασα και προσπάθησα να του πω κάποια πράγματα, αλλά δεν με άφησε με χαιρέτησε και απομακρύνθηκε βιαστικά.

Θυμήθηκα το "μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι φεύγουμε"!

Αθηναίος